Tíminn Sunnudagsblað - 07.09.1969, Blaðsíða 6

(
SLÁTTUVÍSUR
Fyrir rúimirn tiuttiuigu árum
komiu upp í uégrenni Reykij'a-
víkur si'áttuvís'ur, secm al'kunn-
air urðu. M bjó Bjamni Ásgeirs-
son á Reykjum, Ólaifur Bjaimia-
son í Brautarlioilti og KoTbeinn
Högnaso'n í Kollaifirði.
Það vair uppihaf þessara vísna,
að Bjami íýsiti túniinu í Brar '-
arholti og bóndanuim þar mieð
svof elMuim orðuim:
Brautarholitstúniiö grænkar
oig grær
og grasið þar teggst á svig.
Ólafuir sðær, og Ó'iafur slær,
og Ólafux slær um siig.
Þegar Kolibeinm heyrði þessa
visu, lagði hamn orð i belg:
Ólafi þanf eikki að lá,
en aðra menn óg þekki:
Þeir eru að slá, og þeir eru
a ð sM,
þótt þeir si’ái ekfci.
Maignús í Leiirvogstumgu kom
þá til skjalanna:
Óliafi háir hefðarþrá,
sem hann í bOiáinn setur.
Litiu stráin leggst hainn á,
svo lýðurimn sjái betur.
Kol'beinm greíip skieytið á lofti
og sendi það til baka:
Fleiram háir hefðarþrá,
lieimska í bláinn rekur þá.
Þeir eru smáir, það má sjá,
þótt þeir slái ienigri strá.
Enn barst út vísa, eignuð Lár-
usi skólastjóra H'aildórssyni á
Brúarlandi, og var þar að því
sveigt, að Kolbeinn befði feng-
ið iám úr kreppuilán asj óði:
Þegar örbirgð haela hjó,
hækka þurfti gengi:
Kænm itffl ráða Kdlbeinn sló
kireppuiáiniaengi.
Kolllbeinm lét ekki edga hijá
sér firemur em fyrri daiginn, og
beindi nú geiri sinum að Lárasi:
M varð raum að emgi því,
arunan kaustiu veginn:
Rauðsmáranuim öslarðu i
ailan Héðinsteiiginn.
Nú kom upp úr dúmuim, að
Lárasi hafði raragiega verið eign-
uð Mutdedld í þessram kveöskap.
Bar haran það af sór með þess-
ari stöku:
Verður þrátt í vísnarann
vandh'itt áttarslóðin:
Eragan þátt ég óf né sparan
inn í sláttariijóðin.
En vísniaigerð þessari var samt
ekkj Iofeið. Sigurður póstmeist-
ari Baldvinsson kom til sikjal-
arana:
Þrátt í flýti þurfti að slá,
þykir ýtuim sfcrítið:
Ólafur Mýtur alígóð strá,
Óiafur nýtir lítið.
Krónu gáir kompás á,
Kol'bein má þó virða.
Karliran sá því kreppúlág,
karan að siá og hnrða.
Krytinn há urn kreppustrá,
kveðast á við grannaran,
þeir .eru að siá, og beir eru
að slá,
þeir eru að slá hver annan.
Svar Koltoeiras við þœsu varð
á þessa iedð:
Sramir deragja lauraaiijá,
iandsjóðsengi í múga slá.
Kreppan engim þjáir þá
— þar er ieragi hægt að sil'á.
lýrir iangspiiBiedkara nokkurn. hiran
kuraraa förumaran, hagyrðirag og yf-
irsetumaran, Níeis Jónsson skáida,
og -kiemur lýsirag Níelsar sjálfs á
aitburðinum að sumu ieytd heim við
þessar dularhuigmyndir manna um
Mijóðfæinaisiáifct. Níeife segir svo frá:
„Eitt sunnradiagslkvöiM var ég
Staddiur á Hjaltasfcöðum, og kom
ég þá frá Fliugumýrarkirkju, en
áfcti þá heima á Yztuigrund. Lamg-
spil, er ég hafði smíðað, haifði ég
léð þaragað, og var mæizt tl, að ég
kæmd iran og iétá heyra tffl þess
stundiarkorn, sem oftar haifði verið.
Ég gerði þðtta, gefck inn og setti
langsp'irið á sikrifb'O'rð Snorra pæsts
Bjarnarsonar, er þá bjó þar . . .
Svefrahús'prests var afþ-iljað í syðri
enda baðstofu, en borffdð stóð við
vestuhhlið o.g gluggi yfir bví, með-
aiistór. Ég stóð við borðið, sivo ég
snieri bakiinu tffl dyra, en framan í
húsisfcaifraum var ijós á lampa og
sneiri hann fram. Hurð var í hin-
■ um stafrainum, þeim iraegin er rúm
hans var, svo koimyrkt var inrai,
þar hún var ei mieir en hálfopin.
Þegar óg hafði spilað Mtla sturni,
þá byrjaði ég lagið í Babýlon við
vötnin ströng. Hélt ég þá sjáifur
Híkinig af bassa, en áður ég kæmist
fram 1 mctt versið, sá ég ailt í
einiu í krirag um mig hópkorn af
m'annieókjum hvoru tveiggja kyns.
Fleira vair það -en svo, að mér þætti
það gefca rúmazt inni hjá mér í
húsi þeissu, og var yfir því einhver
uindarflieg birta, og aflflt var
það sparibúið, þó ýmálslieiga. Börn
og unigiingar voxu þar með, og
þegar þeitiba smáhyski endrar og
sinraum ætlaði að fará of nærri eða
verða fyrir boganum, hafði sbrax
éinlhiver hönd á því. Aldrei hef óg
áfct bágra méð að sti’ía mig um að
iláta mér þá e'kkert bregða né fata,
en þó fióksit miér það. Ég þóttist
strax vita, að ef það vissi á nokfcru
ég sæd siig, muradi það hverfa, og
eámasita fyrir þefcta dróist það langt
á völku fram, að ég hætti þessu
gamni, og ætla ég mig aldrei hafa
gfeár nieð iaragspl farið og sjald-
an eins. En ekfei að heldur heyrði
ég neitt Mjóð styðja það eða mig.
Efefei gat ég séð neiran burt garaga.
Þó fór það að fæfefea. Út í giuigg-
ann leit ég, og efeki gait óg neitt í
gegn um hann séð. Örfáfct var eft-
ir af þessu, þ'egar éig loksáras hætii,
en þegar ég fór að kveðja, sagði
kvenmaður, sem lagt hiafðd sig út
af í þriðja staifigólfi þaðan:
— Þessa Sturad fneina ég mig
ÍW
bafa Hiifað eimhverja skemmtileg-
asta. Ég svaf ekfed fastara en svo,
að éig hieyrði hverja stemmu bæði
tffl þín og laragspdisdns.
Síff'an sagði hún frá upp yfir aila,
hvað í krimig um mig hefði verið,
og visisi ei aranað en sig hefði
dreymit þetta, en ég lét einskis við
getið, að neifct hefði fyrir mdg
borið. Fór sdðan heim. Miikið hefur
mig furðað á því, að aldrei oftar
skull'i nieifct slkt hafa fyrir mig bor-
ið, því offcar en þá hef ég með
iaragspil farið, ed síður í dirnmu en
björfcu.“
(Ó.D.; ísi. skemmtanir, ísl. þjóð-
sögur, Örn Ólafsson: Mér verður
fuiglsins dæmi (Mímir, blað stúd-
enfca), Hdr. Níelsar skálda á Lbs.
o.fi.).
T í 11 I N N —
SUNNUDAGSBLAÐ