Tíminn Sunnudagsblað - 24.08.1969, Blaðsíða 4

STEINUNN EYJÓLfSDÓTTIR:
Fyrsti dagurinn
Þau stóðu uppi á fjal’i og virtu
fyrir sér útsýndð, stráfcuirjmm og
sbélpan. Guð hafði rétit lokið við
að skapa heiminin.
Stráfcurinn togaði í ax'laböndin
sín. Hanm var ekfci ennþá búinn að
eyðiileggja fötin sín.
„Þetta er falegasti heimur,
sagði hiann.
„Uhu“, samþykkti stelpan.
„Hann er kanmski óþarfiiega stór.
Guð sagði, að við ættuim að upp-
fyllla jörðina. Hverniig förum við
eigimtega að því?“
„0, ætli hamm segi okkur ekki
eittlhivað tál“, -gagndi stráburinn á-
hyggjuteus.
Hann snerist í hirinigí og horfði
á h-eimiinn nýja tindrandi augum.
„Þarna viidi ég eig-a heima“,
sagði stelpan allt í einu og benti
í nonður. „Þarna úti á bláu eyj-
ummii, sjáðu“.
Strálkurinm tedt þangað, sem hún
beniti.
„I-ss, þerta er svodd-an útsker.
Svo þyrfti af-skaplega sterkan og
gððan fflieka til að ko-mast þangað
úit. Sérðu það etoki?
„Jú“. Stelpan varð a ð viður-
benna það
Hún gekk fram á brúmima og
virti fiyrir sér him ná'læga-ri lönd.
Og víst voru þau Mteg í glitrandi
morgun-dögg Sóln var nýkomin
upp yfflr fj a-rlæg-um fjaKgörðum.
Húm var ekki enmþá orðm eins
Stamdvís og síðar varð, e-n-da ný í
stairtfi.
< „Addi“, sagði steipan. „Eigum
við elkki að komia niðu-r og skoða
editthwað af þessu veraildarflæmi?
„Ég heiti ekki Addi“, 1-eiðrétti
srtjrákiuiri-n-n stærilátur. „É-g heiitii
Adam, og guð sagði, að ég yrði
áreiðani-ega sögufræg persóna.
Munidiu það, belfla mín“.
„Það -get ég sjálfsagt lífca orðáð“,
svaraði sta-Hsystir hams af fuOfl.-
kommu yirðimgarleysd. „Og nú legg
ég -af sitað mi-ðuir“. Hún sneri sér við
svo pdllsið sveiffliaði-st í hiálifhirifng.
„N-ei“, æpti Adam og stökk í
ve-g fyrdir hana. „Það er brökt af
aifl's konar hættulegum dýru-m
þarna niðri, veiztu það ekki? Guð
sagði, að ég ætti að verjia þiig fyr-
ir hættunum“.
„Nú, hann sagði mér, að ég ætti
aflltaf að vera með þér og hjálpa
þé-r“.
„Já, e-n það er 9ko ekki hægt.
Hamm hlýtur að hafa miismæl't sig.
Þú sérð, að það er ómögulegt að
hafa stelpu með sér í rainnsóknar-
ferð. Það er mifclu betra fyrir þi-g,
Eva mín, að bíða héma á meðan
ég svipast um og bý til kof-a handa
oikk-ur“.
„Nú, á ég kanmski eklki að búa
í kofanum lika?“
„Jú, en. .“
„Já, þá finn-st mér rétt, að ég
aðst'oði þig við byggimguna. Svo
værir þú vís til að 9e-tj-a kojurnar.
þar sem ég vál ha-fa eldstæðið'1.
„Æ, vertu ekki svona frök og
leiðiníeg".
„Vertn )>á ekki svona sérvitur og
vifflaus"
Þau kýtt-u um stund þarna á
brúnimni. En endirinn varð sá. að
bæði lögðu af stað n-iður.
Guð hafðrt sett lausleg-a rudda-n
stíg niður hlíðina.
Ekki gen-gu þau þó saimhliðá,
strákurin-n og stelpam. Þau höfðu
lamgt bi-1 sk-áhalt milOd sín, o-g
varla mátt-i á m-iffli sjá, hvort
þedrra var með dýpri hrukku mdlli
auignanna Það var þó vissulega
blíðviðri, heimu-rinn nýr og ek-bi
auðveit að veira í slæmu ska-pi.
En þau voru þrautseig.
Stelpan gætti þess, að bil-ið miIM
þeirra væn stöðugt jafnlangt. En
stumduim gat hún ekkj sbilflt sig
um að syngja svolítið, og stu-ndum
lagfærði hún hárban-ddð sitt, sem
var á litimn ei-nis og himimtoliá-minm
og hún hafði sníkt út úr Guðá,
diaiginn sem h-ann lauk vdð að ganiga
frá -sfcöpunarveirkimu.
Strákurinn s'kálimaðá á undian.
H-ann talidi víst, að öll ábyrgð
heiimisiinis hvdildi á herðu-m sér, Þ4
að hann gæti ekki komiið aiuga á
hiama, svo viasara var að gamg-a svo-
lítið álliútur. Hann reyndi að hlusta
efckii á heimskutegt sömglið í stelp-
unmi, en skim-aði um lillíðarnar o-g
braut hielann um, hvernig hægt
væri að ná saman eimhverju af
ölum þeim fénaði, sem þar vi-rt-
ist giamga sjálfala
Þá fcvað aflflt í eám-u við skaðræð-
isö-stour, svo að bengimáteði í fjölli-
unum.
„Addi, hjáflp".
Adam snarsnerist á hæli og
sfcundaði vinikonn sinmi til hjálpar,
en hún hljóðaði í sífellu og reyndi
að bera hönd fyrir höfuð sér.
Sbærðair broddffluiga sveimaði í
krimgnm hama með háværu suði,
se-m steipunni faninst hræðitegasta
hljóð, er hún hafði ennþá heyrt
Hún bað stráikinn að skerast í
ledikáen og refca ffluguma burt.
Stráfcnum leizt sem það mundi
enigin fráganigssök . AS minn-sta
kosti léttara en að bera ala heims-
ins ábyrgð Hann tylti sér á tá og
sló kniáliega til ffluigunnar. Ófét-ið
steyptist kollhnís í loftimu, en réð-
ist síðan tvíefld að biivonandi odd-
vita jarðkringlummiar.
Stelpan starði frá sé-r numin á
viðureignina Henni sýndist ekki
fara máQIi miáia, -að stráburinn væri
bæði stierkur o-g hrausbur og hug-
rakiku-r. En fflugan var slægari og
liprari og þar að auki eitruð. Bar-
d-aiginn vair hinn tvísýnaisti. Loks
féll óvinuriinn sáigraður í götuna
S'trákurinn lét sem ekfcert væri.
Þó var hann með blöðru á öðru
hamdarbakinu og fyigdi bólga o-g
verkur.
„Seztu“, bað ste-lpan, „lof mér
aö sjá“.
„Þeitta er elktoert“, sagöi strákur-
imn og sitrauk hendimmi v-ið buxna-
sfcálmimia, svo bl-aðran sprafck og
sviðiinn versnaði um allan helm-
irng. Hamn settist þá á stein við
götuna og sanig upp í mefiö. Hon-
um fanmist, að fynsti dagurinn h-efði
raátt byrja beibur.
„Lotf mér að sjá“, sa-gði stelp-
ain. Hún reyndd að krcista eitrið úr
stuinigunmd ag þvoðd það með dög-g.
Sí-ðam lieysti hún hárbandið sitt
f-a-gna, sem hún hafði haift svo m-ik-
ið fyrir iað snifcja út úr G-uði.
„Ertn vHflaœ". saigði sbráikurinn
„ætflarðu að eyðiteiggja hárba-ndið
þdtt?“
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
SMÁSAGA UM FJALLGÖNGU
6W