Tíminn Sunnudagsblað - 07.09.1969, Blaðsíða 8

Tíminn Sunnudagsblað - 07.09.1969, Blaðsíða 8
Ég átí-i að sá;á »111 métorjjin, sem dreif spiilin, en fór mér ehhi að neiíiu óMega. Verkstjórinn víkur sér að mér, grípuir í aðr>a öxMna á mér — hefiur sj'állflsaigít ætteð að hristá máig tiil — og ö.skr-ar: „Ætiarðu eiklkd að setija véláma í ganig, tín forbannaði íslende>r?“ Ég sneri mér snögigt við og hristá hiarnrn af mér, em uim leið féll hianm endiáanigur á þiilfarið. Hon- urn heifui' sjááfsagt eík'ki láitdzt giftu samlegt að leggja í mág affur, enda kom nú stýriimaðuir og spurði: „Hvað gengur eiigdmiega á hér? Hvernág stendur á þessum fá®k- bát, og hvað ert þú að gera hér, Mi'kikeá?-1 ,.Ég sagði honum að fara að hffa upp fiskinn, heivítis strákn- um, og hamn ilagði bara hendur á mág,“ sagði verkstjórinn, sem raun ar va>r nú flrændi st.ýrimann>s. Þeir voru bræörasynir. Stýirámaður hl’ó. „Jæja, svo þú er>t þá bara orð- inn kapteimm á skútunni, Milkkel. Eða heidurðu. að strálkarnir hér.na gegni hverju'in sem er? Þú hefur sjá'Msagt eitthivað sa.gt eða gert, því að varl'a hef'ur Gúðmúnd ráðizt á þiig a® fyrra bra>gði.“ Verikistjóirinin þagði, en stök'k svo niður í smákænu, sem iá við skip- ið, og lét tvo af körlunum, sem komnir voru úr landi, róa með sig að br.yg>gju>n>ni. Jens stýrimaður spurði: „Hvað kom eágimilfega fyriir?“ Við s'ögðuim honuim það. „Þú hefðir ekk,i ■ átt að hrinda honum,“ sagði hamrn þá. „Þetta kem ur tl með að draga diilik á eftár sér, þvi að hann Magan' fyrir Pétri Morteinsen." A ’ ■*« /mIwU.; rtoviijo £ ,,T/, #n-ytJXW wntrr CJVI\J -orrnrm. -ai saimiai" sögðum við í kór. „Við Iðr- um aMir af þessari dollu eftir túr- dnn 'hivort sem er.“ „Þið um það,“ sagðá stýrimað- ur. Svo gekk hann tid ikáetu sinnar. II Ekki leið á löngu þar til bátur sást kioma úr tendi, og nú sat höf- uðpaurimm Morteinsen í skut og sjálfur sýsluimaðu'rinn við hlio hans. Þesisi sýslumaður var istenzk ur að kyni og hét Ótef'ur Effersö. Þótti ihann ihairður í hom að taka, tóik h a r t á fhvers kon ar mi s gerðum, þótt smáar væru. Og ekki va>r hann aðiþýðdeigur fre>kar en aðrir em'bættishræður hianb á þedrri tfð. Ég hafði oft rnætt honuim á götu, enda bjó hamm í næsta húsi við m>ig, og þótf ég væri tendi hans, þá haíði hann a'ldrei yrt á miig einu orði. Sumir voru hniæddir við hamn og forðuðust að verða á vegi hans, eimkuim ef þeiir voru dádíitáð kennd- ir, því að fiangelisiið (brúmman) stóð þeim einatt opið við þær kriinguimstæður, og þurfti ekki annað tiJ en þeir tæk.ju smálag á göt'U úti. En Eífensö sýslumaður var giæsJimienni í sjón, þá gráhærð- ur orðinn, em teinréttur í bak.i og kivikur á fæti. Hann var nýkvænt- ur danskri konu, og get ég ekfci stiJJt niig uni að segja snrásögu af vi'ðskiptum eins ianda míns við þaiu hjón. Hann hét Kristinn, aidra gér>d- legasti piltur, en töduverður drabb- ari og d'ryklkfel'ldur urni of. Jæja, einu sinni er Kristinn úti á götu uim kvöddtíma vei huggaður, -og rnætir hann þar konuni tveiim prúðbúnum. Sem sjentilmanni sómdi, ætlaði hamn að taka ofan höfuðfat siitt og 'hneigja sig að hof- mammasið. En þá viddi eikki betur tid en svo, að hiann valt um koll og féJJ á fætur þeim, svo að þær voru nærri f-a>r>nar sam>a veg í göt- una. Upphefur KWstinn þá raust sína, því að hann var söngmaður góður, og byrjar á Skárphéðni í brennunni: „BuJ'di við brestur og brotnaði þekijan, reið niður rjáfur og raimmir ásair.“ Konurnar flúðu í dauðans oflboði ú>t í myrkrið. En svo óheppi'lega hafðá nú viUjað til, að önnuir konan var sýsJuimannsfrú in. Kristinn bjó i sama húsi og ég. Hann var komiimn heim og lét vel yf'ir lifdinu yfirlieitt. En þá er bar- ið að dyrum og er þar kománn Iri.arjj.öilinbmnn kfliUíD>sft,a$aiFÍi'vc mpjfi ---O---«nr--— h>andtöikuiheimiJd að leita að synda séiinum. Og í brúmmunni varð hann að gista‘m.æstu nótt. Nu ví'kur sögunni tiil konu einn- ar ísdénzkrar, seon ég hef getið í fiyrra þætti. Hún hét VaJgerður, kona Jóns þess, er fylgdi mér til Jóhannesar kóngsbónda í Fróðbæ. Valigerður vair mikið gæðabiÓð og vildi hjálpa l'önduim sínum eftir getu. Hún fréttir nú ófarir Krist- ins og vildi náttúrlega freJsa hann úr famgeiilsinu sem fyrst. Tetour það ráð, að hv'n kjæðir sig upp á og heámsækáf sýsJiumannsfrúna, sem hún náttfiiHiega þekkti ekiki neitt. Jú, tign>arkonain tók henni ved og kivaðlst myndj tada við rnann sinn, að hann iléti náðána ganga fyirir réttJiætdnu. En hún segði það satt, að þeftta he>fði ve'iiið toræÓdJeaf augnablik fyrtr sdg, komna á flóam m'ánuð, einis og hún hefði fínar taugar, og svo gæti líka barnið haft i'llt af þesisu, þó að hún vonaði nú „for Guds Naade“, að svo heifði ekiki orðið. Jæja, Kristinn slapp úr fangelsinu sarna daigimm, en varð að borga nokkrar kmónur í sekt fyrir óspekitir á götum bæjarins. En h'vort flruimbuirður sýslumanns- konunnar hefftur beðið tjón atf þessu, veit ég ekiki. Þeir stáigu upp úr bátnum, heldri menniimir báðir. Mörteinsen vtkur sér að skipstjói-a, sem þá var kom- iinn upp, og spyr: „Hefur þú ekfci meiri aga á skips höfn þinni en svo, að memm neiti að 'hlýða og leggi hendur á verk- stjóra ofck'ar?“ Skipstj órinn svarar: „Hvoriki ég né stýrimaður minn höfum fyrirskipað mannskapnuom nieitt venk, sem þeir hafa ekki hjýtt, svo ég veiit ekki hvað þé>r eiigið við. Ég h'aiflði gefið mann- s'kapnum landgöniguteyfd, því að ég vissi ektoi tiJ, að neinn fiutnin>g- ur væ>ri eftir. Þetta vitið þér sjáJf- ir, herra Morteinsen“. Það sljákkaði rnesti ofsinn í karlinuim, en svo var eims og hann sæfctd í siig veðrið, og nú öskraði hann: „Éig fcalila þetta muibteri (uppreisn), hviað seni þú seigiir, og 'hvonflor befaler du ikke mannisfcaibet að hive fiisfcen op? Og svo V'I ég vita, hve>r það var, sem barði verkstjóramm mánn.“ Sfcipstjórinn varð rauður sem blöð af reiði. „Nú, ef þér ætlið sjáJlfir að *«ka að yður stjórnina á stoipinu, þá ey uv'/ji r;g rnii í iötiu. ivian/i'S'irspii r*~ inn hefur þeg-ar sagt upp, og ég he)f þá efckert hér að gera.“ Nú lánaðist ikariimn aJlur, hefur víist séð, að hér var komáð í óefnd og sagði: „Nei, það var etoki meining snsn að móðgia yður (nú þéraði hanin skipistjórann i fyrsta stoápti). Ég aðeims bið yður að taka fistoimm strax, iþví að mér ríður á að koma hionnm mie® ferðinni," Sfcipstjóiri ávarpaði oktour nú og spurði, hvort við V'iJiduQn etoki eiims eiiga landgöngu'líeyfið innd. Við sfcyddum fá það ríifll'ega útiJátið næ>st. Við svöruðum, að hér værj etolfci um neitt næst að ræða, þvtj að við færum aif skútunni eftdat tú'rinn. Við V'æruim búnlr að tdfc. 680 T 1 M I N N — SUNNUÐAOSBLAÐ

x

Tíminn Sunnudagsblað

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn Sunnudagsblað
https://timarit.is/publication/301

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.