Tíminn Sunnudagsblað - 13.07.1969, Blaðsíða 15

P. G. Y/odi?ho\tse t
Emswoith iarL
nerii* sitt hezta
Herbeirgi ráOstominnar í Bland-
inigdkasbala, sem voru höfuðstöðvar
vinniulhjúanna, er sáu um þarfir
Emsworths jarls, var a<5 öUu jöfnu
Skemmtileg og uppörvandd vistar-
vera. Síðdegissólin skein imm um
gluiggamm, og vegigirnir voru klædd-
ir skrauitOiegu veggfóðri, sem ein-
Ihver sá hafði valið, er 'sýniiLeiga á-
leit, að ef menn horfðu samtímis
á níutíu og sjö bleika fuglla sitjandi
á níutíu og sjö bláum rósarunnum,
þá yrðu þeir óhjákvæmit'aga endur-
nærðir og ánægðir. En þó fór nú
svo, að það var eins og kaldur súg-
ur færi um þetta herbergi, þegar
Beach bryti gekk inn. Því var það,
að ráðskonan, frú Twemilow, lagði
firá sér prjónana og horfði slkeilfd
á brytainn.
— Hvað er að, Beaoh? spurði firú
Twemlow
Brytimn starði þungbúinn út um
igiiuggann. Andlit hamis var torkemmi
ieigt, og honum var þungt um and-
ardrátt, eine> og oft er um menn,
sem eiru í gtíðshræriinigu og hafa þar
að auiki of stóra niefkrtla. Sólar-
geisl féil nú á andlit brytans, en
(það var emis og hanin slkammaðist
sin fyrir að skína á þeissa hryggu
ásjónu, — nanm hvarf að min-nsta
kostá samstundiis.
— Ég ec búinin að taka ákvörð-
uin, f-rú Twemiow, sagði brytinn.
— Um hvað?
— Altaf síðan Hans Náð fó-r að
SJát-a það vax-a, he-f ég séð letrið á
veggnum, og nú er é-g ák-veðinn,
strax og Hams Náð kiemu-r M
Lorndon, segi ég upp. í átjám ár
Ihef ég sbaríað fyrir Hans Náð hér
ó foieimii'imu. Ég byrjaðli sem ung-
þjónin og vanm miig upp í þe-ssa
sböðu. En nú er þessu lokið.
— Þér ætlið þó ekiki að fara bara
vegna þess, að Hans Náð er búimm
að láta sér vaxa Skegg?
— Jú, það er eina leiðin. Þetta
stoegig spillir áiiti jarisiins í ö'llu ná-
grenminu. Vitið þér, að á sunnu-
dagaskóia-hátíðinni heyrði ég hróp-
að: „Bjór.“
— Nei, það vissi ég ekki.
— En bet.ta er satt, og þessi andi
lítilLsvirðiingar og hæðni mum breið-
aist út, og það sem m-eira er, þetta
FYRRI HLUTI
skag-g er farið að hafa áhri-f á beztu
m-emm héraösiinis. Ég sá, að sir Gre-
go-ry PareLoe horfði mjög h-vasst á
það, þegar hamm snæddi hér kvöld-
verð síðastiiðinm föstudag.
— Þetta er etoiki fal-legt ske-gg,
viðurkenndi ráðSkomam.
— Ne-i, það er það elkiki. Og það
má t-i'l með að lláta Ham-s Náð vita
af þvi. En á meðain ég er í þjón-
u-stu Hams Náðar get ég ekkert
siagt. Þeiss vegna ve-rð ég að segja
upp. Þegar ég er búinn að því, þá
get ég taiað. Ér smurt, ristað brauð
umd-ir þessum dislki frií Twemlow?
— Já, Beach, fáið yðu-r sneið.
Það hressir yður.
— Hressir mig, sagði brytinn og
Mió, og hiábur hans v-a-r gíeðivan-a
og hlij-ómaði eins og Mtohringing.
Á meðan ofanigreint samtal fór
flnam, sat jarliinn af Emsworth í
neyksai k'lúbbs aiMraðra íhaMs-
mamna í Ijondon, og það rnátti telj-
ast lán, að ha-nn vissi etoki um hið
SkeifiLega átali, sem beið hans, því
að áhyggjur jamlsins voru nógar
sam-t. Undanfarna daga hafði allt
gengið á atturfótunium. Yfirga-rð-
yrkj-umaðurinn ha-ns, Angus Mc-
A.llister, nafði tjáð homum að
aragrúi blaðlúsa hefði ráðizt að rós
unum hans, uppáhat-dskýriin hans,
sem v-ar af Jerseykyni og úrvals
mjólk-uiilkýr, ha-fði tekið einhve-rn
dulia-rfulan sjúkdóm, sem dýra-
lækmirimm kunni enigin ski’ á, og
þessi skepna h-afði verið talin sig-
ursbrangleg á næstu n-aiut-gripasýn-
ingu, og ofam á ali-t saman bættist
svo, að jarlinn hefði fengið sím-
stoeyti frá yngra syni sín-um, hi-n-
um æruverða Friðrik Th-reepwood,
þar sem hann tilikynnti, a-ð h-ann
væri toominn tl Engiamds o-g þyrfti
að hit'ta föðu-r sinn tafari-aust —
hið síða-st nefnda fan-nst jarlinum
þyngsta áfallið Hvað í dauða-num
v-a-r F-riddi að gera til EngLa-nds?
Fyrir át-ta mán-uðum hafði Friddi
kvænzt dóttu-r Donai-dsons hunda-
toexf-ramleiðainda frá Lo-ng Island í
Ameriku, o-g þar átti ha-nn að vera
nú-na o-g vinna að framgamgi h-unda-
k-exiðnaðarins. En þess í stað var
hann komin-n ti-1 Londo-nar og var
í einhverjum vandræðum, eftir
skeytinu að dæma. Jarlinm stra-uk
sér u-m hökum-a. Þá va-rð hann ó-
Ijóst var við einihverja hindrun.
Hamm reyndi að be-ita þeirri iitlu
a-thygliisigáfu, se-m ha-nn réð yfir, að
þessari hindrun, og þá va-rð hon-
um Ljóst, að þebta var skeggið
Það fór í taugamn-ar á h-on-uim. Hing-
a-ð tii hafði það ætíð firóað hann að
strjúka skeggfLaiutsa hökuna, en nú
flanmst honum hanin veira að strjúk-a
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
615