Tíminn Sunnudagsblað - 09.02.1969, Qupperneq 11

góð skilyrði til hljóðupptöku. En
þangað væri spottakorn að fara
með krakka. Þeir tala og tala og
bollalegigja, doktorinn fær prest-
inn til að lofa því að sjá til, hvað
hægt verði að gera í þessu nauð-
synjamáli, því að framburðurinn
verði að komast á plötu. Loks minn
ast þeir allt í einu áheyrandans,
og mér ©r náðarsamlega gefið
leyfi til að fara út.
Fór ég gangandi heim, eða vai
ég að berjast um á Grásokku gömlu,
verstu bykkjunni í öllum dalnum?
Lan,gt í frá. Var ég ekki búin að
fá vængi? Já, ábyggilega sveif ég
einþvern veginn heim á dásamleg-
um vængjum vonar og dagdrauma.
Ég, sem átti að fara í Eiða og lesa
inn á plötu.
Og ég varð að syngja til að
veita gleði minni útrás:
Vængjum vildi ég berast,
í vinda léttum blæ ....
söng ég fullum hálsi í sólskininu.
Mér kom líka í hug ljóðið:
Mig vættir vorsins kalla
að vakna og hefja söng,
og það reyndi ég að láta hljóma
eins bjart og hátt og röddin leyfði.
Ég söng erindin, sem ég kunni
af því, einkanlega þótti mér þetta
viðeigandi:
— ei þekkist þræl af bandi
i þínu frjálsa landi
né greifi af gylltum skjöld.
Mamma var að prjóna á vélina
sína, þegar ég kom heim og til
hnnear flýtti ég mér, ruddi úr mér
tíðindunum og klykkti út með þeisis
um orðum:
„Og þetta á ég allt þér að þakka,
elsku mamma mín.“
Mamma faðmaði mig að sér, og
ef til vill urðu augun svolítið rök
á bak við gleraugun. Máske, að
okkur börnunum sé það ekki helzt
til tamt að gefa móður okkar dýrð-
ina, ef vle tkset til.
En hvers vegna er alltaf galli
blandað í hvem gleðibikar? Hví
er alitaf einhver, sem leitar sér
ánægju í óþyrmilegu falli annarra
til jarðar ofan af skýjaborgunum?
í þetta skipti var það hann bróð-
ir minn — táningurinn, sem svo
hefði heitið á nútíðarmáli. Hann
hervæddist einhverri hatursbrynju
og skaut illgimislegum eiturörv-
beið ég? E3a bí3 ég kannski enn?1'
um af fullkomnu miskunnarleysi,
hitti viðkvæmustu blettina af út-
mældri nákvæmni og veitti gleði
minni ólæknandi sár. Hann hellti
sér yfir austfirzkuna og aUt, sem
austfirzkt var, og espaðist við hvert
andmælaorð. Hann byrjaði með
rámri unglingsrödd kveðling einn
á þessa leið:
Kirna, áma, kolla, skjóla,
kolatussi —
uppalin í einu vesisi
Austfirðinga sprokin þessi.
Allt var eftir þessu, sagði hann
—• austfirzkan var svo sveitaleg
og dónaleg og mörg orð, sem væru
daglegt mál í munni Austfirðinga,
væru ruddaleg íklámyrði og ekki
á tungu borin af dönnuðu fólki í
öðrum landshlutum. Já, hann hefði
orft orðið að bera kinnroða fyrir
austfirzkuna. Og svo framburður-
inn — sumt væri eins og dregið
á eftir sér í bandi, en öðru hrækt
út úr sér höggnu eða tuggðu.
Þessu væri ég svo að monta mig
af — blása mig og belgja út, þó
að allt viti borið fólk skammaðist
sín fyrir austfirzkuna og legði
hana óðar niður, svo að yrði ekki
athlægi hjá fólki, sem það um
gengist.
Þannig lét hann dæluna ganga.
Ég beit á jaxlinn í orðvana heift
og örvæntingarfullri uppgjöf. En
ég skyldi sýna honum það — hann
myndi fá að sleikja þetta allt upp
Framhald á 1T4. síðu.
107,
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ