Tíminn Sunnudagsblað - 20.07.1969, Blaðsíða 2

BREF TIL BJARGAR
í fyrra var mikill vindur í
segiunum: Tún dau'ðkaiin víða
um land og anmars stiaðiair stór
skemmd. Leikir og lærðir snögg
vöknuðu og sáu af hyggjuviti
og lærdömi, að hér hafði nokk
u0 til tíðinda borið, og ekki af
betaa taginu. Biöðin fyiffltust
kaltíðinUum og kallfræðingar
þuitu upp, rauðglóandi af áhuga
eiinis og tómiatar á stongli í hlýju
gróðurhúsi. Suimir leystu gátuna
í sinatri í einin á þann veg, en
annair á hinn. Fyrir öðirum vafð
ist hún eins og slepjuð ókind,
setm menn glímdu við í flæöax-
miáfli, á meðan brenmivíinsituinn
uirmar stóðu á sitiokkuinum í búð
imni kaupmannsins.
I>aö voru sem sagt rnargir,
sem höiðu úti met viziku sinmair
mósjafn'lega þéttriðin. Hvort
siem eitthvað kom í þau ,er reið
uir má henda á, þá var það að
min/nsta kosti ekki sjáiif skötu
mlóiðdiria. Það, sem sanmast þótti
á einum stað, afsaninaðist á öðr
um, þegar bækunniar voru bom
ar saman, og líkflega er menin
enn nokkuirn veginn jafninær
um raunverulieigar orsakir kals
imis. Og sterkviðirið, sem geisaði
í fyrra, er dottið niður, og ekki
etfltdr af því nema llítifjörllieg
síkiimniaköst. Þó hafa miemm vetrið
alð píira nokkrum tuglþú'sundlum
króna i ka'lranmisókmir.
Firammistaðan í þessu máii
beæ hivorkd vitnd um árvekmi né
dljúpstæða aivöru. Kal hefur oft
valdið stjórtjóni hin síSairi áæ,
þótt út yfir tælki í fyrra, og
enn hefur það geirt bændastétt
inni og þjóðfélaginu ölu mikl
ar sikiraveifur í áæ. Enn eru víða
diauðkuiin tún og milkil flæmi
eru alþakim arnfa. Heimska er
að vona upp á það, að firam úr
svo fiióknu vandamáii verði ráð-
ið með getspeki eimmi eða líta
á það sem tímabuindina dutJt-
iumga náittúrummiar, er fráigamigis
sök sé að grynina í. Þetta er
eitt af stórmálumium, sem við
er að kljást, sambærilegt við
maignaða búfjárpest eða mis-
lukkun í verkun sjávairafla. Við
vemðum að komast tffl botns í
því, svo flijótt sem auðið er,
hva® kalinu veldur og fimma ráð
töfl. þess að toma í veg fyrir það
eða að minnsta kosti draga úr
þvi. Það er í fylllls'ta skiininigi
að spara eyrinn tffl þess að
kasta krónunni, að láta reká á
reiðamum, og þeir menn sem
að kaiirannsókmunum vinma
mega vera snjailir, ef jafnvirði
fárra el d h ú sinmrétti nga nægir
þeiim til gatgnliegrar úrliausmar.
Verkefnið virðist sanmarlega
viðlameLra og vamdasamara en
svo.
Þalð er ekki aðeims Wáleigt,
heidtur fyrst og foremst grátleigt,
hve misiagðar okkur eru oft
hendur, þaa sem mikið er í
húfi. Ealramnsókmir, sem hér
koma að gagni, geta þó engir
gert nema við sjálfir, og emigir
hafa þeirra not nema við. Þær
eru eitt hið aillra sjáifsiaigðaista
viðííangsefni vísimidamanma okk
ar. Vafalífcið eru þeir færir um
að ráða fleiiri eða færri þætti
gátmmnar. þótt skyndiniðmr-
stöðu sé tæpast að vænta, ef
þeir hefðu nokikum veg'imm
nægjanlegt fé tffl ranmsókna og
tilrauna. En meðam þeim er
elklki veitt aðstaða tál anmars
em rétt giimigra við svo fflókið
mál, á land og þjóð sáfefflt yfir
böfði sér óskaplegt tjóm.
J.H.
HEYRT MEÐ ÖÐRU EYRANU
á I Arsritl Ræktunarfélags NorSurlands skýrir Hetgj Hallgrims-
son frá því, að f undirbúningi sé að stofna á Árskógsströnd
stöð, þar sem stundaðar verða almennar náttúrurannsóknir,
og rætt hafi verið um að koma upp sams konar rannsóknar.
stöðvum við Mývatn og Hóp f Húnaþingi. f aðsigi er stofnun
náttúrugripasafns á Húsavík.
★★ &u|ms staðar á iandinu eru tii alllangir vegarspottar, tem
ýtt hefur verið upp, en virðist hafa gleymit að malbera og
tengja, þótf ummerki bendi til þess, að sumir þessara vegar.
spotta séu orðnir allgamlir. Einn er i Kelduhverfi austan
verðu, og telja minnisbeitu menn, að hann hafi náð fermingar
aldrtnum f ár. Þykir nú tvísýnt, að hann fái nokkurn tima
handayfirlagningu, úr þvf að ekki var komið nafni á ferm-
•nguna f vor. Annar sirkur vegarkafli er í Kaldakinn, en mun
ekki eins til aldurs kominn.
★★★ f síðasta hefti Veðursins er grein um þrumuveður eftir Ólaf
Einar Ólafsson. Þar segir, að þrumur hafi hin siðusfu tiu ár
heyrzt 15—31 á ári frá einni veðurafhugunarstöð eða fleiri.
Tíðust eru þrumuveður mánuðina nóvember til febrúar, og
að sumarlagi í júní og júlí. Langmest kveður að þrumuveðr.
um frá Borgarfirði og austur um til Berufiarðar, en þó eru
einungis þrjár veðurathugunarstöðvar, sem ná því að hafa
tvo þrumudaga til jafnaöar á ári: Vestmannaeyjar, Kirkju-
bæjarklaustur og Lækjarbakki í Gaulverjabæjarhreppi. Um
allan norðurhelming landsins, norðan Hvammsfjarðar og Beru
fjarðar, eru þrumuveður svo fágæt, að þau mega þar kallast
tiðindi. Til dæmis hefur einu sinni komið þrumuveður á
Akureyri, í Grímsey og Vopnafirði þessl tíu ár.
TÍMINN — SUNNUDAGSBLAÐ