Tíminn Sunnudagsblað - 16.02.1969, Blaðsíða 11

vilja nota það vit, sem honum var
igefið, til þess að hjálpa snauðri
ekkju í vandræðum hennar. Hann
var ekíki nein eftirmynd Litla-Klá-
usar, sem ætiaði að gera sér and-
vana farþega sinn að féþúfu —
fjarri því. Þegar hann staldraði
við í Falköping til þess að ylja sér
á groggi, kastaði hann hrekáni yf-
ir Algaiut, svo að spurulir kaup-
staðarbúar færu ekki að frýnast í
hann og kasta að honum hnútum,
ef þeim þætti hann seinn til svars.
Hennann komst slysalaust til
Gautaborgar, og fljótlega tókst
honum að spyrja uppi bálstofuna,
þar sem koma hans vakti ekki litla
undrun. Það var vant því þar, að
viöskiptavinirnir kæmu í öðrum
umbúnaði en Algauti höfðu verið
valdar.
Hermann lét þetta ekki á sig fá.
Ilann byrjaði undir eins að semja
við oddvita Bálfarafélagsns, og
það jók honum bæði sjálfstrauist
og metnað, að félagsstjórnin var
kölluð saman á fund í mesta of-
boði til þess að ráða málinu til
lykta. Hermann var sjálfur látinn
flytja mál ekkjunnar á fundinum,
og þar endurtók hann allt, setm
hann hafði áður fært fram. Hon-
um heppnaðist að lýsa kjörum
Elnu af því raunsæi, að öllum
mátti skiljast ömurlegt hlutskipti
hennar, og stjórnarherrarnir í Bál-
farafélaginu reyndust svo skiln-
ingsgóðir og mannlegir, að þeir
féllust á að Iáta ekkjuna njóta
þess, sem spara mátti í tiTkostnaði
við bálförina. Síðan var Algauti
veitt viðtaka, og Hermanni var sagt
að vitja öskunnar næsta dag. Hann
fékk því nokkurn tíma til þess að
sinna þörfum sjálfs sín, og það
gerði hann ldka svikalaust. Hann
fór niður í miðborgina og brá þar
svo hressilega á leik, að ekki er
við hæfi að lýsa því í svona dapur-
legri sögu.
Þau áttu þá að verða endalok
Algauts að eyðast í eldi jafnstrip-
aður og hann kom í þennan heim.
Það ímyndaði Hermann sér að
minnsta kosti. Raunar var svo mik-
ið viðhaft í bálstofunni, að menn
slógu utan um hann og lögðu
meir-a að segja blóm ofan á kass-
ann. Eitthvað var líka gripið í or-
gel og prestur kvaddur til.
Síðan sneri Hermann heimleiðis
með öskuna í keri, sem búið var
falega um milli grenigreina. En
oft varð honum hugsað um það
á leiðinni, hve ótrúlega lítil aska
fóbkst af heilum skósmið. Annað
skipti þó rneira máli: í veski hans
voru fimm hundruð fcrónur, sem
Báfllfaraifélagið hafði endurgreitt
honum.
Hermann kom heim með skjal,
sem sýndi og sannaði, að útför
Algauts hafði farið sómasamlega
fram í samræmi við reglur sænsku
þjóðkirkjunnar. En Elna gat ekki
látið sér það lynda, er kirkjan taldi
boðlegt. Hún fór til sóknarprests-
ins og heimtaði undandráttarlausa,
kristilega jarðarför öskubauksins í
Brennu, svo að enginn gæti sagt,
að Algauti hefði verið holað
niður í jörðina með þeim hætti,
sem nægja varð sjálfsmorðingjum
á fyrri tíð. Presturinn lét floks und-
an ásókn hennar, þvi að hann var
glöggur maður og hugsaði sem
svo, að tæpast kæmi að sök, þótt
rekunum væri kastað tvisvar á
karlinn: Væri ein útför ósaknæm,
átti önnur ekki að spiflla.
Svo var öskubaukurinn grafinn
við guðsorðalestur og klukkna-
hringingu. Að athöfninni lokinni
voru börnin send heim. En ETna
og Hermann fóru heim til grafar-
ans, sem bauð upp á kaffi. Fyrst
gerðu þeir, sem til enfisins voru
boðnir, kökunum sjálfsögð skil, og
svo dró Hermann upp brennivíns-
flösku og hellti út í kaffið. Dagur
var stuttur um þetta leyti, og þau
sátu þarna í rökkrinu og töluðu
um Aflgaut, umhyggju hans fyrir
fólki sínu og mótlætið, sem hafði
orðið honum oíviða. En grafarinn
var stéttvís áhugamaður og sætti
lagi að láta talfff berast að bálför-
inni. Hermann fór heldur undan í
flæmingi, þegar hann var spurður,
hvað væri til viðhafnar, þegar
menn væru brenndir. Grafarinn
spurði, hvort hann hefði ekki séð
brennuna. O-jú, svaraði Hermann,
verið haíði hann þar. En hvernig
var þessu þá hagað með bálið og
allt það? spurði grafarinn, þrár og
eftirgangssamur. Nú fann Her-
mann, að hann var kominn út á
hálan ís, stakk hressilega við fót-
um og greip til þess, sem honum
var kunnugt uci ofna og kynd-
ingu. Þarna skíðlogaði auðvitað í
heljarmiklu gímaldi, og eldur á
arni var skiljanlega eins og lítill
neisti í helvíti í samanburði við
það. Við þetta sló þögn á grafar-
ann.
Elna reri í sæti sínu, og nú byrj-
uðu tár að hripa niður kinnarnax
á henni. Hún brá svuntúhorninu
upp að augmnEn á sér og þurrk-
aði framan úr sér, og eftir sátu
PreBihald á bls. 142.
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
131