Tíminn Sunnudagsblað - 09.02.1969, Blaðsíða 22

Tíminn Sunnudagsblað - 09.02.1969, Blaðsíða 22
Landvettei, þar sem hann fékk að liggja nóttiua af í verkfæraskúr á Ástarbjarglmi. Skírteinið var kom- ið aftur í brjóstvasann á frakk- anum. En honum var ekki lengur svo annt um það, að hann héldi fyrir vasann. Algautur vaknaði með sól, og vörubílstjóri, sem hann spurði til vegar að Brennu, bauð honum að sitja uppi í hjá sér að Borási. Bíl- stjórinn gaf honum líka fáeinar brauðsneiðar og lagði honum það ráð að spyrja næst til vegar að Jönköping, því að fæstir myndu kannast við Brennu. Hann hélt áfram fótgangandi frá Borási. Hann varð að spara hvern eyri, og það kom ekki til mála, að hann tæki sér far með járnbrautarlest. Tíminn var honum ekki sérlega dýrmætur. Afdrep gat hann fundið sér í hverjum runna, og mat sníkti hann sér hér og þar á bændabýlum. — 0 — Þungur verður þeim fóturinn, sem gengur með útfararskírteini sitt í vasanum. Hann gleðst hvorki við söng fuglanna né sóldýrð him- insins, og hann sér ekki prýði blómanna við veginn. en heyri hann klukknahljóm, tekur hann sér bólfestu í hlustum hans, og hann getur ekki um annað hugsað en dauðann. Gautasléttunni rúfði hitinn eins og mara yfir landinu. Sólin skein í heiði daglangt, hvergi bærð ist blað og rykið á þjóðveginum hálfblindaði göngumanninn. Al- gautur var kominn að niðurlotum, og dagleiðirnar urðu stuttar. Á sjöunda degi fór hann fram hjá Jönköping, og þá var loks tek- ið að styttast heim. Nokkuð hafði dregið úr hitanum, en samt var honum um megn að greikka spor- ið og hvata ferð sinni. Því að kvíði hans jókst að sama skapi og styttra varð heim ■ og sú stund færðist nær, að hann varð að játa það fyrir Elnu, að trú hans á Kalla hafði reynzt tál eitt. ■ Síðla dags sat Algautur á brotn- um og ryðguðum snjóplógi við veg- inn og naslaði i nesti sitt. Þegar hann hafði muðlað brauðsneiðarn ar, sem honum höfðu verið gefnar, varð honum litið á blaðið, sem vaf- ið. hafði verið utan um þær. Þá rak hann augun í auglýsingu um happdrættislán ríkisins. Honum varð það fyrir að lesa þessa aug- lýsinigu. Og nú var sem djöfull- inn sjálfur gerði bandalag við ör- væntinguna og gremjuna í huga Algauts, við ótta hans við enda- lausar ásakanir og eilíft nagg, við þann geig, sem honum stóð af vít- isvistinni, er beið hans hema. Hann blés skósmiðnum í brjóst freist- ingu, sem hann stóðst ekki. Happ- drættsskuldabréfin voru tölusett eins og skírteinið frá Bálfararfé- laginu. Og þetta voru ekki að- eins skuldabréf, sem ríkið greiddi í gjalddaga, heldur gátu einnig fall ið á þau vinningar, jafnvel stórfé, þótt heldur væru víst litlar líkur til þess. Algautur dró upp skír- teini sitt og sá, að það var númer 200 í öðrum flokki. Honum fannst þessar tölur ekki líklegar til vinn- ings, og það kom honum vel. Hann ætlaði að láta eins og bálfarar- skírteinið væri happdrættisskulda- bréf og veðsetja kaupmanninum við járnbrautarstöðina það í inn- sigluðu umslagi. Hann átti peninga- skáp, kaupmaðurinn, til þess að geyma svoleiðis í. Hann varð þeim mun ákafari, sem hann velti þessu iengur fyrir sér. Loks afréð hann að velja frem- ur skuldabréf frá árinu 1921 en 1923, því að hann sá að færri vinn- ingar komu á eidri bréfin. Algautur var mun léttstígari en áður, þegar hann hóf gönguna á ný. Áuglýsingunni stakk hann í vasa sinn, og í næstu búð, sem varð á vegi hans, keypti hann um- slag, sem honum sýndist hæfilegt. Hann fékk lakk og signet að láni, lokaði umslaginu og innsiglaði það, og afgreiðslustúlkan skrifaði á það að beiðni hans, skýrum prent stöfum: Annar flokkur, nr. 200. Þegar Algautur gekk í hlað heima í Brennu, Iá 9kírteinið í peningaskáp kaupmannsins, sem selt hafið Kalla vistirnar. Sjálfur hafði Algautur fengið kvittun, eins konar tryggingarseðil, sem hann átt að framvísa, þegar hann leysti skírteinið út. Og nú varð hann að segja kerlingu sinni, hve Kalli hafði verið stórtækur. Gjöfin jafn- aðist ekki á við það, er El'na hafði Lausn 4. krossgátu búizt við og henni fannst nóg um, hversu Algautur rómaði örlæti frænda síns, því að hann hafði þó e-kki fengið nema fimmtíu krónur út á skjalið. En Algautur veifaði auglýsingunni og lýsti því fjálg- lega, hversu góðar vonir hann gerði sér um myndarlegan happ- drættisvinning. Og þegar hann var þar að auki sá karl, að hann gat fengið Elnu nær alan farareytri sinn, tuittugu og níu krónur og þrjátíu og fimm aura, (sem hann laug þó, að væri andvirði gull- svarfsins), fannst henni að lokum hlutur þeirra allgóður, einkum þeg ar þess var gætt, að henni hafði tekizt að selja snyrtitækjakassann á átta krónur og talsvert af mat- vælum orðið eftir, þegar Kalli fór. Hjónin voru á ferli langt fram á kvöld, skoðuðu auglýsinguna um happdrættislánið og létu heillast af töfrum hinna svimháu talna, sem þar blöstu við í hverri línu. Þó var eðlilega nokkur munur á viðbrögðum þeirra. Elna heillað- ist eins og prinsessan af gullhöll- inni, en Algauti svipaði frekar til kanínu, sem fdnnur auga höggorms ins hvíla á sér. Þeir, sem hugsa sér að halda Sunnudags- blaðinu saman, ættu að athuga hið fyrsta, hvort eitthvað vantar í hjá þeim og ráða bót á því. r 7 K 7 77 7 R c , c', M h s A R K bi M s h 4 p A u 7 A h F r /' * *, / V ý_ n •x 'ij & N t) / 6 ú K A * K u A B £ * z k V 1 y L R S I B l 4 -* H •> R 1 v L u / H o e 7 / * rt p> r L T S Y K / L °/ A X K L A > / A N F » 4 1 O A / R M AB / / / / n ‘o J * * r R 1 6 o L L A U K r / /J £ 'ö Ci K 4 / J o & £ r. i 7 Y R K 1 1? / A M P Ý R PJ t F 7 k R b 7 £ 7 4 4 £ a N 7 /) r / / R '4 K / A c 7 ú ít A / M ? 14 / R , 'h L K / u M u / N ■ Cx L t L / 1 A 7 u M */ A s> 7 > a x> R n c / A L 1 7 K 118 T I M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ

x

Tíminn Sunnudagsblað

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn Sunnudagsblað
https://timarit.is/publication/301

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.