Tíminn Sunnudagsblað - 07.09.1969, Blaðsíða 5

gjeaCTrihiL.1'
.
Og' riatri það jafaskjótt og það var
tóultfc.
Þegar birbi um moiigitainn, varð
Björti þess vfflsart, að hann
viar staddur fyrlr neðan Reykja-
velll í Tungusveit fyrir vestan
Re.Vkijafoss, og áttl hann alstoammt
þaðan heim tit sín.“
Ulm 1860—1870 fjallar Gísli
Konráðsíson á ný um Fiðtu-Björn,
Og þykist Iþá nokkru fróðari —
telur Bjönn systunison Hálfdánar
prests í Feli og tilfærir nokkrar
hljátrúarsagnir uim viðskipti þeirra
frænda. Þá eru, í kvæðasafni
nok'kru, Skráðu á 18. og 19. óld,
Vísuir Fiðlu-Bjarntar nwð N þessari
yfirskrift: „Sorgarvísur, kveðnar í
stórum Steimi, miami þeim áheyr-
ftndi, er Fiðlu-Þoirbjörn fealiaðist, og
eftir þrisvar kveðið hvurt stef nam
tiann fevæðið.“
Nú þeigar þess er emmfremur
gætt, að Eiríkiur Laxdail oig Bólu-
Hjálimar tafca kvæði þeltta upp í
sagnaisyrpur símar uim ævintýraper-
Sónuma Kolfeu eða Þorbjörgu kolku
og eigna hienni kvæðið, má vera
að rök fyrir höfundarrétti Fiðliu-
Bjamair þytoi hæpinn, þótt hann og
Vísur þessar séu laiufúsuigestir í bók-
nienntasögunni. Mönimum, seni uim
þebta efná Jiafa fjalað, þyfeir þó
gerð kvæðisiins benda ti'l aHdar
Hálfdánar í Felli, 16. aldarinnar,
og bent liefur verið á, a'ð öll stað-
færð handrit fcvæðisins eru tengd
iniðhl'uta Norðuiáamds — þeini slóð-
um, sem ættu samlkvæmt sögnum
að hafa fóstrað Fiðiu-Björn.
Ea vísur FiðliujBjiairnar eiga sér
niáíklomnar hliðstæður frá svipuðum
Úr Tungusvelt i Skagaflrðj — fjallið er Mælifellshnúkur, Á þessuni sSáSum mun Fiðiu-Björn hafa
átt heima, að því er ætla verður af sögnum og inunnmæium.
IÍMINN
SUNNUÐAdSBiLA®
677
Oft sit ég ein undíir öiM
óiins iföl og náriinin biéikí,
ein verð ég sútum áð isaimnia,
sorginni fátt viilll tgarnna,
hlugur imiinin hvarflar víða,
hjartað niitt fyliiisit feviða,
eg verð um eftt að þeigja,
enigum niá ég það segja.
sá ég sulð'uir til eyja,
sá ég þar Jijós á lamipa,
Ijúfian imann á Mfei
í línstoyirtu hvítri,
hafði hiáir ifyirir aiuguim
og hvern anean vænleik meiri.
Þeáim eiinuim imiuindi ég manni
mín tfll i liuga segja.
Þorstemn Jónsson frá Hamri.
tímia, iharmiljóð, sem svo voru hrjúp-
uð raunaile'guim bH'æ og .mögnuð
éinhvers feonair draumMfi, að bein-
ast iá 'Viö, iþégar 'Stundiir liðu fraim,
að -eiigna þau áiilfum — eins og vís-
ur Fiðlu-Bjarnar. Svo er um eftir-
fiairaindi vísur, sem ef til vill hafa.
ekfei ifyllgat að frá upphaifi, em bera
þó ákyi'dMikanin með sér — þeim
er sum's st aðar í handriibum rugl-
að isaman við vísur Fiðliu-Bjarnar.
því ástæða hefur þótt tiil að bendla
þær með eáinlhverjuim hætti við
mianininin, seim heiiiaði hiuildar vætt-
iir imeð fiðiunni sinni:
Hér sit ég ein á stokfei,
af imér er gleðinnar þokki,
tapað hef'ur seggurinn svinni
sumiadanigt gleðinini iminni,
Önnur Maut þann, er ég unna.
Oft feluir sjór yfír hlunna.
Heitt skvldi aldrei unna
uniguim sveiini kvinna,
fyrr en fundið hefði
faista ást í brjósbi.
K'Lók er IkarlImaniniStuniga,
kann þdg 'ginna, svanni,
mörg veíður tæld á táli,
trúðu aldrei blíðuimáti.
Ein sit ég úti 'grábin,
þá aðrar inn gianga
sælar, silfri búnar,
sjáandi viin sdnn inni.
Ég vei't 'iniinn i marflóði
mann, þann bezt óg unni.
Frjáls í farsæiu byggiiir,
fár veit, hvað mdg 'hrygigir.
Sagan af Fiðlu-Birni þótti sanna
aðdráttarafil fiðhiiinar fyrir álfa-
þjóð, en liún getur þess eininig að
laugspiiið væri gætt sörnu eigin-
leikuim gagnvaint hersköruim him-
inisins. — Svo viill einmi.tt til, að á
öldinni sem teið bar kynl'ega hluti