Tíminn Sunnudagsblað - 09.03.1969, Qupperneq 17

heima á Snæfellsnesi hef ég náð í
Íivagamlar vísur um byggöarlögin
ar. Reyndar er þetta allt níð og
rógur og mannlast, og af 'því máttu
8.fá, að séra Árni á Stóra-Hrauni
hefur ekki orðið fyrstur til þess
að færa að okkur. Líklega hefur
þetta verið ort í verstöðvunum,
þegar landlegur voru, og hver
keppzt við annan um ófagrar sak-
argiftir. Sams konar vísur hafa
verið til um sveitirnar í Stranda-
sýslu, og ég hef líka náð í þær
sumar. Það hefur sýnilega in-
hvern tím'a gengið yfir bylgja kveð-
skapar af þessu tagi. En enginn
veit um upphafsmenn eða höfunda
að þessum hroða.Hlustaðu til dæm
i* á vísuna um Ólafsvík:
ólsurum er úlfúð hjá,
oft þeir sjóinn prófa.
Enga veit ég eins og þá
opinbera þjófa.
Sveitungar mínir fá líka sinn
etrokkmældan og skekinn:
Staðsveitungar standa fatt,
stæra aig á þingum
með rifinn kjól og rotinn hatt
og ríða taglskellingum.
’Þarna sjáum við, að þetta hefur
yerið ort meðan karlar gengu í
kjólum — þeir, sem vildu halda
sér til gildis. Og svo er það Hólm-
urinn:
Stykkishólmi allir í
ana á hundavaði.
Munu iifa margir því
mest á launþjófnaði.
— Skelfing er að heyra þetta,
Bragi. Ég hélt, að Stykkishólmur
hefði í hundrað ár verið mestur
hefðarstaður sunnan Breiðafjarðar.
Ég hef heyrt frú að vestan segja,
að þar hafi menn farið að tala
dönsku á sunnudögum, þegar þeir
VOTU búnir að borða hádegismat-
inn og raka sig, mér skildist fram
á þessa öld.
— Þeir töluðu nú víst dönsku
bæði fyrir og eftir rakstur á öld-
inni sem leið, þeir sem danskir
voru. Ég hef aftur á móti komizt
af með íslenzku í Hólminum um
mína daga, jafnt seint sem snemma
á sunnudögum. Líka þó, að ég hitti
þá nýrakaða, Hólmara. En ég náði
nú bara með naumindum í skott-
ið á nítjándu öldinni.
— Ég heyri, að það má grafa
•margt upp, ef menn eru af vilja
gerðir.
— Já. Suíiis staðar eru líka til
handrit, sem ekkj ættu að glat-
ast — líklega þó nokkuð enn af
slíku í landinu, svo ég tali ekki
um bréfin. Sjál'fur var ég að koma
með — eða er nú farinn að segja
leyndarmál? — O-nei, það er ekk-
ert að dylja: Ég færði Landsbóka-
safninu handrit föður míns og
margs konar plögg. Slíkt ættu fleiri
að gera. Um eina galdrabók veit
ég, líklega komna nokkuð til ára
sinna, Ijómandi fallega, og svo eru
í henni snotrar teikningar að auki
— dýramyndir. Ég held ég megi
fara með það, að hún er af Vest-
fjörðum — hvaðan ætti líka galdra
bók að vera, ef ekki þaðan, þar
sem alltaf voru ristar rammasíar
rúnir? Og þá koma mér i hug
sveitarblöðin handskrifuðu, sem
víða voru á gangi, bæði fyrir og
eftir aldamótin síðustu — sum
kannski marklítil, önnur merkileg.
Einu sinni var ég staddur á
Syðra-Hóli hjá Magnúsi Björnssyni,
rithöfundinum góða, og Jóhönnu —
mitt fólk venzlað þeim. Þá datt
mér í hug, að ég þyrfti endilega
að ganga endilangan Laxárdal, dal-
inn 'hennar Ketilríðar á Akri, og
ætlaði auðvitað að ljúka göngunni
i Bólstaðarhlið. Laxárdalur var
Gamansamir menn hafa það I flimtmgum, a8 fram á þessa öld faeru Hclmarar að tala dönsku, þegsr þeir
voru búnir að raka sig á sunnudögum og komnir á blánkuskó. “iragi vsgir, af sár þafi afltaf naegt
fsienzka f Hófminum, bæði seint og snemma á sunaudögunv
T f M 1 N N — SUNNUDA6SBLAÐ
209