Tíminn Sunnudagsblað - 09.02.1969, Blaðsíða 13

Ekki virðist hafa verið dælt að
tæta við Elínu. Hún var svarkur í
geði, illskeytt og orðljót og ákaf-
lega mislynd. Þótt liún blessaði
einhvern aðra stundina, gat hún
formælt honum hroðalega í næstu
andrá. Slík skapbrigði voru tíð og
ekki sök hennar einnar, þvi að at-
lætið, sem hún bjó við, virðist hafa
verið miður gott, og oft var henni
skapraunað með ýmsu móti. Vinnu
menn tveir voru á Gufuskálum,
Ingimundur Bjarnason og Ingjald-
ur Jónsson, og er þess einkum get-
ið, að þau Ingjaldur og Elin elduðu
iöngum grátt silfur, og var heift
og hatur þeirra á milli.
Engu betur lágu Elínu orð til
vandamanna sinna en annarra, og
svo frekt kvað hún um Bergþór,
bróður sinn, að heldur vildi hún
fara fram fyrir klappirnar á Gufu-
skálum og kæfa sig þar en vera
á vist með honum.
Gufuskálahjón voru einu mann-
eskjurnar, sem Elín hrakyrti ekki
né áfelldist. Þó muldu þau ekki
undir hana. Var það eitt með öðru,
að hún var naumt haldin í mat, og
varð henni það þetta sumar að
krytja sér ost og mataróveru ein
hverja í búri húsfreyju. Þetta
komst upp, og voru henni settar
harðar skriftir. Húsbændurnir ógn
uðu henni og sögðust ætla að kæra
glæp hennar fyrir séra Agli á Út-
skálum, og Jón bætti því við, orð-
um sinum til áherzlu, að hann
myndi gefa henni hinn versta vitn-
isburð í öllum greinum. Glúpnaði
hún mjög Við slkar hótanir, þótti
í flest skjól fokið fyrir sér og
barst lítt af. Vænti hún sér einskis
góðs af presti og hreppstjórum, ef
hún yrði fengin þeim til hirtingar.
Þetta mun hafa gerzt seint í júlí-
mánuði. Að kvöldi síðasta dags
mánaðarins kom Ingimundur Jóns-
son, hjáleigubóndi firá Stóra-Hólmi,
að Gufuskálum, þar sem hann ætl-
aði að ganga að slætti nokkra daga.
Þennan dag var Elín fámátug fram
ar venju og uggandi rnjög um hag
sinn. Um kvöldið stundi hún og
hljóðaði.sem fársjúk væri. Stoðaði
ekki, þótt á hana væri hastað, og
þegar fólk þreyttist á kveini henn-
ar og fór að ganga á hana, hvað
að henni amaði, svaraði hún með
löngum harmatölum. Var það merg
uir málsins, að hún væri þjökuð og
þrúguð af heilsuleysi, hrakin og
ofsótt í einstæðingsskap isínum, og
jafnvel maður hennar hefði farið
frá henni, svo að hún hefði enga
stoð af honum haft. Yrði hún nú
hrakin frá Gufuskálum, lægi ekki
annað fyrir henni en deyja út af
manna á meðal, og væri þá eins
gott, að hún sálgaði sér. Harðnaði
svo ræðan, að hún missti á sér
alla stjórn, og var þá farið að
impra á því að sækja séra Egil út
að Útskálum til þess að tala um
fyrir henni. En það vildi hún sizt
heyra nefnt. Gaf hún i skyn, að
prestur ætti lítið erindi til sín:
„Þar sem djöfullinn væri einu sinni
búinn að ná yfirhöndum, hjálpaði
ei á móti að stríða.“ Var það látið
niður falla að senda mann á fund
prests, enda kann fremur að hafa
verið ógnun en alvara, að þvi var
kastað fram.
Sá beygur var þó í Gufuskála-
fólki, að Jóni bónda þótti vissara
að láta konu sína skipa Ingimundi
Bjarnasyni, vinnumanni þeirra, er
svaf í skála, þar sem fleti kerl-
ingar var, að hafa gát á henni, ef
hún færi ofan um nóttina.
Gekk svo fólk brátt til náða. Ingi
mundur Bjarnason háttaði og lagð
ist út af í rúmi sínu, og síðan leit-
aði hver af öðrum sins svefnstað-
ar. Elín var þó ekki svefnleg. Hún
sat enn uppi í fleti sínu, er hús-
freyja fór úr skálanum, stundi og
tuldraði og hafði ekki dregizt úr
spjörunum. Síðan lézt enginn vita,
hvað fyrir hana hefði borið.
III.
Hjáleigumaður sá, er hét Þor-
kell Gunnlaugsson, bjó í kofa
skammt frá garði á Gufuskálum.
Næsta morgun vaknaði hann við
það um sólarupprás, að komið var
á glugga, og kallaði til hans maður,
er bað hann að koma á fætur og
sjá, hvað til tíðinda var orðið. Þetta
var annar vinnumaðurinn á Gufu-
skálum, IngjaldUT Jónsson. Þor-
kell spurði, hví hann léti svo óðs-
lega, en hann svaraði, að orsök
væri til alls: Elín kerling Stefáns-
dóttir hefði hengt sig.
Ingjaldi sagðist svo frá, að Ingi-
mundur Bjarnason hefði sofnað í
rúmi sínu, en vaknað aftur til þess
að rækja embætti sitt og orðið þess
áskynja, að EMn var horfin úr fleti
sínu. Þegar hún fannst eigi í bæn-
um, hefðu þeir Ingimundur farið
að leita hennar utan bæjar. Sagð-
ist Ingimundur hafa fundið hana
dauða, þegar að morgni leið, með
snöru um háls einum af sjóhjöll
um Gufuskálamanna.
Ekki hafði Ingjaldur fyrr vakið
Þorkel en Jón Sæmundsson sendi
vinnumanninn út að Útskálum til
þess að segja séra Agli tíðindin. 1
Rækti hann erindi sitt fljótt og vel, ^
og brá Útskálaklerkur þegar við }
og skrifaði hreppstjórum sveitar-
innar svofellt bréf:
„Hingað að Útskálum kom í
morgun Ingjaldur Jónsson frá
Gufuskálum, sem fortaldi svo fljót
an sem ljótan og óttalegan atburð
urn afgang Elínar Stefánsdóttur,
niðursetnings þar, sem skyldi hafa ^
skeð í nótt um miðnæturskeið,
hvers vegna þér, hreppstjórar og *
pólitíþénarar, aðvarizt og upphvetj- *
izt hér með að besikta þetta téða J
l'ík hið fyrsta ske kann, nú yfir- '
valdið er fjarverandi.“
Með þetta bréf, sendi hann Ingj- i
ald síðan á þá bæi, sem hrepp !
stjórar bjuggu. i
Bæjarleiðir voru ekki laugar, og
tókst Ingjaldi í skyndi að ná til ■
hreppstjóra fjögurra, Árna Jóns ■
sonar, lögréttumanns á Kirkjubóli,
Þórðar Sighvatssonar á Býjarskerj- t
um, Jóns Erlendssonar á Flanka-
stöðum og Snorra Jónssonar á
Lambastöðum. Kvöddu þeir síðan
til farar með sér tvo bændur á ,
Hafurbjarnarstöðum, Þórð Eiríks-;
son og Hafliða Pétursson. Þessi
hersing hélt öll að Gufuskál .
um að áliðnum degi, ásamt aðstoð-
arprestinum á Útskálum, séra Guð-
mundi Böðvarssyni, því að séra
Egill aftók að fara þangað sjálfúr.
Jón Sæmundsson og Gufuskala-
menn fleiri fylgdu komumönnijm
niður að sjónum að vestasta hjall-
inum, sennilega ekki háreistu hú^i.
Munu gestirnir hafa búizt við, >að
þar þyrfti ekki að hafa langa ýið
dvöl. En þeim brá nokkuð í bnín,
er þeir komu í hjallinn, því kð
öðru vísi var þar umhorfzt en þéir .
áttu von á. Snærisspotti var bund-
inn um hjallbitann, en líkið ' á .
hnjánum á gólfi niðri í snörunni, ■
og hallaðist höfuðið dálítið út* á
hægri öxl. Handleggirnir hén^u
niður með síðunum. Enginn blátai |
var á andlitinu, að þeim virtist, *
tungan innan tanna munninúm j
og augun með eðlilegum hættK í >
augnatóftunum. Snaran sat uppi f
við kjálkabörð, allfast hert að háls
inum, sem þó var hvorki J
teygður né þrútinn að sjá t
eða herptur saman, og aðeins á hon '
um lítið far, þar sem snærið herti í
að. Hreppstjórarnir litu hvor á !
annan í spurn, því að þeim virtist
líkið tæpast með þeim einkennum, j
sem eru samfara hengingu.
T t M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
109