Tíminn Sunnudagsblað - 20.07.1969, Blaðsíða 22

inn minn. Cn ætttuim við ekki fyrst
að reynia að hressa þann gaimlla við
— mér sýnist hanm heidur ila á
sig boimimn eftir lætin.
— Ég beid, að það sé bezt að
lofa honiim að hvília sig. Jane
Yoribe bom honum úr jafnivægi.
— Hún kemiur öltuim úr skorð-
um .Sú maninigerð, sem ég fyrirlít
mest, er fól'k, sem er svo illa inm-
rætt, að það kernuir jafnvel llu til
Ieiðair á miffi hjóna .Sagan mín
er um hjón — náungimm er fátæk-
ur, á enga peminiga, þú sbiliur, og
hanrn verður fyrir slysi og spítala-
náunigarnir segjast ekki skera
hanrn, nema hamn borigi fimm
hundruð dali fyrirfram, en hvar á
hanm að fá penimgana? Þú skilur
ástandið!
— Ó-já.
— Finnst þér þetta ekki sterkt?
— Hræðilega Sterkt.
— Ágætt, þetta verður þó enn
áhrifameira, þegar á líðuir. Koma
náumgams nær í mitljónamæring
og tælir hann og ginmir heirn með
sér og fær hamm til að lofa að hósta
upp aurunum. Svo nær hún í slátr-
aramn i spítalanum og hlœr gl'að-
lega í símianm, ti'T þess að láta
mffijómamærimginm ebki bomast
að, hvað hernni líðuir illa. Ég
gleymdi að segja þér, að það mátti
til að sbera manmimn á stundinni,
svo að hanm dæi ebki — finnst
þér þetta ebbi áhrifamikið og leik
rænt?
— Jæja, svo a uðvitað heimtar
mffijómamærinigurimn launin — ég
hef hugsað mér að nefna þetta
„VerðgMi eigihkomummar“.
— Stórfínt.
— Og svo endar það á þvi, að
þau fara inm í svefniherbergið. .
ó, haló, pabbi, líður þér skár?
Bmsworth jarl var staðimn upp.
Hanm reikaði dálítið i spori, þegar
harnn gekk til hjómamna, en hon-
um leið vel á sálinni. Hann sagði;
— Mér líður mikliu betur,
þabka þér fyrir
— Þú ert búinm að kynma þig
fyriir konumni mimmi eða hvað?
— Ó, Emsworth jarl ,sagði frú
Threepwood — mér fimmst þetta
hræðilega leiðinlegt: Ég vildi mik
ið gefa til, að þetta hefði ekki
bomið fyrir. en.
Jarlimn blappaði föðurlega á
hönd frúarinmar, og emn einu
sirnni þyrmdi yfir hann af nndrun
að Friðriicl syni hans skvldi tak
ast að vimna hug og hjarta svoma
hrífandi stálku. sem var aflt • sf-mri
— föigur, geðþekík og svoma fiug-
riílk.
— Kæra bann, þetta var allt
mér að kenma, sagði jarlinn og
hilbaði við — það var greinilegt,
að bonum M eittilwað á hjarta. Svo
bætti hanm við: Segið mér eitt;
Þegar Friðrik var með þetta
ákegg, þegar hamm vair. . . var meS
sbaggið — var hann þá raunveru-
leiga Ibur mér?
— Ó, afsbaiplega.
— Þökk fyrir, góða mín ,þetta
var afflt, sem ég vMi vita. Ég
ætla að fara núma — þið munið
vii'ja vera eim. Svo megið þér til
að koma til Biandimgs við fyrsta
tæbifæri, góða bairm.
Að svo mæltu gebk jarlimn út
úr herbergimu. Hanm var þumgt
hugsamdi, og á leiðinni niður
spurði hann lyftudiremgimin:
— Er rakarastofla í þessu gisti-
húsi?
— Já, hexra.
— Viájið Þér fylgja mér þang-
að? spuirði Hans Náð.
Emisworth jairl sat vi® bókasaflns
gllugganm lieirna í Blandingskast-
aHa. Hamn var að drelktoa síðasta
vislkísopann fyrir móttima, og imm
um gluggann barst Mómaanigan og
aðskiljanleg smáhljóð, sem ávaiit
heyrast á friðsælum sumairbvö-M-
um. Jarlinn hef ði átt að vera á-
mægður, þvi að síðan hamm kom
heiim, hafði miargt gerzt, sem var
til bóta. Amgus McAllister hafði
sagt homum að blaðlúsim væri að
hopa fyrir hvallýsiisiblöndu, og
veibu kúnni var að batna — hún
var farin að éta á ný. Þar a® auki
Mkaði jarlinum betur að strjúfca
um mauðarakaða hökuna heldur
en Mta skeggið fiækja®t fyrir fimgr
unum. Samt var áhyggjusvipur á
andTiti hans — harnn hrimgdi bjöll-
unni. Hinn tryggi bryti birtist saim-
stumdis og sagði.
— Yðar náð, þér bringduð?
Jarlinn virti brytamn fyrÍT sér og
hugleiddi, hve f jári lemgi Beach var
búinm að vera i þjómustu hans og
sjálfsagt myndi hanrn eiga eftir að
vera það mörg ár í viMoót. Bryt-
Lausn
26. krossgátu
inn var bezti náungi — jairfHitjn
hafði orðið hrifinn atf því hvte bW
ytfir svip miammsins, þegair haQj,
fcom heirai — það hafði verið eini
og létt hefði fargi af brytamumj
þegar hanm sá húsbónidia simm .
— Ó, Beach, viljið þér vera syo
igóðuir og biðjia um sambamd v|f
Lond'on og rná í íbúð númer sextíi|
og sj’ö í Savoygi'Stihúsimu. Talið
við h'erra Friðrlk.
— Sjálfsagt, Yðar Náð.
—'Segið hornurn, að miig lamgi
mifcið til að vilta, hvernig kvil*
miynidlasagan hams emdar.
— Kvikmynidiasagan, Yðair Náð?
— Já, kvikmyndasiagam.
— Sjálfsagt, Yðor Náð.
Jarlinm varð aiftur einn um
stund, hamn var hugsi, svo kom
bryfinm og saigði:
— Ég er búiinm að taTa við hierrla
Eriðrifc, Yðar Náð.
— Já?
— Hann fól mér að færa Yðar
Náð beztu óskir og segjia yður, að
þegar miTlj ónamærlnigurinn og frú
in komu inn í svefmlherbergið, þá
hafi tígrisdýr staðið bundið við
rúmigafffiinn.
—• Tígirísdýr?
— Já, Yðar Náð .Og þá sagði
frúim, að dýrið væri þama til að
verja heiður sinin, og þá komst
m illj ónam æringorinm við og lét
hania fá peninigama. Síðam sungu
þau saman stefið í myndimmi, og
eiginimian'nmium batnaði vel eftir
uppsbuirðinm.
— Aha , sagði jarMimn og varp
önd'inmi léttar. Þaklba yður fyrir
Beadh, þá er það ebhi fffieira .
Sunna Stefánsdóttir
þýddi.
1 mrTIr" ' ' " 1,,lL '' r "" 1' ' Ú"
O N V K fí N D / >
F 'ft K'fl P fí Y3
S /Vfl 5 fl S K E
fl UCfl SP »T
b c / p r /•; fl s rv fl l
V Ö D L U K fl S // A X fl
£ T fl C fl T 3 L / r U / X
// U T/ U U fl TflP/ L /
J fl £ R / L f/ L L
U 7? 7? / LflUGflVEGf
L fl u T U n l fl P fl£ / A"
F ö P fl ö L N K U K *
6 / L T 'fl K / £> fl X M
I n fl K L fl N G H X / L
Ö K flT fl J< /£ X fl K fl
L Ö S 'fl K £ 5 / N G T
nfl S fl K 0 X ' fl D fl X
U n / 3> fl / K /L N Ý r
5 fl L fl /V /V fl N fl P U P T
fi N fl K K / X T / Ö M fl T
646
T I M I N \
siJNNUDAGSBLAÐ