Tíminn Sunnudagsblað - 29.06.1969, Side 15

"7
Kristleifur Þorsteinsson:
Skógabræbur
efldki í því nem-i rúmt ár, því að
ég fOiuttnst vestui þegar ég var á
éltjáindia ári, eins og ég sagði áðan.
Nú, þar lenti ég svo í þeesuim ung-
miennaféllagsniálum, í umgmennafé
laginu E'ldborg. Þar var stofnað
Ungmennasamiband Sn æfellisne ss-
og Hnappadaíssýsltu. Ég varð fyrsti
formaður þess sambands.
— Stairfsemim hjá ungmennafé-
lögunum hefur verið miikil á þess-
uim áruim?
-— Starfsemi þeirra var þá í
hvað mestuim bloma Frá 1910 o-g
ftram yfir 1920. Svo fór að draga
úr þeissu upp új 1930
— Með kreppuinni eða hvað?
— Það er víst annars veit ég
það ekki. Það var svo margt ann-
að, sem dreifði starfseminni. Stofn
uð voru félög, sem tóku við hluta
af h'enind Skógræktarfél'ögin tóku
við skógræktinu', íþróttaféTögin
við íþróttunum Þetta höfðu ung-
miennafélögin alt áður. Tökuim í-
þróttiimar til dæmis Fyrsta 1-
þróttam'ótið á Hvítárbakka hefux
Mkleiga verið ánð 1912. Þá voru
sjö ungmiennafél'ög í Ungmienna-
sambandi Borgarfjarðar, og þau
seudu þrjá menn hvert, bæði í
gffiímu oig sumd Það var synt í
þremuir flokfkum oig gflímt í þrem-
uir fflöklknm Nú í mörg herrans ár
hefur ekki fengizt einm einasti
maðuir töl að glhma f Borgarfirði.
Helduirðu, að það sé framtför, ha?
Annaris er það alveig ótrúlegt, hvað
ungmienniafélögin gátu gert. Fá-
mienn fél'ög, kanuski þrjátíu eða
fjörutíu manns Þau toomu upp
sumdfliauigium í hverri svedlt og sam-
fcoimubúsum. Méc finnst uniga fólto-
ið nú á dögum vanta huigsjónir.
AlidamótafóTkiinu var alvara með
það, sem bað tékkst við, enda
sýndi árangurinn það Það var á-
huigi á þessu, og þegar mann
brestur ektoi áhuga, finnst aTltaf
edinlbver tími og edmhver ráð. Hitt
eir annað mál, að féliagsskapnum
var aliimenmt vei te'kið a'f hinnm
eflidird og þedr iifinuðu við þetta.
Það var táflifellið.
Guðmundur snýtir sér hrauist-
Teiga því tái áheirzlliu.
— Hvað fengust félögin við
ffljedira?
— Eitt atoiði var málvöndun.
Qg fundarsfcarfsemi ýmiss konar:
fyrMiestrar, erindi og ffleira. Það
voru í trauninmi umgmemmafélögim,
sem fynsit byrjuðu á því að haldia
fiunidi mieð eiinlhveirju fundöirformi
— skriifa fundiairgerðir oig taka mál
Ólu manninn upp til heiða
ævi sinnar fyrri daga,
þar sem fannablæian breiða
byrgði alla vetrarhaga.
Kærust voru þeim köldu fjöllin,
kraftamenn og gömlu tröllin.
Mótuðus-, bugir netðarbarna
hárra fialla eftir þaki-
Eldur bjó í innsta kjarna,
yfirborðið snjór og klaki.
Vannst það helzt með vinarmálum
vakir þíða að drengjasálum.
Hylltu þeir ekki hugi kvenna,
hneigðust lítt til ástamála,
en af verkum afreksmanna
andi þeirra fór að bála.
Höfðu þeir úr hetjusögum
hita sinn á köldum dögum.
Hlýddu þeir ekki á hversdags-
slaður
hreif þa aldrei nýi tíminn,
sýndist þeim hver sannur maður,
sem var bæði fær og glíminn.
Ef að þurfti vin að verja,
vaknaði löngun til að herja.
skipuiegia fyrir á fumdum. Ég
man effcir hreppsfunduim, sem ekki
vair noíkflcur stjórn á, þar bafði sá
rónnsteirkaisti orðið. Unigm'enna-
samibandið sendi miernn í féiögiin
tlil þasis að kenna fundaTskipuTaig
og f'undarstjóm FJkfci má gleyima
bin'dinidi'smáluinnm. Alveg fram ytf-
ir 1920 var afllgert bindindi 1 ung-
mennafðlögunnm Og ég verð að
seigja það, að eftir að hindindiis-
heitáð var afnumið, fannst mér
eirns og dofna yfir þeim.
— En var alveg staðið við þetta
heilt?
— Já, það kom varla fyrir, að
menn brygðust ’ því Þefcta var
Mlka hægaira við að eiga, vegna
þeiss að þefcta var á bannárunuim
og sást varla notokurs staðar vín.
Mér hefur líba fumdizt að Borg-
firöimga'r séu hófsamari á vín en
aðrir. Það var al'drei meitt áber-
an'di drykkjuskapur i réfctnm þar.
Þó voru auðvifcað eiestaka menn,
sem drukku. Ég raam eftir einum
karl í Flákadaflmuim, sem var
Óhætt var þeiir. tveiro við tíu,
tök voru römm og hraustar
mundir.
Var ei fyrir lassa og lýju
lófum þeirra að búa undir.
Mátu heir hið mesta gaman
monturum að hnoða saman.
Urðu þeir með bændum betri,
byggðu hús og juku töður,
kviðu aldrei köldum vetri,
kuml iioru há og fullai hlöður.
Þegar granna þrutu heyin,
þekktu allii Skógaveginn.
Kært var mér að koma að Skógum,
kenndi þar ekki á neinu frosti,
vakir fann að fróðleik nógum,
frjálsa menn og góða kosti
— eftirmynd að hetjuni horfnum.
hugrökkvm í skapi fornum.
Voru þeir löngu íífi mettir,
langt til baka æskugaman.
Hvorugur vildi verða eftir,
var þeim leyft að fara saman
héðan yfii' yzta eiðið
Eiga þeir báðir sama leiðið.
stuinduim siompfullui á ferðalög-
um. Hamm var líka sá eini, sem ég
man effcir.
— Qg hvermig ffinmist þér þessi
hófsemi þeirna hafa enzt?
— Nolkkuó svo, huigsa ég. Amn-
ains hef ég lítið fvlgzt með þvi. Þó
get ég sagt þér eitt. Ég var í
stjórn BoingfiTðingafélagsims hér í
Reykjavík upp umdix fcuttuigu ár,
og þar var aidrei nokkurn tíma
uim áfengisneyzlu að ræða. Aftur
á móti hef ég komið á samkomonr
hjá öðirum félöguim hér, þar sem
þessu hefur veri'ð nokkuð öðru vísi
varið.
— Þú hei'iur brúiega fcynmzJt
ffleira fólki en maxgir aðrir?
— O-já, það þekkja mig að
miramsta fcosfci margir. Ég veirð oft
fyriir því, að mig þéklkja memn
sem ég kdnnast að vísiu við, e-
man ekki, hvað beifca. Anmairs mar
ég þó nöfln betur en tffl dæmis töl-
ur. Þeir tældu mig einu sinmi, Ól-
afur Hansson og Sveinm Ásgeærs-
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
567