Tíminn Sunnudagsblað - 13.04.1969, Blaðsíða 21

refsingu — lítlsigíldur maður hefði
áliti® jarijnn vera að bíta í sitt
eigið súra epii, en svoleiöis hugs
aði ekki þessi ágæti Glasgowbúi
— bamn sagði
— Já, þessj maiður er Ems
worth jari.
— Hver ei'uð þér? spur'ði lög
regluþjórminn
— Ég var yfirgarðyrkjuma'ður
í kastalanum
— Alveg rétt. yfirgarðyrkjumað
uriuu minn, sagði jarlinn, og róm
ur hans líktist eimua helzt jarmi.
Þessi tíðindi urðu lögregluþjórj
inurn mikáð áfal Þó að Erm
worth jari oæri ekki tign sína
beimt utan á sér, þá var McAlister
dæmigerður yfirgarðyrkj umaður
Lögregluþjónminm var einlægur að
dáandi aðalsms, honum varð nú
ljóst, að honum hafði orðið á i
messunmi vegna einskærrar sam
vizkusemi, em hann kom þó fram
af aðdáuniawerðri háttví'Sd á þess
ari örlagastundu — hanm leit yf
ir hinrn áhugasama lýð og var óhýi
á svipinm, og svo sagði bamm hörku
lega:
— Gerið svo vei að halda leið
ar ykkar, þið ættu'ð að vita betur
em að þyrpast svona samam og
stöðva alla umíerð á aimamnafæri.
Sjálfur fór lögregluiþjónniinn að
retoa múginn fast á undam sér.
Og þá gokk cómverski keisarimm
imeð gleraugum tiT jarlsims og rétti
honum hömdina
— Það gleður mig að hitta yð
ur, ég heiiti Donaldsson, sagði mað
uirinm.
Fyrst í stað mumdi jarlimm ek'ki
eftir að iiafa heyri það mafn, em
evo rifjaðist það allt í einu upp
aBt saimam, og þá rétti hamm úr
sér og varð þóttalegur á svip.
— Þú afsafear okkur, Angus, það
er komimn tími til, að við Ems
worth jari ræðumst við, sagði Don
aldsson.
Jariinm ætiaði að taika til máls,
en þá varð honuim litdð í augu
amaminsims, og augu hams voru
bvöss og eimbeitt og umdariega
valdsmamms'leg, svo að jarlimm famn
tffl skrýtinmar minmimáttark'einmú
ar. Maður gat treistazt til að álíta,
að Donaidssom hefði um árabffl
tekið þátt í þessum bréfasfeólum.
eem tryggja nemendum sínum
bæfmi tffl að horfast í augu við
búsbómdanm og láta hamm blikma
við, þvt að það var einmitt það.
sem jarlinm gerði, þegar Domald
son leit í augu hans
— Komið þér sæMr, sagði jarl
inm vesældarlega
— Hlustið aú á mig, Emsworth
jari, sagði Donaldson, — það er
efefeert vit í að ala á illvilja inm
am fjöliskyidunnar — ég býst við
að þér vitið, að dremgurimm yðar
og telpan mim eru búin að gamga
frá öíu sín miM? Ég er harð
ánægður, bessi dremgur er ágætis
máurngi.
Jarlimn drap tittMnga, svo spurði
hamn umdrandi-
— Erað þér að tala um Friðrik
— son minmV
— Já, ég er a® tala um son yðar
ég efast efeki um, að þér séuð dá
Mtið sár út l hanm eins og er, og
það er eðHlegt em þér verðið að
murna — ia, ungt og ólgandi blóð
ekki rétt? Ég er viss um, að þessi
ágæti piltur verður Iemgi hryge
ur......
— Eruð þér emn að tala um
Friðrife, som minm?
—Já, um Friðrik — ég var að
segja, að það verður honum larngt
og strangt hryggðarefmi, ef hann
hel'dur, að hamm hafi batoað yður
sorg, þér verðið að fyrirgefa hom
um og hjálpa honum.
— Já, ég býst við þvi, fjárimn
hafi það, eida get ég látið dreng
imn svelta, sigði hans náð og var
greimilega óánægður.
Domaldson gerða mifeia sveiflu
með handteggnum og sagði:
— Þér sfeuiið ekki hafa áhygg]
ur af þeirri nlið málsins — ég sé
um það, að vísu er ég ekki rífe
ur......
— Aha, sagði jariinm vonleysis
lega — honum hafði sýnzt fram
koma mammsins svo stórmamnleg,
að harnn hafði verið orðdrnm voo
góður.
— Ég efast um, að ég eigi meira
en svoma tiu millljón dala með öfflu
og öllu sagði Donaidson vafn
imigaiauist — Domaiidsison taldi
hreinskilni eiga að rikja í svona
málum.
Emswortb íari riðaði eims og ný
græðimigur í roki — hamm sagði:
— Tíu mfflJjónir? Tiu milljónir?
Sögðust þér eiga tiu miiljónk
daila?
— Já, á nuil] níu og tíu milijón
ir, geri ég ráð fyrk, efefei meira.
Þér megið e-feki gleyma, að afkoma
mamna í Amerífeu hefur breytzt
mikið í seinni tíð, sagði Donald
son afsakamdii — það hafa verið
erfiðir tímar, margir vina mimna
hafa oiðið fyrir meira tjóni en ég,
en nú er þetta að lagast — já.
hemra minm. betta ei að lagast Ejj
trúi statt og stöðugt á Roosvelt
forseta og nýju löggjöfima — síð
am hún kom cáíl framfevæmda, eru
humdarnir farnir aö éta meira ken
ég hefði átt að minmast á, að það
eru mín viðskipti Ég — ég er
Donaldsom mundatoex
— Domaldson hundatoex? Virk1
lega? Einmitt það! Að hugsa sér
—Þér hafið heyxí getið um
hundakexiö mitt. spurðj eigandimi
áfjáður.
— Aldrei, sagði jarlimn inm
lega.
— ó — iæja En ég er nú Don
aldson hundaktx, og eins og ég
segi, þá eru viðskiptim að stórLa-
ast eftir kreppuna. sölumemn oks
ar alls staðar á landinu segja, af
ameríski nundurinr sé emn á nv
að verða kexæta, og þvi get ég
auðvitað með l'eyfi yðar, boðit
Friðriki fasta og eí til vill ábat,
sama stöðu. ðg ætla, að sjálfsögðn
með samþykki yðai að láta han.
byrja nám í viðskiptafræðum, ér
efast ekki um, að hamn mun verð
fyrirtækimu tiíl stórgagns.
Emsworth jarl gat ekki skiiið
hvernig Friddi gætí orðið humd-
bexverksmiðjn tffl gagrns. mema þa
sem smakkari, em hanm vffldi ekk
deyfa áhuga manmsins með því ri
hafa orð á þvl, enda varð jarlimi
mállaus við þé tfflihugsun, að son
ur hans færi að vimna fyrir sér
og það í prjú þúsund mílna fja
lægð frá Blandinigskastala.
—Sonur vðar virðist fullur '•
huga, en að mínum dómi verðu-
hamm að finna. að hamn eigi sið
ferðilega stoð hjá föður sínum
svo honum takist að koma Don
aidson hundikexi á framfæri at
eins miklum Kirafti og það verð
stouildar.
— Já, saigði jarlinm hjartamtega
hamm var gagntekinm immilégri af
dáum á Don-rldsson, þessi goðumi
Mki hundakexframleiðandi hafð'
losað hann við Fridda á tæpri
viku, en sjálfum hafði honum etoki
tekizt að koma honum af sér a
tuttugu og sex árum. Ja, þviTíkur
maöuir, huigsaði jartdmm, svo sagð'
hamm aftur:
— Já, ja, ójá vissulega og áreið
aniTega.
—Þau sigte héðam á miiðvitou
daigimm.
— Ágætt.
— Smemma morgums.
— Fyrirtak.
T í M I N N — SXJNNUDAGSBLAÐ
309