Tíminn Sunnudagsblað - 13.04.1969, Blaðsíða 8

u:r til þe* *»s að hafa álnrif á 4kvarð-
amir bæjaistjónia, þrngs og ríkis-
stjórna þegar kusningar eru um
garð gengnar? Fyrr sögðu þjóð-
höfðingjar: /ér einir vitum. Nú
vituim við lika
Með öðrum orðum: Það hefur
ekki tekizt að yfirvinna það mynd-
Uigleikakerfi, sem skiptir fóiki 1
yfirmenn )g undirgefna. Þeim,
sem faiið hefuir verið vaidið, virð-
ist þetta skipuiag hafa gildi í sjálfu
sér og veira óhjákvæmilegt, ef ek'ki
á allt að f-ara á ringulreið. Hinir
gagn'rýnu unglingar eru á anmarri
skoðun. Og peir geta bent á, að
nákvænrlega hið sama höfðu ern-
bættismennirnir i svari sínu fyrir
meira en nundrað árum, þegar
þjóðfrelsisaldan fiæddi yfir Xorð-
urálfu og ðnverkamaðuirinn og
kofkarlinn þóttust þes*s umkomnir
að kjósa á bing og taka þannig
þátt í stjórnarstörfum. Þarna mæt
ast sem sagt aftur gerólík sjónar
nrið.
Enn er eitt það á döfinni, sem
vafalaust mun auka spennuna, þeg
ar það fcemuir til framfcvæmda. Nú
er uppi sú hugsurn, að ungiingarn-
iir eigi að velja sér lífsbraut fyrr
en verið hefur og ijúfca stúdemts-
prófi einu eða tveim árum yngri
en himgað til Þetta er hagkvæmn-
issjónarmið. Þjóðfélaginu finmst,
að það bíði of lengi eftir afrafcstr
inum af þegnum sinuni. Það er
gróði að því að koma þeim fyrr
í gagnið: Sérfræðin fyriir öllu á
þsiSSiari tækniöid.
Hér er í fyrsta lagi ekki í það
horft, þótt skertur sé möguleiki
hinna ve'rðandi sérfræðinga til ai
mennirar menntunar. Þei*r, sem
mifcið tafca upp í sig, tala urn, að
nú viiji viðsKÍptaþjóðfélagið ala
upp handa sér sérfróða anailabeta,
fagfífH. Hinir sem þe&sa eru fýs
andi, o*rða það svo, að sam'hæfa
verði skólakeirfið nútímaþjóðfé
lagi, og hafa þá eimkum í hutga
þarfir iðnaðarins .og mark'aðainnia á
alis konar tæknifræðingum. En
ljóst má vera. að efcki er heppi
legt, að slífcir menn séu fáfróðir
um það, seni ffifir'og hræri'st ut
an sérsviðs þeirra, því að þeir fá
mifcið vald í hendur. HáOfu verra
er.þó, ef sfcila á þjóðféiag&fræð
inigum af ýmsum gerðum af fæn
bamdi með þessum hætti. Þeir enu
notaðór til þe&s að ráðska mieð
mannesíkjuirinar. Þjóðfélagtð sjálff
sfcipar þeim til vexfca, og iðjuböld
ar fá þá í vexik®mifíjur sínoa' táíl
Héðan og þaðan
Þakkir gmdnar.
Maður var nefndur Sigurjón
Árnason Þingeyingur Var það í-
þe&s að rannsaka liátterná verfca
fóik&ins og leggja á ráðin uim það,
hvernig unnt sé að láta það hreyfa
hendurnair hraðar og leggja meira
að sér án þess að mögla. Við slifc
verk yrðu hinir inmilokuðu, fá
fróðu sérfræðingar fyrst Jiættu
legir mienn. Þetta var meðal þess,
sem fir&nsfcu stúdentarnir í Nant
enre mótmæltu líváð ákaíast.
í öðru Lagi er hér skertur rétt
ur ungra manna til þess að velja
og hafna. Þe-ir eru neyddir tál þess
að tafca áfcvörðun kor.nungár,
ka*ninsfcá áður en þeir gefa gert
sér skyn'samlega grein fyrir því,
hvað þeir vilja. Þar af Leiðandi
fylgir þessu vaxandi liætta á, að
þeir lendi á ramgri hillu, legigi það
fyrir sig, er þeám er efcfci geðfeMf.
★
Þessar a'thuganir eru að sjálf
sögðu að mestu leyti byggðar á
því, sem uppi e»r i Danmörku og
Svíþjóð, en þó eru Vestuiriönd ö'll
höfð í huiga. Hér á landi hei'UT
gætt 'svipaðra tiilhm>eigimga meðal
umgs fólfcs. jg eóns og genigur haí'a
dómar manna verið næsta sundur
leifiir. Það eru þeir alfs staðar. Ef
tiil vill geta þessar aithuiganir orð
ið til j)css að skýra að miimnsta
kiosti fyriir einiiverj'um, hvað í<
séyði er, þótt vel miegi vera, að
ék'ki eiigi alt, sem hér er sagt, við
það fíbriigði svoika'Miaðrar æsku
lýðsbyitiinigar, er verið’ fcaf'ur að
búa uffi ság mie'ðaá okfcar.
þrótt hans að herma eftir mönn-
um, og var honum hvort tveggja
jafntamt að tala tungu manna og
leika látbragð þeirra.
Nú dó aveitarómagi á heimili
gilds bónda i Bárðardal, og var
kvis á um pað, að hann hefði átt
vist ó'góða. Lét bóndí bera Jdk
sveitarómagans í smiðju, og þar
stóð það uppi. unz það var fært
til kirkju Sigurjón var einn
þeirra, sem við útförina voru,
og var orðið talsvert rokkið, er
hann hélt á brot't. Lá gatan við
kirkjugarðshornið þar sem ómag
inn hafði hlotið leg
Sem bóndi reið fynr garðshorn-
ið, reis upp vofa við nýorpið leið-
ið, og heyrði bóndi til sin taTað
rómi þurfaiingsins-
„Þakka þér fyrir smiðjulánið,
Þórarinn".
Séra Jón Austrnjim var prestur
í Bárðardal upp úr miðri nítjándu
öid. Einu sinni bar svo til, að um
komulítill piltur úr sóknum hans
fór vestur í Eyjafjörð og varð þar
hríðartepptur. Vissu menn ekki,
hvað honum leið, og töldu sumir
hann af. Óiafur kom þó heim um
síðir, og sagði prestur messufólki
tíðindin næsta sunnudag með svo-
felldum orðum:
„Brugðizt hafa vonir manná: Ó]i
er kominn heim“
296
TlMINN - SUNNLDAKÍSBLAD