Tíminn Sunnudagsblað - 16.02.1969, Qupperneq 16

sanna, að slíkt væri ekki meira
þrekvirki en svo, að óharðnaðir
uniglingar gætu innt það af
höndum.
Þetta sama sumar réðst bæj-
arstjórn Reykjavíkur í það stór-
virki, er lengi hafði verið beð-
ið eftir, að gera nýja' sundlaug,
og varð það stofninn að sund-
Iaugum þeim, sem allir Reyk-
víkingar þekkja og afmáðar
voru síðast liðið ár. Hin nýja
laug varð nothæf 1908, og hófst
starfræksla hennar þá þegar.
Ýmsir vondir ágallar voru þó á
henni. Botninn einn var steypt-
ur, en veggir hlaðnir úr höggnu
grjóti ofan úr holti. Brátt mis-
seiig þetta, botninn sprakk og
laugin fór að leka. Varð Páll
jafnvel að troða tuskum í rifur
og glufur, svo að vatn héldist
í lauginni. Fleira var örðugt við-
fangs. Varla taldist tiiltökumál,
þótt vatnið væri blakkt, þótt
reynt væri að sía það. Annað
var verra: Það fúlnaði, þegar
það fór að standa í lauginni, og
á sumrin sótti slý í hana.
Að tveim árum liðnum var sú
endurbót gerð, að heitt vatn úr
þvottalaugunum var leitt í píp-
um í sundlaugina, og ári síðar
kom æð með köldu vatni úr
brunnum, er voru þar, sem nú
heitir Selvogsgrunn. En ekki
voru allar þrautir úti. Pípurn-
ar voru steyptar, en ekki traust-
ar. Þær sprungu. Leiðslan frá
þvottalaugunum stíflaðist, og •
mýrarrauði komst í kalda vatn-
ið.
Þessi miisseri jókst mjög á-
hugi á sundi í h'öfuðstaðnuim.
Offi því margt í senn: Sjálfar
nýju laugarnar þótifcu ærin bún-
ingsbót, þófct í rauninni væri
öllu áfátt, áfiugi og raunar
eldmóður kennarans, Páls Er-
lingssonar, og sigurvinningar
u nsmen n af éla gsh r e y f in ga r in n ar
í bænum, er mátti heiita þar
stórveldi um skeið, svo þrótt-
mikil og athafnasöm sem hún
var um nokkur ár. Var svo mik-
iiH áhuginn, að nýju laugarnar
nægðu ekki lengur þeiim
bæ, sem fram að þesisu
bafði ekki haft aðra laug, en
sóðálegan og gruggugan póll í
lækjarfarvegi, heldur réðst Ung
mennafélag Reykjavíkur í það
að reisa sundskála við Skerja-
fjörð, þar sem iðkað var sund
í sjó.
Fram undir þefcta höfðu það
verið karlmenn einir, sem iðk-
uðu sund. Fólk hafði lengi ha/ft
ýmigust á því að láta útiloftið
leika um hörundið meira en
nauðsyn bar, reynzt tregt á að
Meypa því inn í híbýli sín og
gjarna unnið útiverk nálega
jafnkappklætt í hlýindiuim á
sumrin sem í kuldum á öðrum
árstímum. Umfram allt hafði
það þófct óviðeigandi, að konuir
létu sjá sig fáklæddar á al-
mannafæri, og gátu siðavandar
stúlkur tæpast hugsað sér að
láta aðra líkamshluta koma ó-
hjúpaða fyrir augu óviðkomandi
manna en andlit sifct og hendur.
En nú brá svo, að ungar stúlk-
ur gerðu uppreisn gegn göml-
um venjuim, einkum þær, sem
tengzt höfðu unsmennaféilagis-
hreyfingunni, og fcóku að iðka
sund af kappi. f þeiim hópi voru
dætur sumra hinna virðuleg-
ustu bæjarbúa.
Þetta olli auðvitað hneykslun,
og þeim, sem lifðu í gömlum
hugmyndaheimi, fannst slíkt
æpandi dæmi um léfctúð og sið-
spillingu. Og ekki var einu sinni
svo vel, að þessar stúlkur iðk-
uðu sundið út af fyrir sig. held-
ur slógu þær í þokkabót í bland
við piltana, ekki með annað um
kroppinn en þunna dulu.
Hneykslunin var enn innilegri í
Steypibaðið kalda dálítið óhr{áiegt orðið.
136
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ