Tíminn Sunnudagsblað - 13.04.1969, Blaðsíða 17

því að íjórir bjuggu í hverju her
bergd. Og nú var það, að einn
strákurimn skoraði á Grétti Á.3
niundanson að konia í borðið og
sýna krafta sma Og einhver skratt
inn gerðist, hvort sem Grettir var
þar að verki eða ekki: Borðið fór
að taka dýfur, og alit ætlaði aí
göfiunum að ganga Það tókst á
háaioft og kom niður á hvolf, var
mér saigt. Þeir urðu víst smeykir,
piltagreyin, og fengust etoki nieira
við þessar k.in.stir.
— Halldór lét fleiina til sín tatoa
en bú skapinn?
— Já, hann toom víða við. Hmg-
uiiiimn var svo mikiil. Hann iagði
nú í skipaútgerð, enda urðu Borg-
firðingar siálfir að ganga fram fyr-
ir sfcjöMu, tii þess að viðhlítandi
sk.paferðum ýrði haldið uppi mili
Borgarness og Reykjavíkur. En svo
átt-i han-n Iitoa i toga-rafélögum ei-ns
og raumiar fleiri þairna upp f-rá. En
þa-nm fja-nd-a he-fði h-ann aiid-rei átt
að fást við. Á þvi tapaði han-n öll-u
simu fé. Allur ha-gnaðuiriimn af bú
inu hvarf i þá hít. Þá kom sér
vél, að ha-nn va-r ekto-i vilsa-mur
miaður.
— Þú va-rst á Hvanneyni, þega-r
spa-msika veikin herjaði?
— Já. Það va-r svoleiðis, að ég
va-r sta-dduii' í R-eytojavíto, þega-r hú-n
byrjaði. Svo frétti ég af þess-ari
pes-t, og mér v-ar sagt, að tíu væ-ru
la-gztir í iatínuskóiia-n-um. Ég sá í
h-e-nd-i mér, að þetta va-r skæð ia-nd-
fa-rsótt, og vildi ekki verð-a til þe-ss
að be-ra hana heirn. Þess ve-gn-a
flýtti ég mér n-iðu-r að höfn, o.g
þa-r hi-tti ég Guðmu-nd Brynjólfs-
son á Kúl-ud-aisá. Hann v-ar þa-r
með bát, hálfMaði-nn slátri —
hafði far-ið með fé til Reykjavitour
og ætlaði h-eim dagi-nn eftir. Ég
bið hann um fa-r, og ha-nn hélt, að
það væri m-eir-a en veltoomið. Svo
fór ég mieð homuim upp að Hólm-i
og getok þaðan ei-ns og leið l-i-ggur
upp í Ledirársve-i-t og y-fi-r Stoa-rðs-
hedð-i um Leirárdad niður í Stoo-ri'a-
dal. Á sani-a tím-a va-r Steinigdmur
Steinþórsson, sem þá va-r fjá-rmað-
ur á Hva-nneyri, suðu-r í Reykja-
vík, o-g kom e-ktoi heim fy-rr en
tveim dö-gum á eftir mér. Ha-nn
vei'kitást. Þá sá-st, að ha-n-n Halildór
vair filj'ótur til úrskurða'r, þegar
vam-da bar að hönd-um. Ha-nn lét
alia, -sem áttu að hu-g-sa um féð og
kýrn-air, f-a-ra út í kiirkjuna og haf-
aist þair við, þar til vedfein var fjör-
uð út. Svon-a var hiainn stojót-ráðuir.
í ki.rkjuina var þeim færður mat-
ur á -meðan með þu-rfti. Þeir komu
ald-réi irin og höfð-u etotoi nei-tt
sa-mneytd við a-nnað fólk, end-a
veikiti-st en-gi-n-n þeirra.
— Aðri-r hafa veikzt?
— Þaö dó en-ginn úr spöns-k-u
veiki-njni á Hvanneyri, e-n fl-estir
lögðu-st, og möngum varð hún
þung í sk-auti Hjónin iágu bæði
þuin-g’t haldi-n, Ha-Mdór og Svava,
o-g svo auðvitað margir aðrir. Hún
hjúkraði þei-m, stofu-stúlkan frú-ar-
inin-ar, hún Gu-ðrún Da-Imammsdótt-
ir.
☆
Ein-ar horfir um stund í g-aupn-
ir sér á meða-n huguri-nn dvel-st
Norðlenzkir vermenn —
Framhald af 299. síðu
ég frá mér bókina og sagði, að nú
væ-ri vís-t mál að taka á sig náðir.
„Þú ve-rðud segir húsfreyja
„fyrst að meðtaka kvæðalaunin“.
Síðan voru borna-r fram miklar
góðgerðir, og við þær va-r setið
langt fram á kvöld og bar margt
á góma. Um leið og ég-fór upp,
segi-r húsfreyja:
„Þið f-a-rið ekki 1 fyrraniálið fyrr
en þið hafið fengið eitthvað“, og
voru þær v,,elge.rðir vel úti látna-r.
Þetta var saga Þorláks. Saga
þessi, sem sögumaður minn sagði,
va-r af h-ans vörum gædd miklu
med-ra M-fi og góðum frás-agn-aranda
heMur en mér hefur verið tiltæk-
ur hér. Ásamt fleir-a, sem mætti
segja, sannast enn einu sinni hin
frábæra gestrisni íslendinga, ekki
sízt við la-ngferðamenn, svo sem
flesti-r vermenn þess tíma voru, og
sem bet-ur fer liíii þessi fa-gra
dyggð þjóðarininar viða góðu Mfi
enn, þótt ail-ar aðstæðu-r hafi mik-
ið breytzt.
Á þeim tírna, sem hér um ræð-
ir, voru flestir ferðamenn aufúsu-
gestir, og bar þar margt til. Það
ha-fa einnig vermenn verið og væri
sjálfsagt hægt að minnast margs,
sem fyrir þá het'ur komið, ljúft
og erfitt, þótt ekki verði gert hér.
Nokkuð er vitað um, og þó miklu
meira, sem við vitum nú ekki, að
margur vermaður, einkum frá
Norður- og Vesturlandi, einnig
kaupafólik al Suðuriamdi, sern
kom til þessara landsihlut-a.
hefur komið mieð meira með
sér ú-r þe-ssari a-tvin-nu
heldur e-n toaupið eitt eða hlut
ir han-s börðust fyrir Mfi sin-u við
spönsk-u vedkin-a fyrix meira en
fim-mtíu árum Svita-stokikin enni
og starandi augu eru hon-urn sjálf-
sagt ljóslifandi fyri-r hugskotssjón-
um, þótt. fcal-sv-eirt beri á milli í
fcí-ma og rúmi. Svo slær han-n fi-n-gr-
um á iokið á tóbaksdósunum sín-
um, opn-ar þær með hægð og fær
sér Mfeið e-itt í n-efið.
— Ég sá Haiidór siða-st vorið
1936, seg-ir iiam-n — rétt áður en
h-amm dó. Hann v-ar þá hér í Reykja
vik hjá Hallgrífm Benediktssyni.
Þaö var mjög af honum dre-gið, og
hamm sa-gði við rmiig, að ha-nn þylcíi
þet-t-a ekki le-n-gur. Ha-n-n — þe-sfii
sinn. Mörg ein kona og margur
m-að-ur fa-nm 1 þessum ferðum Mfs
förunaut og flutti heim með sér
eða flutti til lífshamingju sína og
gæfu. Þessi dæmi um ævisambamd
fólks úr fja-rlægum landshlutum
m-u-nu mikliii Heiri en nú er vitað
um. Þannig hefur san-nazt hér hið
fornkveðna, sem skozk-a náttúrú-
stoáMið, Róbert Burns, kv-að á átj
ándu öid:
„að maður manni bindist blitt,
með bróðurhendi þrátt
fyrir a-lit“.
Þannig munu hafa bla-ndazt
samarn á löngum tírna, ættir Norð-
lendinga og Sunnlendinga, og setzt
að í báðum þessum Tandshlutum,
og mætti sjálfsagt rekja það nokk-
uð enn. Að þessarj blöndun st^ðu
ei-nkum vermenn No-rðiendinga og
kaupafólk af Suðurlandi.
r "
Þeir sem senda Sunnu
dagsblaðinu efni fil
birtingar, eru vinsam-
lega beðnir að vanda
til handrita eftir föng-
um og helzt að íáta vél-
rita þau, ef kostur er.
Ekki má þó vélrita
þétfar en í aðra hverfa
línu.
- - -----------------------*
við sóttarsængu'rn'ar, þar se-m vin-
m-ikia hetja.
Már.
I í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
305