Tíminn Sunnudagsblað - 09.02.1969, Blaðsíða 14

Þegar hreppstjórar gengu á Jón
að segja sér hið sannasta um það,
er hann vissi er ævilok Elínar
snerti, sagði hann sem fyrr, að
hann vissi ekki annað en hún hefði
sjálf ráðið sér bana. En þegar ann
ar Hafurbjarnarstaðabóndinn fór
að furða sig á því, að kerlingin
skyidi ekki fremur ganga í sjóinn
en hengja sig með svona óburð-
ugum hætti, gall Ingimundur
vinnumaður við og sagði, að kven-
fólkinu væri svo farið, að því þætti
mikið fyrir að væta sig.
Hreppstjórarnr létu sér ekki
lynda þessi svör. Þeir afréðu að
hræra ekki meira við líkinu en
þeir höfðu þegar gert. Þeir tóku
það ekkj úr snörunni og skipuðu
Jóni Sæmundssyni að ábyrgjast
það, unz æðri valdsmenn kæmu til
og legðu úrskurð á þetta mál. Þeir
vildu ekki taka á sig neina ábyrgð.
En eitt var það, sem þeir létu und-
ir höfuð leggjast: Þeir gerðu hvorki
héraðsdómara né landfógeta boð.
Útskálaprestar létu það líka farast
fyrir. En það höfðu báðir sér til
afsökunar, að þeir þóttust eiga
yfirvaldanna von suður á nesin þá
og þegar.
IV.
Degi síðar bar annan gest frá
Gufuskálum að garði á Útskálum.
Að þessu sinni var það Jón bóndi
Sæmundsson sjálfur. Hann var
þungur á brúnina, hafði hratt á
hæli og vildi þegar hafa tal af séra
Agli. Erindi hans var að leita leyf-
is sóknarprestsins til þess að dysja
lík Elínar Stefánsdót'tur hið bráð
asta. Flutti hann mál sitt af ákefð
og kvartaði sáran yfir því, ef hann
ætti að varðveita líkið dögum sam-
an í fiskhjalli sínum í sumarhita,
því að fljótt gerðist þar illur fnyk-
ur og ókræsilegur á harðætinu.
Þeim Jóni og presti bar aldrei
fyllilega saman um, hvernig svör
hefðu fallið. Bóndi sagði fullum fet
um, að prestur hefði leyft sér að
dysja liíkið, en prestur lézt hafa
maldað í móinn og skírskotað til
þess, að valdsmanna, Skúla fógeta
eða Vigfúsar Þórarinssonar, væri
von á hverri stundu. Stundum
varði hann mál sitt með þeim orð
um, að hann hefði áminnt Jón um
að láta það bíða ójarðað, unz valds
mennirnir kæmu, en varð þó að
kannast við, að hann hefði í öðru
orðinu ekki kveðið fastar að en svo,
að hann vildi ekki, að Jón hefð-
ist neitt að næsta dag: Yrðu þoir
Skúli og Vigfús ókomnir á öðru
kvöldi, bryti nauðsyn lög, en gæta
yrði Jón þess, að grafa líkið djúpt
og dysja það á kristilegan hátt.
Heima á Gufuskálum hafði Jón
ekki svo mjög orð á dauninum af
hröri kerlingar, en bar hitt í mál,
að hún kynni að ganga aftur.
Höfðu fleiri borið þann ugg í
brjósti á Gufuskálum, að illt myndi
af henni standa dauðri, og var fóLki
þar ekki rótt eftir að sól var sigin
við jökul. Af þessu spruttu orðræð-
ur um það, hvað helzt væri til varn
ar, og tæpti Jón á því, að hefta
myndi göngu hennar, ef losað
væri um hálsliðina.
Morguninn eftir Útskálaferðina
kvaddi bóndi til fjóra menn til
þess að dysja kerlingu á Gufu-
skálastekk. Til starfans valdi hann
vinnumenn sína tvo, Ingimund
Bjarnasonar og Ingjald Jónsson,
Þorkel Gunnlaugsson hjáleigu-
mann og Sigurð nokkurn Guð-
brandsson hinn fjórða, aldraðan
sjómann. Lézt hann hafa til þessa
samþykki séra Egils og gaf mönn-
um sínum það ráð að leggja kerl-
ingu á grúfu í gröfina og búa að
öðru leyti svo um, að hún lægi
kyrr.
Þeir félagar báru nú líkið úr
hjallanum og tóku til verka. Ingj-
aldur og Ingimundur voru ótrauð-
ir, en Sigurður Guðbrandsson svo
skelfdur, að hann vissi tæpast sitt
rjúkandi ráð. Engum sögum fer
af Þorkeli, en þó mun hann ekki
hafa haft sig meira í frammi en
vera þurfti.
110
IlfllNN - SUNNUUAGSBLAÐ