Tíminn Sunnudagsblað - 30.03.1969, Qupperneq 15

■
Einar og Guðbjörg og bezta gjöfin, sem þeim hefur hlotnazt om dagana: Dæturnar niu.
ist á þetta, dettur mér í hug, þeg-
ar ég fór í fyrsta skipti til Seyðis-
fjaröar. Þá var ég tíu ára, og við
fórum ganganði yfir fjallið, sem
ekki er nú neitt stofugólf. Seyðis-
fjörður var þá mestur umsvifabær
á Austfjörðum og talinn mikill
hefðarstaður. Mér þótti margt
skrítið, sem bar fyrir augu mín.
Með'al annars varð mér starsýnt á
mann, sem staulaðist þar skjögr-
andi meðfiram garðgrindum. Mér
fanimst framferði m'anmsins allt
fuirðulegt og með miklum ólíkind-
um og fór að spyrja, hver þetta
væri. Mér var sagt, að þetta væri
sýslumaðurinn, Einar Thorlacius,
enginn hóf-smiaður við flöskuna
og varð enda að láta af emb-
ætti um þetta leyti. Um
hann k vað eimhver þessa vísu:
Einlægt skeUfur Einar minn
ein,s og strá í vindi,
einhver mesti auminginn
undir Býhólstindi.
— Eitthvað kanntu fleina?
— Ég kann margar vísur eftir
Þjóðsagna-Fúsa, hann Sigfús Sig-
fússon. Það var karl hjá okkur í
Fellunum, Jóhann sndkkari, sem
margir köliuðu Jóhann snikk í dag
legu tali. Hann var sigldur hand-
verksmaður, en á hálfgerðum hrak
hólum, anzi s'kemmtilegur karl að
mörgu leyti .Ég held, að það hafi
verið sonur hans, gullnemd frá
Klondyke, sem var í Fellunum
um tímia og gekk með gullmola
á sér — ég heyrði, að hann hefði
seinna gerzt rakari. — Jæja, einu
siimni var Jóhann sni'kk að kljást
við Fúsa, sem var allra manna upp
stökkastur, svo að ekki mátti orð-
inu halla. í þessu orðaskaki varð
Fúsa þetta á munni:
Varaðu þig, veslings Jói,
veröldin er sem lymskur spói
með klækina allt í kring um þig.
En þú ert eins og önnur uglá
innan um miklu kænni fugla.
Þeir munu ríða þig á slig.
— Orti Sigfús mikið?
— Já, heilmikið. Nú dettur mér
í hug kersknisvísa, sem ha.nn orti
um Runólf Bjarmason á Hafrafelli.
Hiann var skemmtilegur maður og
vel greindur, og kvenfólkið kunni
vel návist hans. Hanin var aðal-
maðurimn þarna í Fellunum. En
vísia Fúsa — hún var upphaflega
svona:
Þó vanti þig bæði vit oig þrek,
vaxa muntu af hinu,
að þú ert eins lags apótek,
ætlað kvenfólkinu.
Runka þótti vísan hvorki vin
samleg né makleg og hafði orð á
þvi við Fúsa, að sér kæmi undar-
lega fyrir sjénir, að hann skyldi
vera að gera skammavísu um sig,
Fúsi bað hamn að lofa sér að heyra
þessa vísu. Runki kurnni liana og
hafði hana yfii.
Þá sagði Fúsi: „Hún var ekki
svona, vísan, sem ég gerði “ Síðan
hélt hann áfram og fór með vís-
una eins og hamn vildi láta, að hún
ætti að vera:
Þó vanti þig hvorki vit né þrek,
vaxa muntu af hinu,
að þú ert eins lags apótek,
ætlað kvenfólkinu.
Þessari gerð undi Runki vel, og
heilar sættir tókust með þeim
Fúsa. Já — Runólfur, þetta var
atorkukarl og stórbóndi.
— Var mikið af stórbændum á
Héraði?
— Þar var engimn kallaður
bóndi, sem átti minna en þrjú
hundruð fjár. Jafnvel vinnumenn
áttu upp í fimmtíu kindur. Karl-
arnir hjá honum Halldóri á
Klaustrd, einhverjum auðugasta
bóndainum, voru stórríkir menn.
Þeir áttu fjörutíu og fimmtíu kind-
ur og þess ufcan hesta. Og peninga.
Þess vegna varð ég hissa, þegar ég
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
279