Tíminn Sunnudagsblað - 25.05.1969, Qupperneq 15

læra á omgefl. SýsTumaðu'rirm í
Stykikáshólmi hafðli átt oirgeil, og
otft hafðd ég renmt hýiru auga tit
þess. Og nú var orgeil í kvenna-
skólanuim, og óg hugisaðá gott til
gilóðarinmar. Bn þá TOiktist konam,
sem ég ætáiaði að láta toemina mér,
og þetta ranm út í samdirm. Em
Ikveniniaskólanámíinu lauk ég vorið
1921. Þá átti ég nú ekki eina
eimostu krónu og skuOidaði auk
helduir pabba og bróðuir mímuim,
isem hteupið höfðu undir bagga
omeð mér. En ég hef aTdrei umað
því að vera skuTdng, og nú var að
Ifcraíte siaimian pemiiniga. Ég mátti
elkki vera vönd að vinmu. Ég fór
l í dúmihreinsun út að Höfmum, þó
að það væri óþverravinma og erfið
að aulkii, því að húm var vel borg-
uð á meðam hún entist. Þarna sát-
um við daig eftir dag í crykinu úr
dúniinuim með skýlur fyrir vitum-
um. Síðam var ég í fciaupavinmu og
í sláturhúsi um haustið. Og þá var
skuildim úr sögummi.
— Þá hefuir þú farið að snúa
þér að þeirn störfum, sem þú hafð-
iir lært?
— Það varð nú torfæra á vegi
mírnum. Ég hafði laigt drög að því
að sturnda saumaskap á Akuireyri,
og þaimgað ætlaði ég mieð skipi. Em
hvassviðri var, þeigar Sterlinig kom
til Blönduóss. Skipið sneri frá, og
ég sat eftir með sárt ©nmið. Emga
aðra skipsferð var að fá, og mér
braus hugur við að fama gamgandi
tii Akuireyrar, komið undir vetur.
Svo sauimaði ég hér og bar á
Blömduósd framan aif vetri, em
toemmidi börnum á Móbergi í Lamga-
dal síðari hlutamm.
— Það hefuir ekki átt fyrir þér
að Miggja að fara til Aku'reyrar?
— Jú, ég fór þanigað eigi að síð-
uir og var þar viðffloða mörg ár.
Þa>r komist ég að matneiðslustörf-
uim á matsöluhúsi og fékk fjögutr
humdruð krónur á mánuði — lamg
hæsta kaup, seim mér hafði hlotn-
azt fram að því. Aminiars saumaði
óg oift í búsum á vetunna, en var
ráðskoma eða kaupakoma úti í sveit
á sumirim. Ég tók það fram yfiir
toyrrsetur að sumiaihiagi. Ég var
til dæmis ráðskona vinmufloktois,
seim brúaði Eyj>aifjairðairá, og ég var
máðskoma á KriStnesi, þeigar hæTið
var byiggt. Það var í smíðum kom-
umgSkomuisuimiardð, og kiomumigs-
h'jómám komu þamigað, því áð það
óttá að sýna þeiim, hve íslendimig-
ar voru í smanpmi sókn gegn ægi-
iieigasita vágestinuim, sem þá þjáði
miaminfóMð — berkliaveikinmi. Við
urðuim að tjálda því, sem til var,
þó að þarma vænu ékfei beinilími's
veizTiuisaiir konumga. Svo var ég
einu sinini ráðskona á spítalanuim
á Seyðisfirði og ráðskona á Hótel
Gulfoss vetuirimm eftiir. Þá ætlaði
ég mér eigiiniiega suður, þó að ég
kæmiist eklki liemgra em á Akureyri.
Svo að þú sérð, að ég hef víða
komið við,
— En þú befur aildpei farið í
sld?
— Nei. Em ég var samt á SigTu-
firði eiitt sumar og anmia'ðist veit-
imigar á Brúarfossi hjá Páili Guð-
mumdissyni. Veœtimgastofan var lít-
I kybra og eld'húsið niðri í kjail-
ara, og ég var eirna miammesfcjain.
Ég gelklk uim beina, bakaði, gerði
hreiint og þvoði dúkama. Af þeim
va>r eklki tdi nema eánm gamignr, o-g
þegar ég spurði, hvað ég ætti að
gera, >ef elkki væri þerrir á morgn
ama, -svaraði Páli stutt og laggott:
„Láta þá blauta á borðiin“.
— Gait etoki orðið róstusamt á
svona stað?
— Það má nú nærri geta. Siags-
miáil voru nú ekki nedm nýTiumda á
SigTuifiirðii. Metáinigur um það, hvort
memin væru SummT>eindiingar eð>a
Norðiiemdimigair, gat til dæmis á
svipistuindu snúizt upp í hörfcubair-
diaiga, hvað þá ef menm greimdi á
uim eiittíhvað þumgvægara. Þegar
ar slagsmái uirðu inni á Brúarfossi,
varð ég að ryðjast gegrn um þvög-
una og hlaupa út á götu að leita
að lögreglu'nni. Það hlífði eim>nia
helzt, hve veitimgastofam var lítiil:
Menm komu sér ek'ki alm'emmiTega
við. Eimu siminii urðu heiTimikiair
ryskingair, og þá tókst mér að ná
í Grím Bjarnason frá Húsavík —
hainin var þá lögregl'Uþjónm á Siiglu-
firði, seimma toliivörðuir í Reykja-
vík. Hann k>om með tvo unga piTta
til þess að skakka leiikinin — anm-
ar hét Magnús Björnsson og var
innain úr Skaigafirði, en himm Harnn-
es Gamaiíelsson úr Svairfaðairdai.
Þeir komu óróaseggjunum út —
þetta var um miðja nótt. Og svo
var slegizt fyrir utan. Morguminn
eftir fainn ég skyggni af húfu>m,
erimair af jöktoum og slit-ur úr skyrt
uim krimg um húsið.
— Þá hefur verið friðsaimara að
vera í kaupavinnu.
— Já, það var ólíkt að vera til
dæmis austur í Laxárdal. Þar var
ég ráðskona eitt sumar á Þverá
hjá Snorra Jónssyni, bróðuir Ben>e-
dilkts á Auðnurn. Þetta var sumatr-
ið sem Laugaskó'M var byggður og
var ég yngst aTTra á bænuim. Snorri
var bófchimeiigðuir og vel að sér um
mamgt, em ekki miikiQil búmaður,
blessaður kaiillimm, né aðdiráttar-
saimur. Það var voðafeg óþumrtoa-
tið þetta surnair, en þeigair flæsurn-
T t M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
447