Tíminn Sunnudagsblað - 20.07.1969, Blaðsíða 19

V. Gv 'WodehouKC t
Hætta vetoua availt óvænta eigiin
leiba hjá mönmiujin. Ems'worth jarl
vair ebki atvinniufimlieilbaimaður, en
stökkið, sem hiamn tók undir sig
á þessari hættustund, hefði þó gef-
ið tilefni til að álíta, að svo væri.
Hann hóf sig upp og sveif í gegn
um toftáð eins O'g fugl og kom
niður 1 rúmið, sem þó var talls-
vent larngit frá þeim stað, er hann
hafði staðið á, þegar hundurinn
kom inn. Þarna stóð nú jarlinn
Skjálfaindi frá hvirfli tii ilja. En
hundurinn hamaðist eins og brim-
sjór við rúmstokkinm. Og einmiltt
á sömu stundu varð jai'linn var við
unga konu, seim hafði komið ian
um sömu dyrnar og hann. Það var
margt í fari og útliti þessarar
koniu, sem ckki hefði fundið náð
fyrir augum fegrurðardómiara .Hún
war of lág, of feit og samamrefcin,
hún baifði of hörfculegan höku-
svip, og hárið á henni var leiðin-
lega Ijósrauitt. En það lífcaði jarl-
inuim þó venst í fari konunnar, að
hún miðaði á hann skammbyssu,
og það beint á höfuðið á honum.
Nú heyrðist ifcvartsár rödd út
urn dyrnar á baðherberginu — það
var spurt:
— Hver er þarnia?
— Það er maður, sagði stúlkan,
sem hélt á byssunni.
— Ég veit það, hiann ta'laði við
mág. En hver er hann?
— Það veit ég efcfci. Hann er
Ijótur, og ég sá hann vera a3 læð-
ast fyrir utam dyrnar hjá þér, svo
að ég náði i byssuna miíma. Koandu
fram!
— Það get ég ekki, ég er ölll
rennblaut.
Að vísu er efcfci auiðvelt fyrúr
manm, sem stemdur upp í rúmi
með upprébta handleggi, að soma
virðulega fram. En Emisworth jarl
gerði eins og hann gat. Hann sagði:
— Kærafirú.
— Hvað eruð þér að gera hérí
— Dymar vora í hálfa gátt
— Svo þér hafið bara gengið
imn tiil að athuga. hvort ekki væru
lífca opnar sbrautgiipaskrínur —
hælfcbaði fconan rómiinn, 9vo að
sú, sem var í baðimu, gæti lílfca
heyrt tii henmar, hún bætti við: Ég
hdid, að þetta sé Dopey Smith.
— Hver segirðu?
— Dopey Smith? Þessi, sem lög-
regQan segir, að hafi reynt að stela
SÍDARI HLUTI
gimisteinunium þínium í New York?
Hann hlýtur að hiafa elt þig hing-
að.
— Ég er efcki Dopey Srniith —
óg er Emsworth jarl, fcæra ffú,
hrópaði jarlinn.
— Svo þér eruð hann?
— Já.
— Já, einmitt það.
— Ég kom til að hitta tengda-
dióttar mína.
— Jæja, hérna er hún.
Nú opnuðust baðherbergisdyrn-
ar og út gekk töfrandi vera í bað-
slopp og jafnvei við þessar óvið-
bunnanlegu kringumistæður varð
jarlinn furðu losbinn yfir því, að
sMk stúOika skyldi lúta svo lágt að
gilfltast Friðrifci.
— Hver íagðirðu, að maðurinn
væri? spurði stúlkan um leið og
hún tók ullhærða hundimn í fang-
ið og vann sér mieð því enm meiri
viirðingu hjá jiarlinum.
— Hann segist vera jarlinn af
Emsworth.
-- Ég er jariinm af Emsworth.
Stúlban í sloppnum Virti jarl-
inn vd fyrir sér um leið og lianm
steig niður úr rúm-inu. Svo sagði
hún:
— Veizcu hrað! Hanm getur vel
verið jarlinn hanm er svo líkur
Fridda.
Þessi aðdróttum gerði jarlinm orð
lausan. Hann hafði að vísu lifað
þær stundir eins og aðrir menn,
þegar hann var efcki alls kostar
ánægður með útlit sitt, en það
hafði al'drei h varflað að honum. að
hann væri Ufcnr Fridda.
Stúlkan með byssuina rak upp
undrunaróp'
— Ja, gleðileg jól, sérðu það
efcfci?
— Sé ég elfcki hvað?
— Nú, þeitta er Friddi duilibú-
inn. Hann er að reyna að ná taili
af þér með þessu móti. Þetta er
einmitt fcvifcmyndaþrugl, sem hon-
um finnst svo sniðugt — táfctu
þetta af þer, Raiph Vandeleur . . .
óg þefcki þíg.
Svo rétti stúlfcan fram höndina
og þreif í skeggið á jarflinum og
togaði í af alefli, eins og við var
áð búast af nútímastúlku, sem er
þauOivön tennis, ísknatbleik og
sænsbum Oeikfimiæfingum.
Jairiíinn hafði ekfci órað fyrir, að
hanin yrði leikinn sárar en þegar
hafði verið gert. En nú farnn hann,
að honum hafði skj'átlazt, þvi nú
kenndi hann meiri. sársauka en
hamn hafði nofcbra sinini dreymt
um að hann ætti eftir að þola.
Stúlfcan virti hann undramdi fyr-
ir sór. Svo sagði hún vomsvikin:
— Hem, það viirðist vera ósvik-
rÍMINN
SUNNUDAGSBLAÐ
ó43