Tíminn Sunnudagsblað - 09.02.1969, Blaðsíða 22

Landvettei, þar sem hann fékk að
liggja nóttiua af í verkfæraskúr á
Ástarbjarglmi. Skírteinið var kom-
ið aftur í brjóstvasann á frakk-
anum. En honum var ekki lengur
svo annt um það, að hann héldi
fyrir vasann.
Algautur vaknaði með sól, og
vörubílstjóri, sem hann spurði til
vegar að Brennu, bauð honum að
sitja uppi í hjá sér að Borási. Bíl-
stjórinn gaf honum líka fáeinar
brauðsneiðar og lagði honum það
ráð að spyrja næst til vegar að
Jönköping, því að fæstir myndu
kannast við Brennu.
Hann hélt áfram fótgangandi
frá Borási. Hann varð að spara
hvern eyri, og það kom ekki til
mála, að hann tæki sér far með
járnbrautarlest. Tíminn var honum
ekki sérlega dýrmætur. Afdrep gat
hann fundið sér í hverjum runna,
og mat sníkti hann sér hér og þar
á bændabýlum.
— 0 —
Þungur verður þeim fóturinn,
sem gengur með útfararskírteini
sitt í vasanum. Hann gleðst hvorki
við söng fuglanna né sóldýrð him-
insins, og hann sér ekki prýði
blómanna við veginn. en heyri
hann klukknahljóm, tekur hann
sér bólfestu í hlustum hans, og
hann getur ekki um annað hugsað
en dauðann.
Gautasléttunni rúfði hitinn
eins og mara yfir landinu. Sólin
skein í heiði daglangt, hvergi bærð
ist blað og rykið á þjóðveginum
hálfblindaði göngumanninn. Al-
gautur var kominn að niðurlotum,
og dagleiðirnar urðu stuttar.
Á sjöunda degi fór hann fram
hjá Jönköping, og þá var loks tek-
ið að styttast heim. Nokkuð hafði
dregið úr hitanum, en samt var
honum um megn að greikka spor-
ið og hvata ferð sinni. Því að kvíði
hans jókst að sama skapi og styttra
varð heim ■ og sú stund færðist
nær, að hann varð að játa það
fyrir Elnu, að trú hans á Kalla
hafði reynzt tál eitt. ■
Síðla dags sat Algautur á brotn-
um og ryðguðum snjóplógi við veg-
inn og naslaði i nesti sitt. Þegar
hann hafði muðlað brauðsneiðarn
ar, sem honum höfðu verið gefnar,
varð honum litið á blaðið, sem vaf-
ið. hafði verið utan um þær. Þá
rak hann augun í auglýsingu um
happdrættislán ríkisins. Honum
varð það fyrir að lesa þessa aug-
lýsinigu. Og nú var sem djöfull-
inn sjálfur gerði bandalag við ör-
væntinguna og gremjuna í huga
Algauts, við ótta hans við enda-
lausar ásakanir og eilíft nagg, við
þann geig, sem honum stóð af vít-
isvistinni, er beið hans hema. Hann
blés skósmiðnum í brjóst freist-
ingu, sem hann stóðst ekki. Happ-
drættsskuldabréfin voru tölusett
eins og skírteinið frá Bálfararfé-
laginu. Og þetta voru ekki að-
eins skuldabréf, sem ríkið greiddi
í gjalddaga, heldur gátu einnig fall
ið á þau vinningar, jafnvel stórfé,
þótt heldur væru víst litlar líkur
til þess. Algautur dró upp skír-
teini sitt og sá, að það var númer
200 í öðrum flokki. Honum fannst
þessar tölur ekki líklegar til vinn-
ings, og það kom honum vel. Hann
ætlaði að láta eins og bálfarar-
skírteinið væri happdrættisskulda-
bréf og veðsetja kaupmanninum
við járnbrautarstöðina það í inn-
sigluðu umslagi. Hann átti peninga-
skáp, kaupmaðurinn, til þess að
geyma svoleiðis í.
Hann varð þeim mun ákafari,
sem hann velti þessu iengur fyrir
sér. Loks afréð hann að velja frem-
ur skuldabréf frá árinu 1921 en
1923, því að hann sá að færri vinn-
ingar komu á eidri bréfin.
Algautur var mun léttstígari en
áður, þegar hann hóf gönguna á
ný. Áuglýsingunni stakk hann í
vasa sinn, og í næstu búð, sem
varð á vegi hans, keypti hann um-
slag, sem honum sýndist hæfilegt.
Hann fékk lakk og signet að láni,
lokaði umslaginu og innsiglaði
það, og afgreiðslustúlkan skrifaði
á það að beiðni hans, skýrum prent
stöfum: Annar flokkur, nr. 200.
Þegar Algautur gekk í hlað
heima í Brennu, Iá 9kírteinið í
peningaskáp kaupmannsins, sem
selt hafið Kalla vistirnar. Sjálfur
hafði Algautur fengið kvittun, eins
konar tryggingarseðil, sem hann
átt að framvísa, þegar hann leysti
skírteinið út. Og nú varð hann
að segja kerlingu sinni, hve Kalli
hafði verið stórtækur. Gjöfin jafn-
aðist ekki á við það, er El'na hafði
Lausn
4. krossgátu
búizt við og henni fannst nóg um,
hversu Algautur rómaði örlæti
frænda síns, því að hann hafði þó
e-kki fengið nema fimmtíu krónur
út á skjalið. En Algautur veifaði
auglýsingunni og lýsti því fjálg-
lega, hversu góðar vonir hann
gerði sér um myndarlegan happ-
drættisvinning. Og þegar hann var
þar að auki sá karl, að hann gat
fengið Elnu nær alan farareytri
sinn, tuittugu og níu krónur og
þrjátíu og fimm aura, (sem hann
laug þó, að væri andvirði gull-
svarfsins), fannst henni að lokum
hlutur þeirra allgóður, einkum þeg
ar þess var gætt, að henni hafði
tekizt að selja snyrtitækjakassann
á átta krónur og talsvert af mat-
vælum orðið eftir, þegar Kalli fór.
Hjónin voru á ferli langt fram á
kvöld, skoðuðu auglýsinguna um
happdrættislánið og létu heillast
af töfrum hinna svimháu talna,
sem þar blöstu við í hverri línu.
Þó var eðlilega nokkur munur á
viðbrögðum þeirra. Elna heillað-
ist eins og prinsessan af gullhöll-
inni, en Algauti svipaði frekar til
kanínu, sem fdnnur auga höggorms
ins hvíla á sér.
Þeir, sem hugsa sér
að halda Sunnudags-
blaðinu saman, ættu
að athuga hið fyrsta,
hvort eitthvað vantar
í hjá þeim og ráða bót
á því.
r 7 K 7 77 7 R
c , c', M h s A R K bi M s h 4 p A u
7 A h F r /' * *, / V ý_ n •x 'ij & N t) / 6 ú
K A * K u A B £ * z k V 1
y L R S I B l 4 -* H •> R 1
v L u / H o e 7 /
* rt p> r L
T S Y K / L °/ A X
K L A > / A N F » 4 1 O A /
R M AB / /
/ / n ‘o J * * r R 1 6 o L L A U K r / /J £ 'ö Ci K 4
/ J o & £ r. i 7 Y R K 1 1?
/ A M P Ý R PJ t F 7 k R b
7 £ 7 4 4 £ a N 7 /) r /
/ R '4 K / A c 7 ú ít A / M
? 14 / R , 'h L K / u M u / N ■ Cx L t L / 1 A 7 u M */ A s>
7 > a x> R n c / A L 1 7 K
118
T I M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ