Tíminn Sunnudagsblað - 13.04.1969, Blaðsíða 15

— Þa8 hefur 'kíaums'ki verið ör-
tröð aif einskuim köl'lium, sem voru
að veiilða í ánu m?
— Þa® var nú e'kká svo mikið.
Þei-r voru aJlir í Perjuikofci. Sigurð-
ur Fjeldsfceð var alveg eimis og eimin
af lordunum. Hamin l'ifði eins og
Englendinguir.
— Þeiæ hafa þá kunnað við sig i
Ferjutootá?
— Tel það víst. Þeigax maður
kom til Sigurðar, gafc maður helzt
togsaið sér, að maður væri kom-
inn inn fyriir stáfinn hjá einhverj-
um lávarðinnm. Stundum var
hann úti í Eng'landi hjá þeiim á
veturna. Hann var alveg eins og
einn af þeim í öllnm sinum hátt-
um og drak'k viskí á hverjum degi
ein,s og enskur Mvarður. En elis'ku-
legur miaður, Sigurður — það var
ha,nn.
— Mér skilst, að Hal'ldór hafi
etoki látið sér nægja, að piitamir
lærðu námsbækurnair og vinmu-
b-'ögðin?
— Hann vildj líka, að þeir
lærðu að bera sig og gætu komið
fyrir sig or'ði. Hvanineyringar áttu
að vara memm mieð mönnum, hvar
sem þeir fóru. Það var sagt, að
það mætti þekkja þá úir., sem bún-
ir voru að vera á Hvainnsyri nokk-
ur misiseri, á því, hve myndariieiga
þeir báru sig. Og etoki var það af
því, að þei" væru aliir svo hræsá-
legir í framgöngu, þegar þeir
komu, því að safct að segja voru
suniir helöur labbakútslegir þá.
Þeir höfðu ekki allar gert sér
mikla grein fyrir líkamliegri reisn
eða gildi nennar. En HaiHdór
kenmdi þeim að rétta úr sér og
bara höfuðið hátt, leið emgau
henigiimæniuhátt. Og svo var l'eik-
fimdin hjá mér toannski svonia eins
og ábót á kennmgar og ámómning-
ar skiólastjórans. Og fordæmi bans.
Anrnars var mairgt af skemmtilieg-
um nsmendum á Hvanmeyri, og þó
sköruðu Vestfirðingairmir fram úr.
Þeir voru dugl'egastix á minni tíð,
atorkusamastir — kammski ekki
endilega miklir lærdómS'miemm all-
ii. Einm flannst mér frábær, .Tens
Hólmgeirsson. Já, og svo var það
banin Ólafur Jó-nsson, tiilranna-
stjóri á Akureyri lanigaöengi og
höfuinidiur stórra bóka um Ódáða
hraun. Hann þurfti nú aidrei að
íesa. Vissi a*llt Var búinn að lesa
og liæra aHt áðru.
— Var mwrgt fólk langdvölum í
þjónusfcu Haildórs?
—Já. Það tókst yfiirflieitt órofá-
Hvanneyri frá tveim hliðum.
tryggð með hornum og fólkinu.
Þeitta heimiili var svo sérstakt, að
ég skail ábyrgjaist, að annað eins
befur eikki fundizt á öllu landimu.
S'Uimt var hjá honuim ósMtið alla
Skólaistjóratíð hans. Ráðskonan,
Þorbjörg Bjamadóttir, kom aust-
an af Héraði strax fyrsta vorið og
lóí ekki af störfum fyrr en Ha'll-
dór var látinn, og Kristjana Jónat
auisdóttir frá FjaMi sem sá urn
mjólkurvimmsluna, var líka að kaflla
ósldtið jafnlengi — hvort tveggja
úrval'smanmieSkjur. Og svipað var
það um fleiri. Já, fóMdimu þótti
sanniairiega værut um Halldór, og
IMHdóri vænt um það. Þeir, sem
etaki voru á Hvanmeyri, geta varla
Ljósmynd: Páll Jónsson.
ímyndað sér, hvað Hvanneyri var.
— Átti Halldór búið á Hvann-
eyri eða s'kólinn?
— Skólinn átti búið, en Halidór
hafði það á leigu. Hann tók við
því effcir mati. Mig mimrnir, að það
væri mebið i niutiu og fimm þús-
und krónur, þegar hanm tók við
því. Það var dátagleg upphæð þá,
og af þe-ssu átti hann að bonga
4% í árliega ieiigu. Það var í mik-
ið ráðizt að reka Hvanneyrarbúið
á eigin reiknimg og ábyrgð. En það
var ekki hikið eða vílið, þar sem
Halldór var. Hann lét sér ekki vaxa
í augum smámuninia. Hann hló,
þegar aðrir héldu, að nú færi þetta
allt á hausinn hjá homum.

T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
303