Tíminn Sunnudagsblað - 20.07.1969, Blaðsíða 21

uim situmid og lokaði svo augumajm.
Ungírú York beindii nú öduim sim-
um krafti aS hinium nýfcomma og
saig'ði iaif vi’ðurstyggleigri frekju:
— Jæja, Friddi Threepwood.
Þegar þú komst hingað klæddur
eins og jólasveinm, hvað ætlaðistu
þá fyrir? Agga var búin að segja
þér, að hun yildi ekki sjá þig.
Sérhver umigttr maður, sem var
etas Itaigeðja og Friddi, hefði vaifa-
laust orðið að gjialtd og flúið af
hólmi umdan þessaird árás. En ást-
in hafði greinilega umskapað
Friðrik Threepwood og breytt bon
um í manm með stálvilja. Hamn tók
af sér skeggið og auigmabrúnimar
og váirti ungfrú York fyrir sér mieð
fyrMiitningarsivip. Svo sagði hanm:
— Ég kæri mig ekfci um að
ræða við yður. Þér eruð eims og
hver ammar höggormur, sem mað-
ur hefur alið við brjóst sér — ég
aueinia eins og snáfcur, sem leynist
í igrastau.
— 0, svo ég er það?
— Já, það eruð þér .Þér eiitr-
uðuð Öggu fyrir mér, og ef þér
hefðuð ekki íarið að skipta yður
af þesisu, þá hefði ég getað náð
í hiana eina og sagt henmi upp sög-
una.
— Jæja, látum oikkur þá heyrta
hana núna. Þér hafið haft nægan
ifJima til að æfa hiaea.
Friddi sneri sér að konu sinmi
og sagði:
— Ég. . . ®vo þagnaði hamm og
bæíiti síðam við: — Agga — elsfc-
an, þú ert alveg drauimur í þess-
um slopp.
— Haldið yður að efnimu, sagði
umigfrú Yorke.
— En þetta er einmdtit aðaiefm-
ið, saigði frú Thireepwood blíð-
mœfltt. En ef þér fimmst ég vera
draumur, hvers vegna ertu þá að
hlaupa á cftir leikkonum með gul-
rótarrautt hár?
— Gullraultt, sagði Friddi.
—Guflrótarrautt, sagði eigin-
Ifcona hams.
— Já, þetta er alveg rétt hjá
þér — hárið á heminí er igulrótar-
rautít .Mér fanmist það aldrei fal-
eigt.
— Em hvers vegma varistu þá að
sniæðá kvöldveirð mneð hemmi?
— Já, hvers vegna? spurðu umg
frú Yorfce.
— Það vffldi ég óska, að þér
vaerulð ekki að skipta yður af þessu
— ég er ekkd að tala við yður,
siagðii Friddi önuigur.
— Það væri þó alveg samja, þvd
að þetlta gagnar yður eifcki.
— Vertu ekfld að gdpa fram i
Jiame. Jæja, Priddi? sagði frú
Threepwood.
— Agga, þetta var svoieiðis.
— Tniðu ail'drei mamni ,sem
byrjar svoma, sagði ungfrú Yorke.
— Gienðu það fyrir mdg að þeigja
— jó, Friddi?
— Éig v-ar að reyma að selja þesis
um rauðhærða kvenimanmi kvik-
myndiahandrit, og ég hélt því
leyndu fyrir þér, vegna þess að
miig lamigaði til að koma þér á ó-
vart.
— Elaku Friddi — var þetta
virfclega svona?
— Þér ætlið þó ekki a® segja. ..
byrjaðj umgfrú York, vamtrúuð .
— Ég er nú bræddur um það,
og tl þess að koma mér í mjúk-
im hjá kvemmannimum, neyddist ég
til að purnpa svoflitið í hama ann-
að silagið .Em því get ég trúað þér
fyrir, að mér fél aldrei vei við
hlama.
— Auðvitað efc'ki.
— Em svoma verður maður að
koma fram við þessa manmgerð.
— Ski'l.janlega.
— Það rseður úrslitum, ef mað-
ur treðúr svoMlum miat í þebta
dét, áður em maður byrjar að ræða
viðstoiptin.
— Það má nú segja.
Það vax enigu líflcara en ungfrú
Yorflöe heíði misst miállið. Em hún
kiomst yfir þá örðuiglleika sína. Hún
smied sér örvæmtimgairful að himmi
móðguðu eiginkonu og hxópaði:
— Þú ætlar þó ekfci að segja
mér, að þú trúir þessu slúðri?
— Auðvitað trúir húm mér —
gerirðu það elkki ástrn mírn? sagði
Frtddi.
— Auðvitað trúi ég þér, sœta-
bnauðsstrákuriinn mdmm.
— Oig þalð sem meira er, sagði
Frtddi um leið og hamm dró gulan
miða uipp úr brjésitvasianum með
svip etas og maður sem dregur
aukaiáistain fram úr ermtami í æðis-
glenignu fjáirtiættuspilli — ég get
eanmiað mál mitt. Hérma er skeyti,
seim ég fékk í morgum
flrá Super-UltraAri kvilomymdáfé
llagiinu. Þeir bjóða mér þúsund
bedinlhairða dafld fyrir hamddtið mitt,
svo miæst ættuð þér að Varast að
dtoma. . . máungamm eftix yðar við-
uinsltygglégu. . . hórna. . . fmymd-
umairyeifci.
— Já, Jame. Ég vetrð að sagja,
að þú ert búim að koma meira iflflu
tl leiðair en nokkux maður heíux
hiingað tl gent, og ég verð að fara
fmam á, að þú hættir að sletta
þér fnarn í annainra miálefmi, sagði
eiigimikonan.
— Þetta eru orð í tíma töluð og
harla skynsamieg, og ef mér leyf-
iist að bæta við . . . sagði Friddi.
— Ég heflid, að þetta sé fafeað,
saigði umgfrú Yonke.
— Hvað sé falsað?
— Skeytið.
— Hvað meinið þér — lesið
sjáflf, hmópaði Fdddi móðgaður.
— Það er auðvelt að láta senda
sér skeyti, ef maður sendir vini sím
um í New York skeyti og biður
hamrn að semda manei skeyti.
— Ég fylgist nú efcki með þessu,
saigði Friddi hissa.
— En það geri óg, sagði eigiin-
konam með þamm gliampa í augum,
sem aðeins sést í augum eigim-
kvemma, sem eru nýbúnar að
gleypa sö'gur eiginimamma simma og
kæna sáig ekiki um fretoari afskipti
éviðkomiandi félks. Og svo bætti
írúin við. Og þig, Jame York ,vil
ég aldirei sjá framar.
— Éig er þessu bjariamllega sam
mália. Ef þér væruð í Tyrklamdi,
yrði yður stumgið í potoa og dreklct
í Svantahafimu, sagði Friddi.
— Það er þá víst bezt, að ég
flari, saigði unigfrú Yorfce.
— Já og komið efcfci aftur .Dynn
ar eru fyrir aftam yður, sagði
Friddi.
Emisworth jart hafði verið 1
m'otokiurs konar leiðslu á meðan
ofangneint samtafl fér fram. En oiú
vair banm að byrja að komast tl
meðvitundar, og þegar honurn
varð ljóst, að unigfrú Yorke var
ewgu að síður þymnir í augurn
hijónanma en honum sjálfumi, þá
vatonaði hamm aftur tl lífsins —
a'ðáflflega þó við það, að hurðinmí
var skellt aftur. Þá sá hamm lítoa,
að sonur hans var að faðma eig-
inflconuma, sem jartimum leið
aldrei úr minmi, a® var dóttir
mdltjénamærimigs, sem var sjáflf-
saigt hirnin eini sinmar tegumdar, er
var fús tii að losa hamm við Fridda.
Það var göíuigasiti eigtatedtoi, sem
nofldkur miljénameertaigur gat bú-
ið yfiir, að démi jartisins. Jartinn
settist upp og deplaði auigunum
veiiMuflega — þó að hoinum 1M
mMu betur, þá var hanm emm mátt
fflartam.
— Um hvað er kviltomyndiasagan
tdm, efllsfloan? spurði frúim.. .
— Það skal ég tsegja þér, enigil-
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
645