Tíminn Sunnudagsblað - 30.03.1969, Page 21

varðlauin fy-riir rósiir höfðu þeir
fenigið, sömulei'ðáis fyrir túlipana,
eiinmiig fyrir vorlauka. En aldrei
fyrdr grasker. Og sú staðreynd M
þuingit á jarlinum. Mörg undanfar-
in sumur hafði hann unnið þrot-
liaust að því að afmá þennan blett
af æt'tarskildinum, en alltaf höfðu
voniir hans brugðizt. Að þessu sinni
vintist þó sigurinn vís. Jarlinn hafði
horft á þenna undravöxt frá því
kjaminn vax settur í moldina, og
hans náð hafði ekki getað ímynd-
að sér ósigur. Þegar hann vdrti fyr-
áir sér hinn gullna og þroskiamMa
óvöxt, var hann þess fullviss, að
jafnvel sir Gregory Parsloe-Pars-
loe, sem bjó í Matchimghamhöll,
myndi aldrei takast að rækta nokk
urn hliut, sem kæmist í hálfkvisti
við þennan afburða ávöxt.
Og ná óttaðist jarlinn, að hann
hefði steypt velferð þessa frábæra
gróðurs 1 voða með því að Mta
Angus McAllister fara ,því það var
einmitt hann, sem hiafði haft það
emibætti að ala graskexið upp.
Hann skildi það og elskaði það
á sinn fáláta, skozka liátt, og nú
þegar Angus var farinn — hvex
yrði þá uppskeran? Slíkar og þvi-
Mkiar voru hiugrenningar jarlsins,
er hann íhugaði ástandið, og dag-
airinir liðu, og jarlinn reyndi að
hugga sig við, að McAiMster væri
ekki sá eini, sem hefði vit á gras-
kerjum. Hann bar þó fulit traust
til Róberts Barfcers, sem til þessa
hafði veriö aðstoðarmaður McAll-
isters, en var nú orðinn yfirgaxð-
yrkjumaður og gæzlumáður gras-
kersiins. En innst inmi vissi jarl-
ánm, að þetta var tóm blekkinig.
Þegar memn eiga slíkan ávöxt og
ætla sér að vinna fyrstu verðliaum,
þá gera þeir rniklar kröfur til
mianna, og brátt varð jairlámuim
ljósit, að Róbert Barker var ekki
nema eins og hver önnur hjálp í
viðlögum. Áður en vika var Tið-
in, var jarlinn farinn að þrá Mc-
AJilisiter. Að vísu gat það verið tém
ímymduin, en jarlinn gat ekki bet-
ur séð en að eins væri ástatt um
gnasikerið: Það var eim,s og það
drjúpti höfði og minnkiaði. Jarl'inn
gat ekkd losað sig við þá hræði-
lcgu hugmynd, að það væri að
ekreppa samian, og á tíumda degi
frá brotitför McAllisteirs, dreymdi
jarlinn und'arlegan diraum. Hon-
um faminst hann fara með Georg
konung till að sýna hans hátign
ávöxtinn og hann hafði sagt kon-
ungin'um, að nú mundi hann sjá
þá stórfienglegustu sýn, serni hamn
hefði mokkiru sinni söð, og svo þeg-
ar þeir komu á staiðinn, þá sáu
þeár visna jurt í einu hornj vermi-
reitsins, grasker ekki stærri en
bamn.
Jarlinn vaknaði í svitabaði, og
V'Ontorigðaóp konungsiins bergmál-
uðu fyrir eyrum hans. Þá var það,
sem allt stolt janlsins rauk út í
veður og vind. Að vísu var það
uppgjöf að ráða McAllistex aftur,
en það varð að gerast.
Þegar jarlinn var að smæöa rnorg
unverð næsta dag, sagði hann við
brytann:
— Reach! Þér — ja ,þér, hérna,
vitið vist ekki utanáskrift McAll-
isters?
— Jú, yðar náð, hann býr í Lond
on, í Buxtom Crescent númer ellefu.
— Buxton Cx'escent? Hef aldrei
heyrt þann stað nefndan.
— Það er einhvers konar mat-
söluhús eða svoleiðis stofnun, yð-
air náð, rétt hjá Cromwellsvegi.
McAliister var vanur að hafa þar
bækistöð — altaf þegar hann fór
til heimsborgarinnar, vegna þess
að staðurinn er svo nálægt Kens-
ingtongarðinum. Hamm kann svo
vel við sig í návist blómanna, yðar
náð. — Það var virðulegur ásök-
unarhireimur 1 rödd brytans, því
að Anguis og Beach höfðu verið
vinir í níu ár.
Þenman dag fóru tvö símskeyti
í gegn um pósthúsið í litla þoxp-
inu í Market . BMndinigs. Þessi
skeytí vöktu töluvert unital, fynra
skeytið hljóðaði svona:
McAllister,
Buxtomveigi 11,
London.
Komið aftur strax — Emsworth.
Hitt skeytið var svona:
Emswonth jarl,
Blandingskastalia,
Shropshire.
Kem ekká — McAlister.
Hugur Emsworths jarls gat að-
eins hýst eina bugsun í einu í mesta
lagd. Honiurn hafði aldreá dottið í
hug, að McAllister mundi neita að
'koma aftur. Jarlimm átti erfitt með
að átta 'sig á þessu vanidiamáli, en
þó tókst honum það að lökum.
Fyrir kvöl'dið var harnn búinn að
taka á'kvörðum: Hann ætíaði að fara
tiil Londonar og ráða til sín þamm
bezta yfingaii'ðyiikjiimann, som
hægt var að fá og kaupa fytrir pen-
iniga. Á meðan vairð Róbert Bark-
er, sá brákaði reyr, að duga.
Það var álit dr. Jöhnsons, að í
London væri hægt að fá allt, sem
þetta líf hafði bezt upp á að bjóða.
Harnn taldi, að sá maður, sem væri
orðinn þreyttur á London, væri
orðiinn þreyttuir á lífinu sjálfu. Ef
jarlinn af Emsworth hefði þekkt
þessa staðhæfingu, hefði hann mót
mælt henni kröftuglega. Jarlinn
hataði London — hamm hafði óbeit
á mannhafinu þar, lyktinni, hávað-
anum, sporvögnunum, leiigubílun-
um og hörðum gangstéttunum, og
ofan á alla aðra galTa þessarar
aumu borgar, virtist hún ekki eiga
eiinn einaista aimennilegan yfiTgarð
yrkjumann. Jarlinn gefck á milli
ráðining'arstofinana og ræddi við
þá, sem buðust, en enginn þeirra
nálgaðist að uppfylla þær kröfur,
sem hann gerði til þeirra. Að vísu
var hart að verða að segja slíkt
um niokikurn mann, en fjárakornið
ef nokkur þeirra var jafngóður oig
Róibert Barker.
Már ræðir við
Einar Jónsson
Framhald af 282. síðu.
hvað sett var í það fjöður einu
sinni. Gengur upp á mínútu. Þeir
hafa ekki vialið af verri endanum,
drengirnir.
★
Em nú sýnir úrið góða, sem pilt-
arnir tuttugu gáfu verkstjóra sín-
um eftir skemmtilegt sumar í Mý-
vatnssveitinná, að orðið er býsna á-
liðið kvölds. Og ekfci er að tvíla,
að það mælir tímann rétt.
Úrskurði þess viil veirkstjórinn
aldini hiíta, og verður að láta þar
nótt sem nemur. Næstia sunnudag
tökum við upp þráðinn á ný, og
verður þá sagt frá fyrstu kynn-
um þeirra Einars og Halldórs Vil-
hjálimssonar á skóla'num á Eiðum
og samveruárum þeirra á Hvann-
eyri. En svo er Einairi farið sem
fleiri, að honum finnst meina til
Halldórs Vilhjálmssonar koma en
annarra mannia, er hainn hefur átt
samleið með. Eiginlega hefði hann
ek'ki léð máls á svona löngum sam-
ræðum við blaðamenn, ef hann
hefði e'kki laingað til þess að minn-
ast þessa svipmikla vinar sáns.
Már.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
285