Tíminn Sunnudagsblað - 20.07.1969, Blaðsíða 20

ið, nema hann haifi fest það á sig
með sérstaklega góðu fiskiiMmi eða
einhverj u svoleiðis — þa'ð er bezt
að ég aneyni af'bur
— Nei, gerðu það etóki, þetta
er etóki Friddi — ég hefði þetókt
hanm undír einis, sagði tengdadótt-
sr Hans Náðar.
— Þá er þetta glæpamaður —
farðu þarna inn í skápinn, Georg,
á meðan ég hringi á lögregluna.
Jarlinn dansaði um herbergið og
sagði svo:
— Ég fer etóki inn í neinn skáp
— ég heimta. að á mig sé h'iustað.
Ég veit ekki einu sinni, hver þessi
kona er. .
— Ég heiti Jane York, ef yður
langar til að vita það.
— Aha, pér eruð konan, sem
hafið spillt á milli tengdadóttur
minnar og sonar míns. Ég veit
aitt um yður. Og nú sneri jarl-
inn sér að stúlkunni í sloppnum
og sagði- í gær grátbað sonur
minn mig um að fara hingað —
hann sendi mér símskeyti og svo
kom hann ti) mín i tólúbbimn. Lát-
ið hundinn hætba að gelta!
— Og því miá hann ekki gelta,
hann er heima hjá sér, sagði ung-
frú Yorke
íariinn hækkaði róminn og hélt
áfnam:
— Hann sagði mér, að það hefði
komið upp lítilis háttar misskiln-
ingur á milli ykkar. ..
— Dálítil! misskilningur, þessi
vair góður.
— Hann borðaði með þessari
tóonu í ákveðmum tlgamgi, sagði
jaiflimn.
— Já, og strax og ég sá þau,
vissi ég, bvar tiigangurinn vai',
sagði ungfrú York.
Frú Threepwood leiit hikandi á
vinlfeonu sína og sagði:
— Ég heid, að maðurinn segi
sabt, að hann sé raunverulega Ems-
worbh jarl. Hann veiit alt, sem
kom fyrir, og hvernig ætti hamn
að vita það, nema því aðeins að
Friddii hafi sagt honuim frá þvi?
— Ef þessi maður er glæpamað-
ur frá Ameríku, þá veiit hann auð-
vitað aililt um þetba, því að það var
sagt frá þessu ölu bæði í Broad-
way Whispers og Town Gossip,
eins og þú manist.
— En sarnt sem áður. ..
Nú hringdi síminn ákaiflt.
— Ég get fuilvissað yður. . .
byrjaði jarlinn.
— Allt í lagi, semdið hann beint
upp, sagði hin óskemmtlega ung-
frú Yorke í símanm. Svo virti hún
Hans Náð fyrir sér og sagði sigri
hrósandi: Þér eruð óheppinn, vin-
UTimrn. Emsworth jarl var eimnitt
að koma og er á leiðinni hingað
upp.
Við vissar tórimígiuimstæður get
ur fóik fengið svima. Þessar frétt-
ir höfðu ekki beinOlínís þau áhrif
á jartimn, heildur flaninslt honum
heilabú sitt vera að gliðnta í surnd-
ur. Það var eins og afflit dansaði
inni 1 höfðinu á honum. Jarlinn
hafði aila ævi verið draumlyndur
og utam við sig og alveg ófær urn
að taka áföiluim Iflsimis, og þennam
dag hafði hanin þolað svo miklar
mammraunir, a@ nægt hefðu til að
kom,a reyndustu mönrnum úr jafn-
vægi. Og þessi eimstæða tilkynn-
ing, ofan á adlit ammað, varð jairll-
inum ofviða Hanin slagaði fram í
setustofuna og hmeig niður í sftól.
Homum fannst sem hamm lifði og
hrærðist í marbröð, og manmveran,
sem gekk inn skömimiu síðar, hefði
svo sannarlega getað birzt í hvaða
mairtröð sem var og átti hvergi
betur heima. Þessi mannvera var
hávaxin og grönm með hvítt hár
og sítt, flaksamdi skegg mieð saroa
virðuilega litmum. Maðurinm virtist
háaldraöur, og þó vairð maður
furðu lostinm, áð maður sem leit
svona út, skyldi etóki haifa verið
skotinn á umga aldri. Hamm gat
verið hundrað og fimmtíu ára, en
þó ern eftir aldri, eða þá hundrað
og tíu ára, og þá elzt fyrir aldun-
fram vegna amdstreymis.
— Kæra barn, sagði veran, mjó-
róma og skrækrödduð.
— Friddi, hrópaði stúlkan í
sloppmum.
— Ó, hver fjárinn! sagði veram.
— Nú þögðu allir um stund.
Svo heyrSist sbuma frá jariinum —
Hams Náð fann meir og meir fyrir
öliu, sem á hann var iagt. Þegar
veram kom auga á jartiinn, sagði
hún:
— Guð minn góður, pabbi.
Þá benti frú Threepwood á
jartinm og spurði:
— Er þetta faðir þinn, Friddi?
— Ó-já, ég er nú hræddur um
það — auðvitað, heTdur en ekki.
En hanm sagðist ekki ætla hingað.
— Ég skipti um skoðun. sagði
jarlimn lágt og vesaldartega.
— Þetta sagði ég þér, Jane Ég
hélt alltaf, að hanm væri Ems-
worth jart — nú hlýturðu þó að
sjá, livað þeir eru líkir?
Nú kveinaði jarlinn upphátt og
spurði klökkum rómi:
— Er ég lítour þessu?
Svo sbarði Hans Náð á son simn
644
TÍMINN
SUNNUDAGSBLAÐ