Tíminn Sunnudagsblað - 30.03.1969, Síða 20

og óiþjált. Hann 9agði skjál'fandi
röddu:
— Stúlka? Stúlk'a? StúTka,
pabbi?
— Já, þessi stúlka, sem ég sá
þig kyssa fyrir eins og tíu mínút-
uni þanna niðri á en'ginu .
— Ó, sagði hinm seruverði
Friddi. Svo þagnaði hann hikandi
og bæbti síðan við: — Ó! Aha!
Já, óg ætiaði einmitt að segja þór
frá því, pabbi.
— Já, einmitt. Ætlarðirðu að
gera það?
— Þetta er allt í stakasta lagi,
þú skil'ur. O-já, það held ég nú.
Allt í þessu fína — ég meina það
er ekkert óhei'ðarlegt við þetta eða
svoleiðis. Hún ©r kærastan mín.
Jarlíinn rak upp skerandi öskur.
Það var eins og býfluga hefði
stungið hann. Svo spurði hann
drynjandi röddu:
— Hver er þessi kvenmaður?
— Hún heitir Donaldsson.
— Hver er hún?
— Agga Donaldsson — Agga er
stytting á Niagara. Hún sagði mór,
að foreldrar hennar hefðu dvalizt
þar við fossana um hveitibraúðs-
dagana. Iíún er amerísk og allt
það —skrýtin nöfn, sem fólk skir
ir krakkana í Ameríku, ég meina
eins og Niagara, eða hvað finnst
þér? sagði Friddi — Hann var að
reyna að halda uppi meinhægum
samræðum.
— Hver er hún?
— Hún er ofsalega greind. með
fin-t heilabú, þú skilur. Þú verð-
ur stórhrifinn af henni.
— Ilvererhún?
— Hún kann að Teika á saxófón.
Jarlinn spurði í sjötta sinn:
— Hver er hún, og hvar kynnt-
ist þú henni?
Friddi hóstaði ITonum skildist,
að hann yrði nú að leysa frá skjóð-
unni, og hann vissi veT, að upplýs-
ingarnar flokkuðust ekki undir
nein gleðitíðindi. Hann sagði:
— Jæja, pabbi Sannleikurinn er
sá, að hún er nokkurs konar
frænka McAltisters Hún kom i
heini'SÓkn hingað tiT EngTands, þú
skllur, og hún gistir hjá þeim
gamla — þess vegna hitti ég hana.
Það var eims og augun ætluðu
út úr höfðinu á jarlinum. Hann
gaf frá sér vesaldariegt hljóð, eins
og hann væri að skola kokið.
Hann hafði gert sér margar ó-
skemmtilegar hugmyndir um frarn
tíð sonar síns, en þó hafði honum
aldrei dottið í hug, að banu ætti
eftir að sjá hann ganga inn k+rkju-
cgólfið við hliðina á nokkurs kon-
ar frænku yfirgarðyrkijumannsins.
Jarlinn sagði aðeins:
— Ó — ó! Virkilega?
— Já, pabbi. Þetta er nú svona
— í aðaliatriðum.
Emsworfch jarT fórnaði höndum
til himins, eins og hann væri að
kalla æðri máttarvöld til vitnis um
ógnir þær, sem góður maður gæti
orðið fyrir. Síðan tók hann á rás
og brokkaði af stað. Hann fór
hratt, og eftir nokkurra mínútna
leit fann hawn bráðina við endann
á Tinditrjágöngunum. Yf'irgarð-
yrkjumaðurinn sneri sér við, þeg-
ar hanu iieyrði fótatak jarlsins.
McAlTister var sterklegur maðui'.
í meðaHagi hár, en augnabrúnirn-
ar hefðu vel hæft hærra enmi.
Hann var með rautt skegg, sem
líkist einna helzt vírbursta, og
heldur var maðurinn sem sagt
óárennilegur, Að vísu mátti Tesa
bæði heiðarleika og greind úr and-
litssvip hans, en það var ekki hægt
að segja, að hann væri mildur eða
bjartur yfirMtum.
— McAMister Viðvikjandi þess
ari stúl'ku . . .þér verðið að senda
hana á brott, sagði jarlinin. Ha-nn
sneri sér umsvifalaust að því. sem
honuim lá á hjarta.
Undruna-rsv-ipur kom á andlit
McAllisters — eða þann hluta
þess, sem sást í fyrir skeggi og
augnabrúnum. Han-n s-agði:
— Hvaða stúl-k-u?
— Þessa stúlku, sem dvelst hjá
yðu-r — hún verður að fara.
— Fa-ra hvert?
Emswort-h jarl var ekki í því
skapi. að ha-no nen-nti að fara að
þrefa uni smáatriði. Hann sagði
því:
— ITvert sem er — ég vil ek-ki
hafa hana hér deginum len-gur.
— Hvers vegna? spurði McAli-
ister. Han-n vildi fá botn í má-lið.
— Hugvsið ekkert um ástæðuna.
Þér ve-rðið að senda ha-na t-afar-
laust á brott.
McAllister færði nú, friam óræka
mótbáru. H-ann sa-gði einfaldlega:
— En hún greiðir mér tvö pund
á vi-k u.
Emsworth jarl nísti ekki tönn-
um vegn-a þess, að honum félli
ekki þessi tjáningar-háttur: Iiann
stök-k tíu þumlumga í Toft upp og
missti nefklemmurnar sí-n-ar. Og
þó að jarlinn væri vanalega drengi
legur og sann-gjarn og vissi vel,
að núbLmajarl v-a-rð að hugsa sig
tvísv-a-r um, áður en ha-nm beitti
aðlferðmm f-rá Tónstímínum vi'8
vinnu-hjú sín, þá hagaði hanm sér
nú aTveg ei-ns og stórbóndi á Nor-
ni-ann-atímunum, sem sagði þræli
sínum til syndanna Han-n mæltn
— Hlustið nú á mlig, McAll-ist-
er: Annað hvort sendið þér þessa
stúlku á brofct nú þegar. eða þó-r
farið sjálf-ur. Og ég mein-a það,
sem ég seg-i.
Þsð kom sbrýti-n-n svipur á and-
lit McAl-lisbers — eða nánar sagt
þann hluta þess, s-em ekki v-ar vax-
i-nn hári. Þetta var svipur mann-s,
sem v-ar e-k-ki búinn að gleyma
Ba-nnoekbum — þetta var maður,
sem vissi vel, að hanm va-r ættað-
ur f-ré heimalandi Wili-ams Wal-1-
aces og Róbert-s the B-ruce. Þa'ð
heyrðu-st skozk hljóð ei-n-hver^ stað
a-r m-iðri í honum, o-g svo sagði
han-n af fonmleigu-m virðuleika:
— Yðar náð hey-rir þá hér með,
að ég segi upp starf-inu.
—• Ég g-reiðd vður mánaðarl-aun,
og þér farið i da-g, sva-raði ja-rl-
in-n -reiðiTega.
— ITem. sagði McAMister.
E-msworth jarl yfírgaf prrustu-
völlinn. Hann var hress og gl-aður
o-g en-n undi-r áhuifum átak-au-na.
Ha-nn fan-n ekki ti-1 nein,g gamvizku
bits, þó að McAlTister væti búinn
að þjóna honumi dyg-gitega i íiu
ár, og honum datt ekki hekiur í
hug. að ha-nn myndi sakna McAil-
iste-rs. En u-m kvöldið, þegar ja-rl-
i-mn v-ar að reykj-a viin-dlin'ginn si-rnn
efti-r mati-nn, þá settist skynsemin
aftur í öndvegi, og jarlinum fanmst
köld hö-nd gripa um hjárt-a sitt.
Nú, þegar McAllister v-a-r fa-rinn.
hv-að yrði þá um graskerið?
Mikilvægi þessa ávaxba-r þarf-n-
ast ef til vill örfárra orða til ský-r-
ingar. Sérhver gamalgróin fjöl-
skylda á Englandi hefur einhverja
smáeyðu í aírekaskrá sin-ni, og ætt
Emsworth-s jarls va-r eng-in undan-
tek-ni-ng frá því. í margar kynslóð-
ir höfðu forfeður h-ans að vísu unn
ið margvísleg afreksverk. Frá
Blandingskastala höfðu komið
stjórnmál-amenin og hermenn, la-nd
stjórar og leiðtogar þjóðarinnar.
E-n sam-t hafði ættin ekki ge-rt
skyldu sín-a, að áliti þess manns,
sem nú bar titilin-n. Þó að afreka-
skrá ættairin-nar væri stórbrot-in,
fljó-tt á iitið, þá var -staðirey-ndin
sú, að enginn jari af Em-sworth
h-afði e-nn unn-ið til fyrst-u verð-
launa fyriu’ grasker á lian-dbún-aðar
sý-ningunni í Shrewsbury. Fyrsfcu
284
TÍMINN - SUNNUÐAOSBLA©