Tíminn Sunnudagsblað - 30.03.1969, Side 22

Forgylltar lúkur.
Mislingasumari'ð var 1882, og dó
fjöldi fólks, einkum börn. Mann
dauðinn hófst i Reykjavík því að
þangað barst sóttin fvrst, og voru
stundum mörg lík jörðuð samtím
is.
Ferðamaður einn kom á prests
setur og sagði þessi t’ðindi. Heima
prestur gekk um gólf í baðstofu,
leit snöggt um öxl, þegar mann
dauðann bar á góma, og sagði:
„Það fara að verða forgylltar
lúkurnar á honum séra Hallgrími.
Ég hef heyrt, að hann hafi mold
að þrettán skrokka einn daginn —
það er austur af oeningum, sem
maðurinn fær. Æt!i það sé mun-
ur eða hérna — hér er ekki einu
sinni opnuð gröf. . jú, ein hrepps-
kerling hrökk upp af, en náttúr
lega fékk ég enga borgun fyrir
það“
BiðiHinn og stúlkan.
Maður í Bárðardal kom á bæ
þeirra erinda að b’ðja sér konu.
Hitti hann stúlkuna og bar það
upp, er honum var 1 huga. Stúlk
an svaraði:
„Ekki tek ég þér. Þú ert engin
Skytta og skítavefari“.
Mannauminginn hrökklaðist
sneyptur burt með þessa einkunn.
En ekki var hann fyrr farinn en
stúlkan fór að sjá missmíði á svör-
um sínum. Varð henni þá á orði:
„Ekki dugar pet+a — maðurinn
deyr af ást til mín Kallið á hann“.
Sunnlenzkt kaupafólk á Norðurlandi -
Framhald af 271. síSu.
Til heimferðar hópaðist fólk
saman, til dæmis úr sama bvggð-
arlagi, eins og í norðurferðina.
Oft ráku þessir hópar heim með
sér stóra eða litla hópa af rosknu
fé — sauði og geldar ær, bæði
sem það tók upp í sumarkaupið,
svo og sauði bænda, sem ætiaðir
voru í mötu vermanna frá þeim
á vetrarvertíðinni. Áttu rekstrar-
mennirnir, sjálfsagt fyrir einhvem
greiða, að koma fé þessu áleiðis
til þeiirra formanna, sem maður-
inn ætlaði að róa hjá.
Þessar heimíerðir kaupafólksins
voru mjög háðar veðurfari og
færð. Væri snjór lagztur á fjöll og
hálendi, fór fólkið sém mest með
byggðum, og var þá einkum stefnt
að þvi að ná sem fyrst uppsveit-
um Borgarfjarðar. Væru hins veg-
ar fjöll snjólaus. og veðurútlit gott,
var lagt suður fjöli með fénað,
fólík og hestta. Oftar en hitt rnium
þetta hafa farið vel og áfallalaust,
og var sagt, að svo mikinn hita
hefðu menn stundum fengið á
Kaldadal, að smjörið rann í belgj-
-laum. Þó gat hitinn og blíðan far-
ið af, þótt lagt væri af stað í góðu
veðri og góðu útliti.
Eitt slíkt dæir.i er mér kunnugt.
Hópur kaupafólks lagði á fjöllin í
góðu veðri upp úr Austur-Húna-
vatnissýslu og var með margt fé.
Þegar hópurinn var komimn nokk-
uð langt suður á fjöllin, skall yfir
það stórhríð af norðaustri. Fólkið
leitaði í var nokkurt, sló þar tjöld-
um við illan leik, og karlmenn
bældu féð og sáu um, að ekki
træðist undir á meðan væri að
skefl'a yfir það Síðam skiptust
menrn á að vaka yfir tjöldum, fé,
hestum og farangri, unz upp tók.
Þetta óveður stóð sólarhringum
saman, en allt náðist heilt úr fönn-
legu ferð var Eyjólfur með í farl
sínu, auk þess sem hann sjáKuir
átti, mokkna sauði frá húsbónda
sínum, sem hann átti að skila til
Kristjáns J. Matthíassonar, stór-
bónda í Hliði á Álftanesi, í mötu
sjómanna. Eyjólifur sagði síöar, að
hann hefði orðið að segjia Krist-
jáni tvisvar þessa feröasögu. Krist-
ján var þar sem Njáll — honum
nægði sagan ekki einu sinni sögð.
Þetta sagði Eyjólfur að mér á-
heyrandi á skemmtifumidi í stú'k-
unni Morgunstjörnunni. Sagði
hana í smáatriðum vitanlega miklu
ýtarlegri og fyllri en hér er gert.
AllTöngu síðar, þegar við vorum
orðniir vinir og samstarfsimemn í
Leikfélagi Hafnarfjarðar, þar sem
Eyjólfur var lífið og sálim, bað ég
hann að endurtaka söguna, hvað
hann gerði, og varð hvergi tvísaga
— það vel mundi ég söguna. Eyj-
ólfur var mjög skýr maður og
sagði prýðilega frá.
En áður en ég skilst að fullu
við þennan þátt, þar sem fólk við
sjávarsíðu við Faxaflóa sunnan
verðan hefur aðallega komið við
sögu, skal ég láta þess getið, að
fleiiri munu hafa farið norður í
kaupavinnu. Ég vissi nokkuð til,
að fólk úr austursveitum, einkum
uppsveitum Árnessýslu, svo sem
Hrunarmann-ahreppi og Gnúpverja-
hreppi og ííklega úr fleiri sveit-
um, fór í kaupavinmu til Norður-
lands, alla leið norður í Þingeyjar-
sýslu, til dæmis í Bárðandal og
Mývatnssveit. Fór það ýmist sjó-
leið til Norðurlands eða Sprengi-
sand. Ekki heyrði ég þess getið, að
fólk þetta hefði fest ráð sitt í Noið-
urlandi, heldur komið aftur til
sinna heimahaga.
inni. Eftir það gekk ferðin vel. í þessurn hópi var Húnvetning- ur, ungur maður, Eyjólfur Illuga- son, og var að fa-ra til Reykjavík- ur til náms í járnsmiði hjá Birni Hjaltesteð. Evjólfur settist síðar að í Hafnarfirði og stundaði þar þar lengi járnsmiði og þótti góð- ur smiður. Hann lifði nokkuð fram á þessa öld. í þessari eftirminni- d 1 TJl TTPn
7 s T ’o Jf\f u\x\*\u L'£ cjir A !
o K V e\r x\/! :K\Ú ':i k ‘\U M 5
H S t N s L lh VU \l [£\&'t)\
N l N /V A L\/ T\ u K'.C s"
u H A i ~b\a 1 n P1 TTi 21
H A 7? 2 i '*'» ‘Sb’MlM'V *\
* 1 '■/ K }
P b /V;A//)/l! £ i J> S & »•)
C u S ~ 1 1 N-A \i X A U S T\
A K jA 'F i> A i S ;/ u S’ /!
'c. K b í * i N U » /V A C A j
Laœsn 11. krossgátu VZd'M J'/Ví tC.fí :A C\
A J> 1 iAjMÍT. Í/ //: / £li i\
IL A \F'k\A ! •'o’M A K.S /'// si
H H H ' K % K K A /C N A !
A L A : ■ \ J> 7? 'b!s N Ý T X fi;
£ S 1 s ; r o i’ // a /CI
— A 0 A * ‘o r':7? ú[ I'a lIú r|
R i |i> / — L
. K K\‘ 'X A \ \V\r-M\ill FJ
286
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ