Tíminn Sunnudagsblað - 16.02.1969, Blaðsíða 9

Frifiof Niisson Piraten:
HARMLEIKUR
Á SMÁLANDI
Algautur tók upp dagleg stör-f,
og fyrsta kastið heppnaðist honum
vonum skár að víkja frá sér ölTum
umhuigisunum um svikin, sem hann
'hafði haft í frammi, og uggvæn-
legar afleiðingar þeirra. Desember-
mánuður var langt undan, og fyrr
var ekki dregið um vinningana.
En þegar hausta tók, fór kvíði að
sækja á hann um daga og ræna
hann svefni um nætur. Hann átti
þáð á hættu, að vinningur félli á
skuldabréfið, og óttinn við það
grúfði yfir honum eins og þrumu-
ský, er gerðst þeim mun skugga-
legra sem nær dró úrslitadeginum.
Þótt hann reyndi að bíta á jaxl-
inn og láta sem ekkert væri, átti
hann það sífellt yfir höfði sér, að
einhver minnti hann á það, sem
fram undan var. Börnin vissu um
skuldabréfið, og þau þreytt-
ust aldrei á því að tala um
vinningsvonina og ráðslaga um það,
hvernig nota mætti alla þá peninga,
sem þau trúðu statt og stöðugt, að
félili föður þeirra í skaut. Talan
örlögþrungna, sem hann hafði val-
ið bréfinu, blasti við honum á
ólíklegustu stöðum. Reyndi hann
að leita sér hugsvölunar í helgri
bók, glottu þessir tölustafir upp á
hann af saurblaðinu, því að þar
hafði Elna skrifað númerið, svo að
það gleymdist áreiðanlega ekki.
Ætti hann erindi í páfadóminn,
varð hann að horfa beiot niður í
gólfið á meðan hann gegndi þurft-
um sínum, ef hann átti ekki að sjá
tölurnar 2 og 200, sem þar höfðu
verið krabbaðar á veggina. Þyrfti
hann að stíga yfir þröskuld húss
síns, voru þær skrifaðar með krít
innan í ryðgaða skeifuna, sem
negld hafði verið yfir dyrnar til
þess að farsæla heimilið. Ofan á
atlt annað hafði Villi svo rist þær
í börkinn á öðrum hverjum birki-
stofni í nánd við kotið.
Vinningaskráin birtist í blaðinu
dag einn síðla á jólaföstu, og voð-
anum var bægt frá í bili. Sama dag
ól Elna dóttur. Algautur gat ekki
leynt gleði sinni, og Elna snupr-
aði hann fyrir óheyrilega léttúð,
þegar hvert slysið rak annað sam-
dægurs. Skósmiðnum var þó ekki
alls kostar rótt. í marga daga kann-
aði hann vinningaskrána, áður en
hann sannfærðist um það til fulln-
ustu, að hann hafði sloppið. En
það var ekki um að villast: Þetta
hafði gengið honum í vil.
Fjandinn, sem hafði skælt sig
framan í hann af hverjum vegg,
skaut honum ekki skelk í bringu
í bili, og Algauti fannst eins og
hlýrra og bjartara í kring um sig
en áður. Langt var fram að vor-
sólstöðum, er aftur komu viðsjár-
verðir dagar, og þó ekki nógu
langt: Honum fannst vora óvenju-
lega snemma að þessu sinni, og
tíminn æddi áfram. í maímánuði
tók að sækja á hann svefnleysi.
Sigi á hann blundur, hrökk hann
oftast upp eftir litla stund, löðr-
andi í köldu svitabaði, og hafði
hreppt hæsta vinninginn í draumi.
Árangurslaust reyndi hann að snúa
bakiMi við áleitinni haminigjudís-
inni: Eftir sem áður fann
hann augu hennar hvíla á sér.
Samt fór svo, að sólstöðumánuð-
urinn varð honum ekki að fóta-
kefli. Þessi heppni hleypti þeim
kjarki í Algaut, að hann fór
að hyggja á viðbúnað, ef hamingju
dísin kynni að minnast hans síðar.
Vinningarnir vour langfiestir ein-
ar fimmtíu krónur, og þess vegna
voru mestar díkur til þess, að sMik-
ur vinningur kæmi í hans hlut.
Síðan voru hundrað króna vinn-
ingar og svo framvegis. Þegar
hann hafði le'sið þessi orð, „og svo
framvegis,“ hætti hann sér ekki
lengra. Gæti hann í laumi skotið
undan svo sem fimmtíu krónum,
var hann þess umkominn að bjarga
sér, þótt lítill vinningur kæmi á
númerið.
Óttinn gerði Algaut athafnasam-
an. Með tilstyrk auglýsingar komst
hann í samband við skóverksmiðju
og tók að sér að búa til ólar á
skauta. Verksmiðjueigandinn lét
honum í té leður, en sjálfur risti
hann ólarnar, gataði þær, og saum-
aði á þær spennur. Vinnan var
nauðailla borguð, en sá var kostur-
inn við þetta, að hann komst aldrei
í þrot með verkefni. Hann vanr
af kappi, lúsiðinn er á reyndi,
stundum langt fram á nótt. En lít-
ið munaði um aurana, sem hann
gat skotið undan, því að hann varð
að standa Elnu skil á því, hversu
mikið hann bar úr býtum. Hann
varð að fara varlega, svo að hann
vekti ekki grunsemdir. Tíminn leið
fljótt eins og jafnan verður, þeg-
ar menn hafa eitthvað fyrir stafni,
og Algautur var hættur að miða
við ár. Hann ta'ldi tímann í misser-
um, og misserum hans lauk, þegar
kunnugt varð um happdrættisvinn
ingana.
—o—
Þrjú ár voru nú liðin síðan Kalli
frændi gisti gamla landið. Jólin
voru framundan og búið að draga
út vinningana, ef að vanda lét. Al-
gauti fannst hann orðin nokkur'
vegin óhultur. Fimmtíu krónur
hafði hann falið á bak við bjálka
á loftinu, og allar horfur voru á
því, að þær yrðu hundrað innan
tíðar.
Snemma morguns fór hann út í
þorpið með stígvél, sem hann hafði
sólað. Þegar hann 'kom heim aftur,
stóð Elna úti á hlaði, sýnilega í
miklu uppnámi og veifaði blað.
Það gat ekki þýtt nema eitt: Vinn-
ing. Þótt gangfæri væri gott fannst
Algauti allt í einu eins og fætur
hans sætu fastir í krapi, og undar-
leg þreyta læsti sig um hnjáliðina.
Siamt 'tó'kst hionum að reka þetta af
sór, því að hann reiddi sig á pen-
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
129