Tíminn Sunnudagsblað - 13.04.1969, Blaðsíða 5

Erjur í Reykjavík á Þorláksmessukvöld 1968. Orsök mótmælagöngunnar: Missætti við lögregluna kvöldið
áður. Orsök átakanna: Ágreiningur um það, í tivaða átt mótmælendur mættu ganga.
ast í'inmiiM’, að vatoið í kiring uim
hainm ©r gruggugt í meira togi, er
bráðin sjálf — æskufóTkið. Það er
eins og hópUr veiðidýra, sem sport-
idíótar, er drepa sér til unumar,
Ivafa látið svertingja umikringja.
Kúlurnair hæfa það, og það felll-
ur — það er að segja: Viðskipta-
hákarlarnir flá það. Og bimn flegni
fylllst beiskju við rangsnúið sam-
félag, er hjálpar verðleikailitlium
fjárplógsmömnum til þess að hafa
hanm að leiksoppi.
Va'rnagia verður þó að slá, áð-
ur en lengra er haldið: Airamgt
væri að telja unga fól'kið eima sam-
stæða beild. Fjarri fer, að það sé
atlit með sama marki bremnt. Meiri-
Mutimn notar æskuárin til þess að
búa í hagimn fyrir sig. eims
og neyzluþjóðfélagið vi'll að
það geri. bæði stúdentar og
aðrir. Á hátíðlegu máli er
sagit, að það sé að leggja
umdirstöðu áð frania símum og
þjóðfélagslegri velgemgni. Það eru
þessir notalegu uimgliimgar, sem
ekki mótmæla né gera uppsteit —
góðu börnin, sem ganga réttan veg,
sem viðskipt aþj óðf élagimu þykir
vænt um.
Beimum afbrotaunglingum, sem
þó eru óbrúlega margir í sumura
þjóðfólögum, einkum þó hinu
banclarísfcá, sleppum við úr þess-
ari myiBd. Þess vegna komurn við
næst að heldur litium hópi, sem
vist er í ósátt við samféliagáð, em
hef'ur í raunmmi gefið það upp á
bátinn. Harnn hefur ek'ki í framimi
meima viðleitni til þess að breyta
því, svo þreyttur sem hainn þó er
á þvd, heldur reynir að flýja það
og draga ®ig inn í veröld utan
við veröldina. Hanm fíkist eftir
eiturilyfjum, og mótmælir að vísu
með þvi-á simin hátt kröfum sam-
félagsin.s u-m fraimtak og athafna-
semi, eljuseminmi við að draga
plógimm. En hanm læt-ur við það
sitja að reyna að sleppa sjálfur frá
veruleikanum. án þess að leitast
við að beygja hamn umdir vilja
sinn. Eigi barnn sér eibthvert mar'k,
eir það í bezta iagi að breyta skap-
gerð sinmi svo. að hæfi þessu lif
erni firrðar og óraunveruiieika.
Þetta er vandræðabörn, óiikieg
tii nokkurra þrifa — trúiega. að
mörg þeirra verði reköld á mannfé
lagssjónum. Þó er eins og máttar
stólpum þjóðfélaganna standi
mik'lu meiri stuggur af þriðja hópn
um: Þeim, sem gefur sig mjög að
mamnfélagsimáium og sér á þeimi
marga agnúa — þeim, sem er
burðarás ókynðannnar og átak
arnna. Hann beinir líka geiiri sínum
gegn skrifstofuvaldinu, viðsfcipta-
þjóðféiagimu og drotbnunarkerfi
þess.
í eyrum þessa fólks hefur s!
fe'iit kliingt, að það hafi fæðzt og
alizt upp við lýðræði, bezta og
bliessunarríikastfl þjóðsikipulag-
ið, sem til sé í heimimum. Og það
eir bemt á blóm'gumima í lýðræðis-
löndunuim. Allt í krimg um sig sér
það þó óhiuginaniieg dæmi umi and-
lýðræðisleg öfl, sem stjórma sam-
féiaginu. Hiutdræg fjölmiðlu'niar-
tæM heimta öðjum þræði tjánimg-
arfrelsi. pemingavaldið ríður luis-
um með það í svari sínu. að all-
ir eigi jafnan rétt. vaildanremm, sem
tala faguhkiga um réttlæti, iðka
ranglæti jafnskjótt og þeir lrafa
loka'ð að sér dyrumunr, jafnvel líka
fyrir opmum tjöldum. embættis-
memn og sérfræðingar taka afdrifa
ríkust'u ákvarðanir í kyrrþey, án
þe-ss að mokkur viti, þjóðhöfðingj-
ar og stjórnmálamenn bæna sig
fyrir krossi og altari og vit-na unr
friðarást sín-a e-n nr-a-gna samrt ár
og -si-ð styrjaldir gegn vammre-gna
og valimarli-blumi þjóðum, og i'ðju-
höldar selja þe-im múgmorðstæki
t-i-1 þess að berj-ast inmb.yrðis. Ó-
heiltimd'im eru al'ls stflðar, yfirdreps-
skap urinm t a-k'ma rkálit il.
Þe-gar fu-llur er mælir gremju
og vandi'æ-ti'ngar, rísa þeir jupp.
sem -ekkí vilja len-gur sætta si-g
við ágalila #ainfélags síns. Jarðv-eg-
urimr er þegar urinn. og þeir, se-m
eru sanra sin-niis, dragast að for
ingjanutrr. SViðan hefjast nwtmæli.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLA®
293