Tíminn Sunnudagsblað - 07.09.1969, Side 8

Ég átí-i að sá;á »111 métorjjin, sem
dreif spiilin, en fór mér ehhi að
neiíiu óMega. Verkstjórinn víkur
sér að mér, grípuir í aðr>a öxMna á
mér — hefiur sj'állflsaigít ætteð að
hristá máig tiil — og ö.skr-ar:
„Ætiarðu eiklkd að setija véláma í
ganig, tín forbannaði íslende>r?“
Ég sneri mér snögigt við og
hristá hiarnrn af mér, em uim leið féll
hianm endiáanigur á þiilfarið. Hon-
urn heifui' sjááfsagt eík'ki láitdzt giftu
samlegt að leggja í mág affur, enda
kom nú stýriimaðuir og spurði:
„Hvað gengur eiigdmiega á hér?
Hvernág stendur á þessum fá®k-
bát, og hvað ert þú að gera hér,
Mi'kikeá?-1
,.Ég sagði honum að fara að
hffa upp fiskinn, heivítis strákn-
um, og hamn ilagði bara hendur á
mág,“ sagði verkstjórinn, sem raun
ar va>r nú flrændi st.ýrimann>s. Þeir
voru bræörasynir.
Stýirámaður hl’ó.
„Jæja, svo þú er>t þá bara orð-
inn kapteimm á skútunni, Milkkel.
Eða heidurðu. að strálkarnir hér.na
gegni hverju'in sem er? Þú hefur
sjá'Msagt eitthivað sa.gt eða gert, því
að varl'a hef'ur Gúðmúnd ráðizt á
þiig a® fyrra bra>gði.“
Verikistjóirinin þagði, en stök'k svo
niður í smákænu, sem iá við skip-
ið, og lét tvo af körlunum, sem
komnir voru úr landi, róa með sig
að br.yg>gju>n>ni. Jens stýrimaður
spurði:
„Hvað kom eágimilfega fyriir?“
Við s'ögðuim honuim það.
„Þú hefðir ekk,i ■ átt að hrinda
honum,“ sagði hamrn þá. „Þetta kem
ur tl með að draga diilik á eftár
sér, þvi að hann Magan' fyrir Pétri
Morteinsen."
A ’ ■*« /mIwU.; rtoviijo £
,,T/, #n-ytJXW wntrr CJVI\J -orrnrm. -ai
saimiai" sögðum við í kór. „Við Iðr-
um aMir af þessari dollu eftir túr-
dnn 'hivort sem er.“
„Þið um það,“ sagðá stýrimað-
ur. Svo gekk hann tid ikáetu sinnar.
II
Ekki leið á löngu þar til bátur
sást kioma úr tendi, og nú sat höf-
uðpaurimm Morteinsen í skut og
sjálfur sýsluimaðu'rinn við hlio
hans. Þesisi sýslumaður var istenzk
ur að kyni og hét Ótef'ur Effersö.
Þótti ihann ihairður í hom að taka,
tóik h a r t á fhvers kon ar mi s gerðum,
þótt smáar væru. Og ekki va>r
hann aðiþýðdeigur fre>kar en aðrir
em'bættishræður hianb á þedrri tfð.
Ég hafði oft rnætt honuim á götu,
enda bjó hamm í næsta húsi við
m>ig, og þótf ég væri tendi hans, þá
haíði hann a'ldrei yrt á miig einu
orði. Sumir voru hniæddir við hamn
og forðuðust að verða á vegi hans,
eimkuim ef þeiir voru dádíitáð kennd-
ir, því að fiangelisiið (brúmman)
stóð þeim einatt opið við þær
kriinguimstæður, og þurfti ekki
annað tiJ en þeir tæk.ju smálag á
göt'U úti. En Eífensö sýslumaður
var giæsJimienni í sjón, þá gráhærð-
ur orðinn, em teinréttur í bak.i og
kivikur á fæti. Hann var nýkvænt-
ur danskri konu, og get ég ekfci
stiJJt niig uni að segja snrásögu af
vi'ðskiptum eins ianda míns við
þaiu hjón.
Hann hét Kristinn, aidra gér>d-
legasti piltur, en töduverður drabb-
ari og d'ryklkfel'ldur urni of. Jæja,
einu sinni er Kristinn úti á götu
uim kvöddtíma vei huggaður, -og
rnætir hann þar konuni tveiim
prúðbúnum. Sem sjentilmanni
sómdi, ætlaði hamn að taka ofan
höfuðfat siitt og 'hneigja sig að hof-
mammasið. En þá viddi eikki betur
tid en svo, að hiann valt um koll
og féJJ á fætur þeim, svo að þær
voru nærri f-a>r>nar sam>a veg í göt-
una. Upphefur KWstinn þá raust
sína, því að hann var söngmaður
góður, og byrjar á Skárphéðni í
brennunni: „BuJ'di við brestur og
brotnaði þekijan, reið niður rjáfur
og raimmir ásair.“ Konurnar flúðu
í dauðans oflboði ú>t í myrkrið. En
svo óheppi'lega hafðá nú viUjað til,
að önnuir konan var sýsJuimannsfrú
in.
Kristinn bjó i sama húsi og ég.
Hann var komiimn heim og lét vel
yf'ir lifdinu yfirlieitt. En þá er bar-
ið að dyrum og er þar kománn
Iri.arjj.öilinbmnn kfliUíD>sft,a$aiFÍi'vc mpjfi
---O---«nr--—
h>andtöikuiheimiJd að leita að synda
séiinum. Og í brúmmunni varð
hann að gista‘m.æstu nótt.
Nu ví'kur sögunni tiil konu einn-
ar ísdénzkrar, seon ég hef getið í
fiyrra þætti. Hún hét VaJgerður,
kona Jóns þess, er fylgdi mér til
Jóhannesar kóngsbónda í Fróðbæ.
Valigerður vair mikið gæðabiÓð og
vildi hjálpa l'önduim sínum eftir
getu. Hún fréttir nú ófarir Krist-
ins og vildi náttúrlega freJsa hann
úr famgeiilsinu sem fyrst. Tetour það
ráð, að hv'n kjæðir sig upp á og
heámsækáf sýsJiumannsfrúna, sem
hún náttfiiHiega þekkti ekiki neitt.
Jú, tign>arkonain tók henni ved og
kivaðlst myndj tada við rnann sinn,
að hann iléti náðána ganga fyirir
réttJiætdnu. En hún segði það satt,
að þeftta he>fði ve'iiið toræÓdJeaf
augnablik fyrtr sdg, komna á flóam
m'ánuð, einis og hún hefði fínar
taugar, og svo gæti líka barnið haft
i'llt af þesisu, þó að hún vonaði nú
„for Guds Naade“, að svo heifði
ekiki orðið. Jæja, Kristinn slapp úr
fangelsinu sarna daigimm, en varð
að borga nokkrar kmónur í sekt
fyrir óspekitir á götum bæjarins.
En h'vort flruimbuirður sýslumanns-
konunnar hefftur beðið tjón atf
þessu, veit ég ekiki.
Þeir stáigu upp úr bátnum, heldri
menniimir báðir. Mörteinsen vtkur
sér að skipstjói-a, sem þá var kom-
iinn upp, og spyr:
„Hefur þú ekfci meiri aga á skips
höfn þinni en svo, að memm neiti
að 'hlýða og leggi hendur á verk-
stjóra ofck'ar?“
Skipstj órinn svarar:
„Hvoriki ég né stýrimaður minn
höfum fyrirskipað mannskapnuom
nieitt venk, sem þeir hafa ekki
hjýtt, svo ég veiit ekki hvað þé>r
eiigið við. Ég h'aiflði gefið mann-
s'kapnum landgöniguteyfd, því að
ég vissi ektoi tiJ, að neinn fiutnin>g-
ur væ>ri eftir. Þetta vitið þér sjáJf-
ir, herra Morteinsen“.
Það sljákkaði rnesti ofsinn í
karlinuim, en svo var eims og hann
sæfctd í siig veðrið, og nú öskraði
hann: „Éig fcalila þetta
muibteri (uppreisn), hviað seni þú
seigiir, og 'hvonflor befaler du ikke
mannisfcaibet að hive fiisfcen op? Og
svo V'I ég vita, hve>r það var, sem
barði verkstjóramm mánn.“
Sfcipstjórinn varð rauður sem
blöð af reiði.
„Nú, ef þér ætlið sjáJlfir að *«ka
að yður stjórnina á stoipinu, þá ey
uv'/ji r;g rnii í iötiu. ivian/i'S'irspii r*~
inn hefur þeg-ar sagt upp, og ég
he)f þá efckert hér að gera.“
Nú lánaðist ikariimn aJlur, hefur
víist séð, að hér var komáð í óefnd
og sagði:
„Nei, það var etoki meining snsn
að móðgia yður (nú þéraði hanin
skipistjórann i fyrsta stoápti). Ég
aðeims bið yður að taka fistoimm
strax, iþví að mér ríður á að koma
hionnm mie® ferðinni,"
Sfcipstjóiri ávarpaði oktour nú og
spurði, hvort við V'iJiduQn etoki eiims
eiiga landgöngu'líeyfið innd. Við
sfcyddum fá það ríifll'ega útiJátið
næ>st. Við svöruðum, að hér værj
etolfci um neitt næst að ræða, þvtj
að við færum aif skútunni eftdat
tú'rinn. Við V'æruim búnlr að tdfc.
680
T 1 M I N N — SUNNUÐAOSBLAÐ