Tíminn Sunnudagsblað - 13.04.1969, Side 22

— Ég má þá færa þ»iim vinsam
Legar kveðjnr fná yðoir? Skilaboð
um föðurlega fyrirgefningu?
— Vissuilega, vissuíega, segig
Friðri'k, að ég sendi honum bezfu
éskir.
— Það skai ég gera.
— Þér megið líka mmnast á,
að óg muni fylgjast með framtíðar
gen'gi hans af áhuga.
— Alveg rétt.
— Segið honum að ég vonisf
til, að hann vimni vel, og að eitt
hvað verði úr honum.
— Það er einmitt það.
— Og segið honum að vera ekk
ert að flýta sér heim, sagði jarl
inm að tokum af föðurlegri al
vöru, sem átti vel við þetta hátíð
leiga tækifæri, og svo þrýsti hann
hönd Donaldsons af mi'klum inni
leifca, þvi aann mátti ekfci mæla.
Síðam tók jarlinn á rás til McAll
isters, sem s'óð hjá túiipanabeðiuu.
þungt bugsandi
— McAIlisrber, sagði jarlinm.
Skeggið á garðynkjumamninum
titraði ískyggilega, og haon leit
kuldafega á fyrrveramdi vimmuveit
anda sinn. Maður á aidrei erfitf
með að greina í milli móðgaðs
Skota og sói.vrgeisia og nú, þegar
jarlmm virti þennar, reiða miann
fyrir sór, var hann ekki í vafa um,
hvoru megin Anigus McAltister átti
heima. Jarlinum fannst tuoga sín
loða föst við góminn, en hann
harkaði af sér og sagði:
— McAllister . . ég vildi óska
. . . .ég var að velfa því fyrir
mór. ...
— Jæja.
— Ég var að hugleiða.
— Jæja.
—Ég var að hugleiða . . . .ég
vildi óska . hvað ég vildi segja,
eruð þér korninn 1 aonað starf7
spurði jarlinn slitrótt.
, —Ég er að íhuga tvo staði.
— Komið aftur til mín, Róbert
Barker er verri en gagnsliaus —
komið aftuir, bað hans náð, og það
lá við, að rödd haos brysti.
Angus McAllisfcer starði þrjózku
lega á túlípanana, en að lokum
sagði hann:
— Nú, iæja . .
— Þér ætMð þá að koma —
ágætf, fyrirtak .stórgott, hrópaði
jarlinn glaðlega
— Það sagði óg ekki.
—Mér heyrðist þér segja það
sagði jarlion rugliaður.
— Ég sagði bara nú jæja, ég
meinti kaonsk' eða kanoski ekfci.
Jarlinn fagði nú titrandi 'hönd á
öxl miannsios og sagði:
— McAlisfcer, ég skal hækka
launin yðar.
Það komu kippir í rauða skegg
ið.
— Fjárinn hafi það — ég ska‘1
tvöfalda launrn yðar.
Nú titruðu augabrúnir McAll
isters.
— McAMister, komið aftur —
graskerið þarfn-ast yðar, sagði jarl
i-nin lágum rómi
Á þessari öld flýtis og braða,
þar sem óteljandi kvaðir liggja á
líklegt, að m-eðal hinna hiörgu,
likfeigt, að meðail hi-nna mörgu,
sem lesa þessa Ærásögn, get-i leynzt
eion eða fcveir. sem vegna ýmissa
atvilka, hafa ekki séð sér fært að
fara á síðustu landbúnaðarsýning
una í Shrewsbury, og því ve-rðor
að bæfca við önfláum orðum vegina
þe-sisa fól'k-s. M-eðal viðstaddira á sýn
ingu-nni var au-ðvitað ®ir Gregory
Parsole frá Matchimghamhöll, og
það gat ekki farið fram hjá nein
um með óske-rta athygM-sgáf-u, hve
framik-orma han-s v-a-r 1-aus við það
yfirlæti, sem hafði verið of áher
arndi í f-ará haos u-ndanfaTÍn ár.
A-nnað ve-ifið gekk hann um tjald
ið, þar sem græn-metið var sýnt,
og hann beit á vöri-na, og svipur
hans bair vifcni um áhyg-gjur —
h'ann le-if sem sagt ein-s út og mað
ur getur ímyodað sér, að Napo
leon hafi gert við Waterloo. En
sir Gre-gory var vel ge-rður maður,
han-n var bæði heiðiursm-aður og
íþróttamaður, í íari Parsioeættar
innar var ekkert smábongaralegt
eða líti'lfjönlegt Eitt sinn, þega-r
sir Gregory var koioimn næstum
ú-t úr tjal-dinu nam h-ann staðar
og sýnd-i þá kiarlm-emmsku, að rétta
Emsworth jarli höndin-a.
— Ósika yður til hami-n-gju, Ems
woifh, sa-gði han-n rámri röddu.
Em-swor-th j-adl hröMc við og ieit
upp, haon va-r þuogt hugsi —
sagði:
— E? Ó, þakk . . . .þafcfoa yðnr
fyrir, góði mion, þafck, þakfc,
þafcka yðu-r kærleg-a. JarMnn hifc
Lausn
12. krossgátu
aði og bætti sv-o við: — V-ið getqm
ekki uonið fyrstu verðiaun bámt
tv-eir, dh?
Sir Grago;ry v-eiti þessu fyrir séir
og honom skildist, -að þetba vortt
samnmæM, svo sagði 'hann:
— Nei, ég skl, hvað þór mein
ið — það er staðreynd: Við get
um ekki -unnið báðir tveir. Síðan
kinkaði sir Gregory fcolli og hélit
leiðar sionar, og enginn veiit, hvem
ig honum var ininain brjó-sfs. En
Em-sworth jarl sn-eri sé-r einu sioni
eon að stærs-ta ka-s-san-um, sem
nokkru sinni ha-fði sézt í Shrews
burybæ, og starði með 1-otnin-gu á
það, sem lá í hálm-inum á bot-nd
k-assa-n-s, og við hlið j-arlsin-s stóð
Angns McAHMster með skeiggið ailt
á i-ði. Haon hafði verið þögult
vitni að því, sem fram fór á milli
þeirra fceppiriaiutanoa. Á kas-sano
haíði veirið festu-r miði, sem á var
1-etrað: Grasker — fyrsfcu verðla-un.
Sunna Stefánsdóttir þýddi.
»
Þeir, sem hugsa sér
aS halda Sunnudags-
biaSinu saman, ættu
aS athuga hiS fyrsta,
hvort eitthvaS vantar
í hjá þeim og ráSa bót
á því.
■ I
a l : • . nrr Tí 7 1—i •j J !
H 6 L u’n .u :m
F yi H N fiiuín :■£ i íf'.a r
u N D A N A'ii>\! i r A AÆ- R 1 A
U C, (. ,1 N 5 ifl
n . i uLiAl® H\3' MJ £! 'n
i l S/v U '7 / / L - /
i lJ S Æ l< /; 's í T fí'.tr. !
; 1 L U i‘o '» [-/? i C !,i« í
A H 1 A/ i K l, 1 M't A CiUÍR'.
i'i <K U'S s ./ }* U '£{ •fl'Rls}
1« kA , v K. 'X['e\L ■f\fi n\ í.aj
‘r’ 'iU iw A B i "o>n \ ‘ Ti n l'.VSuT.
i* íí i/r » K 'T i ÍJ-i. 1'
Ui-Aiir ,m a r/ ,T \n [MJ
» / ( t U M 1 H U M , i 1
- U i ift A F n\A 'MI. 0 R :
b i n <o n a i s álíliL R
F M \C, -A -A H ■R j / 'ri l-W
k i 'fi L 1 ''fí . /v 1R U W * L ! /
|u ■* J jLÍ—tVlf li |,j£lÉ
310
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ