Tíminn Sunnudagsblað - 07.09.1969, Blaðsíða 12

»
tökum
fólk
tali
í þetta sinn bregðum við okk-
ur í vefnaðarstofu frú Karólínu
Guðmundsdóttur. Karólína hefur
rekið þessa stofu í tugi ára, ásamt
verzlun, þar sem framleiðsla henn
ar er á boðstólum. Þar má sjá
margs konar muni, svo sem borð-
flliutitiust tii Reykjaivíkur ári'ð 1912.
Hún býr enn yfir miMum starfs-
þrótti og stuindar iðju sina af elju
og álhuiga.
— Hveimær fórst þú fyirst að fást
við vefuað?
— Ég fóir út tii Kaupmanna-
haifnar vorið 1920 á skóilamn Ðansk
Kunsttiivsf'orem ing. Þar fengu allt-
af að vera bvær íisfflemzkar stúlkur.
Éig var 'sú þr-iðja, oig því félek ég
eklki uppiihatd ókeypis. Hins vegar
þurfti ég ektai að borga kenmslu.
Það vair baina suimarmámskeið,
sem íslemzfcu stúltournar femgu að
Steinar ræðir við
Karólínu Guðmundsdóttur
um vef og vefnað
éig heyrðli þetta, fékk ég strax þá
h'uigimynd, hvort ekki væri smug'a
fyrir miig þar. Éig heyrði þær
mefma hvar húm átti heima — ég
var sjáfljf ekki svo kunnug, að ég
vissi það. Em þeigar ég fór til hemn-
ar, var húm búim að ráða aðra i
Skarðið.
Eftir tvo daiga hieyrði óg, að þær
eru aftur farnar að tafla umi að enn
hefði ein gefiat upp hjá Siegumi-
fel'dt. Og þá segir kemms'lmkonam,
að mér f amm'St 'h'álMiligirnisllega:
„Er þetta ekíki eitthvað fyrir yð-
ur, frö'kien Guðmumdsdóttir?“
„Margoft spunninn þráður úr
mj allhvítri ull mýkra getur
hljómað en silfur og gull“
refla, púða, kjólaefni, einkar hlý-
lega trefla og margt fleira.
Emnfremmr seiur hún eíni tdl
hammyrða. íisfl'emzk't kamibgarm hef-
ur hún seflt, síðam húm hóf þenm-
am rekstuir, og má það til tíðimda
teflijast, því að þegar farið var a®
ílytja flmn er'lemt garn, hættu flest-
ar hanmyrðaverzlainir að hafa ís-
flieinzkt uHarband á boðstóiflmm. En
húm Iheifur alltaf sammað og
„irö!g|gvað“ imie® ísifliemzkiu giarmii.
Karóliíina fæddist árdð 1897 á
Þóroddiss'töðuim í Gríimsnesi, d'óititái
hjónamna Siigurveigar Eimarsdotit-
ur og Giuðimundar Jónssomar. Þau
viera á. Um haustið byrjaði ég að
flæra vefnað og var þarma í |<rjá
mániuði. Em ég lærði satt að segja
eikki nefltt. Ég bongaði sexitím 'krón-
ur á maián'Uði, sem vomu miklr pem-
imigar iþá, og famnst að vonum súrt
í brotið. En svo beyrði ég eimu
siinmi, að 'kiemmisflukonam oig ein
sitúflka, sem iþarna var, voru að taia
uim, að hjá fröken Siegmmfelldt
hieifði stúflka gefizt upp. Siegumi-
fleHdt þeisisi byrjaði mámisk'eið í As-
kiov á veigum dam'staa heflmilisiðm-
aðairfóliaigsinis. Em húm viar sem saigit
illiutt til Kaiupimianmiaihafniair og kom
im mieð veifnia'ðiainsitofu þar. Þegar
„Það geibur vel verið,“ segi ég.
„Þér hiafið vdsí tacwnið á þemm-
am stað,“ seglir hú.n.
Þá hafði 'hún frétt, að ég fór
þanigað. Og mú fór ég aftur og
komist þar að.
— Varstu 'l'emgi hjá frökien Sieg-
uimif'efldt?
— Þar var ég í um það bil tvö
ár og vamm aflllam diaiginn. Þá var
allt'af ummið á mánmst átta skafta
vefum, en mest komst éig í a® vefa
á tuttuigu Klkafta vieif.
— Segðu mér, Karólimia, hvaða
miumur er á átta skatfta vef og
tuittiuigu iskafta?

T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ