Tíminn Sunnudagsblað - 25.05.1969, Side 14

tfl' Akureyrar, eíi ré®i mii® svo í
taupa<vmm>u a@ Reynisrtafð til Jóns
Sigurðssoniar sumarið etfcir, 1918.
Þar vair stórt og myndarlegit beim-
ili og margar kaupakonur, eimair
finnm eða sex. Jón var eiabver
harð'duglegasti heyskaparma 5ur,
sem ég bef kynnzt. Hamn var bú-
imin að fá hestsláttuvél og sló sjálf-
ur með henni. Harnn batt líka sjálf-
ur, þegar hirt var, og hafði tvær
stúlkuir með sér í bandinu. Og
svo var kappið mikið og ósérhlífn-
isti, að hamn gekk hálfboginm heim
að kvöldi, umigur maðurinm.
— Hafðirðu aldrei komið heim
þessi ár?
— Nei, í rúmiega sex ár hafði
ég aldred komið heim. En nú lét
ég verða af þvi að hitta foreldra
mínia og systkini. Ég fór vestur yf-
iir, þegar kaupavinmiummii á Reyni-
stað liauk, og eina viku var ég
þeima. Ég hafði sem sé ákveðið að
fara suður til Reykjavikur og læra
kvenfatasaum. Við lögðum af stað
liitilu eftir réttir, tvær samam, ég og
Svava Jakobsdóttir á Blálamdi, og
fórum gaingandi til þess að spara
penimga. Pabbi hafði verið við sjó-
róðra sunnan lands eins og fleiri
Húnvetnimgar, og hamn sagði okk-
ur, hvar við skyldum gista. Við
ferngum sæmiilegt veðuir, höfðium
aldrei neina samifyiigd, nema hvað
föðursystir mömmu, Haldóna Jón-
asdóttir á Bergsstöðum í Miðfiirði,
iét reiða okikuir vestur á Hriíta-
fjarðarhá'Ls. Við voruim hálfam
sjötta daig frá Sbagaströmd suður
í Borganmes.
— Þótti þetta ekbi vasbfega
gart?
— Ég hieflid, að það hiatfi heflzt
verið í seinini tíð, að þetta ferða-
iag hefur þótt f'rásagmarveirt. Al-
gengt var það bammski ebki, að
stúlkur færu gamgamdi að haust-
lagi svona langa leið. En það var
ekki meitt eimsdæmi. Sporin voru
óneitanlega nokkuð mörg, og bún
ar vorum við að gamga niður úr
skómum, þegar við komuim að
Galtarholti í Borgarhireppi. Nú —
þegar við komuim í Borgarmes á
nýbættum skóm, lá þar bátur,
Skaftfeffimgur, sem komið hiafði
tifl að sækja sláturafurðir. Með
houum bomust við til Reykjavík-
ur um kvöldið.
— Hvað beið þín svo í Reýkja-
vík?
— Ég komst á saumaverkstæði
hjá Steimunmii Briem, og af þvi ég
var læiilimigur, varð ég að borga
með mór. Ég kom suður með f'jög-
ur bumdruð krómur, sem ég var
búim að draga samiam, en í janúar-
lok voru penimgamir búndr. Þá
dreáff ég mig frá Steiimummi og
komst í ákvæðisviinmu við sauma á
verkstæði á Laugavegi 5. Þar fékk
óg sextíu aura af hverri brónu,
sem gofldin var fyrir saumaskap
miimm.
— Sagðistu ekki hafa farið suð-
ur hiaiustið 1918? Þá var spamska
veikin.
— Já, þetta var viðbuirðaríkt
haust. Þá var spanska veikim, og
þá gaus Katla, og þá fékk lamdið
sjálfstæði. Ég var í herbergii mieð
systur minmi eiiimni og við veiktumst
báðair — óg meira. Hjúkrun var
emgin, en það var ofm í herberg-
inu, og gömul kona, sem var á fót-
um, kom stundum og lagði í ofn-
irnn. Aminars var ekki séifega kail't
um þetta leyti. Mattíhías Eimarssou
kom tifl mín í veikimdunum, og
hamin sagði, að það yrði að fara
mieð mig í hjúkrumarstöðina í Mið-
bæjarskólamum. Svo vissi óg ekki
fyrr tffl ern morgumdmm eftir snar-
ast inm tveiir menm með eimhvern
kassa, sem mér sýndist áþekkast-
uir likbistu. Ég var heldur skárri
en óg haifði verið þenman morg-
un, og ég harðneitaði að fara ofam
í skolans kassamn. Ég saigðist eins
geta dáið, þar sem ég var, ef svo
vildi vertoast, og memnirnir hrökfl-
uðust burt með toassainin tóman En
etotoi er ofisögum af því sagt, að
þetta voiru voðalegar vikur. Það
voru Mukknahrinigimigar alfla daga,
því að sífeflflt var verið að jarða —
við heyrðum ómiimm aflla feið inm
tiH ökkar. Blöðim komu ekki út á
ameðan sóttim var áköfust, og þeg-
ar farið var að prenta þau á ný,
voru þau ekkart nema dánanaug-
lýsingar.
— Settiist þú að í Reykjavík upp
úr þessu?
— Nei-nei. Ég fór norður strax
um vorið og ríðandi að því smmi,
og var í baupaviimmu á Holtastöð-
um í Laniga'dafl hjá Jómatan I.indai,
sem seimna varð mágur mimn Mig
lamgaði emn tifl þess að komast i
skóla, og koma Jónatans, Guðríður
SigurðardóttÍT frá Lækjamóti,
eggjaði mig á að fara i kvemnaskól-
ann á Blönduósi. Hamm var þá
þriggja bekkjia stoóli, og það varð
úr, að ég fór í harnn og komst í
amnan bekk. Eitt af því, sem mig
hafði óstoapfega lamigað tl, vair að
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ