Tíminn Sunnudagsblað - 13.07.1969, Qupperneq 10

eru aðrir tfnar og nýiir si'ðir. Það
vel'diur mér sársaufea, a@ eimmdtt
nú, þegar leiMdst stemdur í svo
mdMuim blóma í Mamitoba, þá hef-
Uir aHt löiklistarstarf lagzt ndður
mieítell Vestur-íslendinga.
Eins og ég saigði á'ðan, þá lifi
ég emn í emdurmiimnimgunum frá
ferð minni til ístemds fyrir þrjátíu
áirum .Þótt óg dveldist í tíu vik-
uir á ísliandi, fammst mér timinn
líða ailt of lijótt, hefði viljað vera
lengur og mjóta náttúrunmar og
fólksims end betrnr.
Ég ferðaðist mikið um landið,
og a®t var rétt upp í hehdur mér.
Ég man svo gilöggt, þegar ég var
á ferðatogi með ÖHu Johnson um
Norðurtond, en hún hafði af mik-
illi aiúð boðið mér aö dveljast á
hieimiii þeir.ra hjóna um stund.
Við fórum í útreiðar með fjölda
af frændlið' Ölu og Bjiarna í heil-
an dag, heimsóttum marga í sveit-
irnnd og drrkkuim mfikið kaffi. Ég
var mú háJf ómeytk, að þetta myndi
gamga illa, þar sem ég hafði svo
að segja aldrei komið á hestbaik.
Mór faimmst hesturinn brasa nokk-
uð ónotaiega. Hvað er þetta?
Skyldi óg þá ekki sitja á hestin-
um rétt eða hvað? En hann Bjarni
var svo huguilsam'ur, að hann reið
allltaf við hii'ð mér eða á eftir mér,
svo a@ enginn tæki eftir því, þó
éig drægist svoMtið aiftur úr. Þetta
var alveg framúrsikarandi skemmti
legur dagur. en ednihver h-efur ef-
Lauist tekið eftir því, þegar heim
toom, að ég fór ósköp hægt og
gœtiHega, ef ég þurfti að setjast
ndðuir.
Við Alla fórurn upp í Mývatns-
sveit og áttuim atveg himneskar
stumdir. Eitt 'kvöld reruim vdð út
í Slútmas í ferð með fjórum umg-
um mönimum, sem kamu í skemmti
túr á bil írá höfuðborgimnd. Þeir
höfðu með isér tjatd og lágu úti.
Eiranig var með okkur hollenzkur
pittur, sem var á ferðaiagi um ís-
Iiand á reiðhjóli. Þetta gekk nú allt
vel og pilturimn frá Holllandi virt-
ist kunna betur að róa en íslend-
imgarnir. Þegar ég iefit á tjömima,
sem virfi&t vera svo sérkenndlega
kringiliótt, þú varð mór á að segja:
„Nei, er þetta etókd ailveg dásam-
Iieg Mtil tj'örn — er hún gerð af
mamnahöndum?“
Þá Mógu stráíkarnÍT frá Reykja-
viilk:
t#Ia, ha, hiwað er nú Þettí' Við
vorum ednrnitt að dást að þtvd,'hvað
þú taiar góða ísdenzkui, oig tnú
kemur upp úr kafinu, að þú ert
þá týpdiskur Ameríkani. Ja, sei, sei,
af maninahöndum! Og þessir litlu
andarungar, sem synda þarna á
tjömdnni, eru vísf gervi-andir, —
ha, ha, ha.'
Þetta var nú allt í gamni auðvit-
að, en það var víst sú tíð, að við
femigum þetta heitd, týpiskur
Ameríkani, þeigar við gerðum ein-
hver axarsltöft eða reyndum svolit-
ið að slá um okkmr hér heima.
Við Alto vorum aiveg í önigum
okkar út a<" þessum u-nga Hollend-
irag, sem var nú að búa sig undir
að sofa úti í svefnpoka. Ha-nn
tyllti upp hjóifinu með einhverjum
spýtum eða sperrum og steypti svo
yfir það ofurlitlu tjafldi, rétt nógu
Stótru til þess að ná yfir svefnpok-
amin. Svo skreið hann þar inn í.
Haran var þuirant klæddur, í hnjá-
sokkum, ptuttbuxuim og sandöium
(leðursólar, bundnir á fæturna
með þvengjuim) Hugsið yk'kur, að
kiumigrast vfir fjölll og firnindi í
svona Mæðnaði! Við AHa reikuð-
uim í kring um harnn eins og tvær
hærauir með einn uraga. Loksins
lofiaði hann okJkuir að taka reran-
blauta sokka sdna ttl þess að þvo
þá og þurrka. Hain.n vldi endilega
komast alto leið upp að Dettifossi,
en það var alit of hættuleg ferð
ókunn'ugum uiragliragi og svona ldka
tii faira. Loksins eftir mö'rg sírna-
viðtöl gat Alto útvegað horaum ferð
þaragað með einhverjum mælimga
möraraum, að ég held.
Þegar ég var komin ofan í hlýtt
rúm í Reykjahiíð, var ég að hugsa
uim þeranan unga Holiendfirag ,hvort
hann yrði nú ef tfil vil aronar Van
Loon eða Van Passen. Hann var
svo fldfandi fyrir ölium áhrifum og
swo mikiil mannvinuir. Hanm kom
að 'hit'ta nug seirana í Reykjaví'k,
og vair aiveg í sjöurada hfirrani yfir
ferðalagi sínu um fsland, þótt það
væri erfitt. Eftir að hiamn kom
hiefim til Hollandis, skrifaði haran
mór bréf, alveg fuffllf af gáMegum
at.hugasiemdum um ísiamd, land og
þjóð. Hann segir á svolitdð stirðri
erasku: „Sometimes there is hope-
iess (hann meinar örvæntingar-
Mær) in the Icelandic sceraery, no
trees, mo flowers, rao birds, no
water, — onfly lava, iava, lava
(hnaum, hraun, hraun). But it is
very extraordinary, very interest-
irag.“
Sedwna segir hann: „I Iike thie
Icelairadic iandisoape, but I llove tflie
Icefllairadic peopffle. Just as Hhe tends-
eape tihey are haird, — hard for
themselves (haran á við, stramgir
við sijálfa sig). But sti® good and
fuflfl of heart for others, brother
and strangei alike (fuffllir af hjairta-
gæzku við bræður og framandi
fóllk.. Það erum Sko við Alffla að
þvo sokkann hans). They are fond
of lfiving, fhey understand the art
of living (liafa ltfsgleði og skidja
tiligarag lífsims). In Europe we can
omly die, — we are already dead.“
Þeigar bjóðverjar gerðu innrás
í Hoflland skömmu síðar, þá kom
þet'ta fram raunveru'lega Máslke
hefur þá fa.li'ð í valinn vinur okk-
ar, sem svo mjög dáði ísland.
Hann segir: „They are them-
seflves (sjálfum sér sannir). Jn
Europe we have lost ourselves “
Ég hef iært mikið um þitt fóik
(segir hanra). en meira hef ég lært
af fólkirau. „So I am in Holland
now ,but my heart is stilfl in Ice-
iand ('hugur minn er á íslándi) “
Ég er að hugsa um siðustu ferð
mfna. (Ef til viflfl hefur það verið
sdðaista ferð hams á lífsleiðimni)
Sú ferð (segir hann) var mjög erf-
ið en skemmtileg og hrífandi.
Þessor tiifinnimgar hins unga
mararas speglá sig eflaust í hugum
anroairna einnig, sem heimsæ'kja
íste'nd 0'g hafa hreint hugarfar til
þeisis að skynja og skilja hiran lát-
lausa innileik og hlýhug fólk'sdns.
í huga mínum er heifflt haf af
enduirminniragum frá fyrri ferð
minni til íslands og margar nýjar
mun ég eigna'St í þessari ferð .Þær
murau endurspegl'aist fyrir hugar-
sjóniuim minum svo lengi sem lífið
enidist. Ég hef séð Gufllfoss um sól-
arlag — GuWosis í glampaindi
tungl'sfljósi — Guflflfoss um bjart
hádegi, umvafinn úða eins og norð
urljós'al'Ogum glæstara, og breiðan
bfl'ikandi regnboga skáihalllt yfir
neðri fossinn ,með litaböndin svo
skær, svo tær og svo breið.
Ég hef Mifið upp í Kerlingar-
fjöl, upp undir jökuitindana, upp
á mitt þak ísfflands, þar sem árn-
ar skifijast og kveðjast, rerana til
suðuns og norðúrs, þar sem hver-
irnir og jöklarnir mætast og heyja
siitt eifflífa, óeradanlega stríð. Jökf-
arnir kaldir og bdtrir hvessa aug-
um á hina ve'lflandi hveri. En hver-
irnir bara hflæja að hiraum hrím-
gráu risum og haflda áfram að
hndsffla inra í eil'ífðdna sínuim litlu,
h'lýju leyndairmáfflium. En ekki fá
þeir brætt hin íslköldu hjörtu jökfl-
anina. Hwrugir vinnia sigur og
610
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ