Tíminn Sunnudagsblað - 13.04.1969, Blaðsíða 18

P. G. WODEHOUSE:
BIANDINGSKASTALI
Han>s náð var í slæmu s'kapi, þar
sem hamn stoð á tröppum Múbbs
aldraðra íhaldsmanna, em hamm var
nýbúiinm að snæða þar létt
arn hádegísverð. Þetta vair þriðji
dagurinin, »em hann dvaldi í Lond
on, og það var sólskin, ogjarlinrn
var að veJlta fyrir sér, hvermiig
feamm ætti að eyða deiginum —
morguminm haíði farið í að hafna
yfirgairðyrkjumönmuim, og næsitá
hópuir átti efcki að koma fyrr em
dagiinn eftir jarlinum fammst ekk
ert hægt að gera í þessari von
lauisu borg, að f-rádregmu því að
hafma garðyrkjumönmum. Em þá
m'um-di feartn alrft í einu eftir því,
sem Beaeh hafði sagt um blómim
i Ken-sim-gtongarðinum — þarngað
gat feamn faiið og skoðað blóm.
Jarlimm ætlaði að fara að kalia i
i'eigubílstjóra, þegar u-ngur maður
kom út úr gist-ifeúsmiu Ma-g-nificent
hinum me-gin við götuma, og þes-si
um-gi rmaður gekk vfir götuma, og
þegar haii-n kom nær, sýn-dist j-arl
in-u-m eitthvað kuiimu'gl-egt i fan
hams. Jarlinn sta-rð’ á mammimn —
ha-n-n gat vart trúað e-ig-im augu-m,
en svo rak ha-nm upp óp og þaut
niiður tröppu -mar 1 samia mun-d og
ungi maðurin i hóf görngu sín-a upp
þær.
— Ó, sæil pabbi, hrópaði himm
æruverði Priddi — honum brá
sýn-ilega.
—Hva — iivað ert þú að gera
hér? spurði jarlinm strangur, ha-nn
va-r æfutr og það ekki að ástæðu
lau-su, þvi að fea-nm hafði ba-nm-að
syni sínum að koma tii Lond-onair,
vegna hinna fjölimörgu, léttúðar
fullu ti-ltækja, sem feamm hafði fund
ið upp á í höfuðborginmir Þetta
viðhorf jairlsins v-a-i afar eðliliegt,
svo marga reikminga hafði feamm
greitt fyri-r feeimskiu son-adm-s.
Unga mamninum leið greiiniiega
illa, svipur han-s var eifeis og á
m-anmi, sem v-erið er að ýta að
'hættuilegri vélaisamstæðu, e-r hamn
óttast að ^estast í. Hamm tvísté um
stumd, svo lyfti hamm öðnim fæt
SÍÐARIHLUTI
in-um og men kálía feins laggjar
ins. Svo sagði feann.
— Samnleikúrimm er sá..............
— Þú veizt, að ég bef ba-nmað
þér aö feoma ti-l Londonar.
— J-á, pabbi, en sanm-leikuTÍnn
er sá......
— Em-da eru það aðeins fávitar, -
sem vlj-a kom-a tii fei-nigað, þe-gar
þeir geta verið he-i-mia í Biandimigs.
Friddi var búimr; að feoma him
um hvifcula fæti síruum af'tur mið
ur á -gangstétT.ina, og nú lyfti feam-n
hinu-m fætinum og felóraði sér á
vinstn kálifimum Svo sagði han-n:
— Ég veit það, pabbi. Em sanrn
leilkurimin er sá. að óg þairf að tala
við þig.
Þetta var nú að vísu efeki samm
lei'kamiuim -siamikvæmt, því að Fri-ddi
viMj sízt af öiu hitta föður sinm.
Hann vair hmigað feominm til að
sfei'ija eftir bréf til -gamla mamm-s
ims — bréf, sem hamm hafði vam-d
að sé-rstafelega vel ti. Svo hafði
hanm ætiiað sér að skjóta-s-t í burtu
eims og kanína. En þetta óvænta
mót hafði feoivarpað fyrirætl'um
feams.
—Þa-rftu að tah við miiig? Um
hv-að? spurði jarlimin.
— Það er svoitið, sem ég þarf
að segja þér. Dálitlar firéttir.
—Ég vona, að þær fréttir séu
svo mikilvægar, að þær réttlæti
komu þína hrngað, þrátt fyri-r fyr
irmæli mín um, að þú komir himg
að ek-ki.
— Ó, já, ójá, jájá, ó, ég er nú
heldur á þvi. Þetta er skolili mik
i'l vægt, já, væga-st sagt fjári
þýðinigarmid.3. En pabbi, hvað é-g
vildi nú segja ertu vel hress
Heldurðu, að þú þoliir óvænt tíð
in-di?
Skelfileg hugsu-n setti-st nú að
í huiga arlsims J>essd dularfula
feom-a Fridda — hið umdarlega
háttateg hans. þetta skrýtna hik
og þessi órói — gait það verið’
Jarlinn greip i bandlegg sonar sínis
og ragði:
— Friðriií! Taliaðu, segðu m-ér
það! Hafa kettirmir komizt í þaðv
Em-sworth jari götok sem sé með
þá grillu, sem en-ginm hefði getað
íengið feanm tál að teta af, að kett
ir -gætu -gert g-ra3kerinu ham-s eim
hv-e-rn -misika — iægju jafnivel stöð
uigt í teyni og bið-u eftir tæfeifæri
til þe-ss að , eyðil'aggja þ-að. Eimu
simini, þegar h-amin var að dásit að
þessari mikiu von og stoiti ættar
inmar, h-afði gásikafullmr köttur
komið og nuggað sér vima'leiga við
fótlagg j-arlsins. og viðbrögð h-ams
náðar þá urðu dýrimiu Iiemigi mimm
isstæð.
Friddi iglápti á föður sinm. Svo
sagðd hanm:
—Reittir? í hvað? Hvar? Hv-aða
kettir?
— Friðrik! Er ei'ttihvað -að gra-s
feerinu?
í þesisum háværa efinishyggju
heimi hljóta ávallt að vera þó
nofetorir m'emm, sem gr-asfeer láta
al'geriega ósnortina. Himm æruverði
iFriddi Tfereepwood -air eón-mitt
einn þei-rra Hainm var vamu-r að
tala háðufega um öll grasker, og
hanm hafði gemigið það lernigt aö
fiara -niðrandi orðum um „vom og
'Stolt Bliamidi-nigs“. Ótti föður hams
varð því eingön-gu til þess, að hamm
flissaði. Svo sagði hamm:
—Ekiki svo mér sé kummuigt.
— Hvað m-feinarðu þá með að
kom-a hingað og gera m-ig viti mínu
fjær af hræðslu? Herra minrn, guð
mdmin góður! Hvað e-rtu að þvæl-a
uim, hvort ég þo-li óvæmt tíðin-di?
þruroaði jariiOD, sero hafði sámað
flissdö.
Hinm æruverði Friddi horfði
m-eð athygli á himn -skapúfna föð
ur sinm. Hamm sm-eygði hemdinini
ofan í vasann og fimgur h-ams lukt
ust um bréf, sem hanm dró upp.
Svo saigði ha-nm óstyrkium rómi.
— Sjáðu til, pabbi. Ég hel'd, að
það sé bezt, að þú le-sir þetta. Ég
ætialði að biðja dyiravörðinm að fá
þær þa-ð. Þetta e-r — jæja, þú
remnir augunum yfir það. Vertu
sæil, pabbi — ég þarí að hitta
mamn.
Svo féfek hdmn æruverði Friddi
föður símum bréfi-ð og var farimm.
Emswortb jarl' horfði á eftir syni
sínum þjóba niStui götuna og
hverf-a inm < bíl. Jarlinm var bæði
undrandi og gramur. Hanm var
halidiinm vammáttu-gri reiði. Að vísu
var alveg sama. hvermig sonur hams
hagaði sér: ÖH h-ans viðbrögð fó-ru
í tau-garnar á i-ar-limium, en þó famns-t
honu-m venst, þega-r so-nur ham-s var
dul-arfuluir og sjálfum sér alger
lega ósamfcvæmur. Jariimm horfði á
bréfið, sneri því við, þufelaði það.
Em svo datt honum alt í einu í
306
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ