Tíminn Sunnudagsblað - 07.09.1969, Blaðsíða 16

opnaOi hann skápinn og sá mig,
otg þaO var regtoáega niðtolætgj-
andi.
— Hvað sög'ðuð þér?
— Nú ég gat nú ekfci sagt mifc-
ilð. Ég er hræddur uim, að hann
ihiaifi haldið mdig brjálaðan.
— Jæja, ég. . . alilí í iagi,
mamima, ég er að fcoma, sagði
Róberta aflllit í eámu — þau hevrðu
sem sagt háværa rödd, sem allt í
eánu rauif kyrrðina. Það fór efcki
é mffli máia, að þarna var kven-
mitihöfunidur að kaila á afbvæmi
siitit. PO'tber hrökk við og leit upp,
og þá sá hanin frú Wickham standa
úiti. á flötinni. Hann sá tífca, að
göngulag vinfconu hans var ekfci
eins fjaðurmiaignað og áður, nú
þegar hún gefck áleiðis tiil móður
sinmair, það var komin eimhver
tregða í fas stúlkunmar. Þegar
stú'ifcan var komin bæfiiega nálægt
imóður sinni, spurði frúim:
— Hvar hefiur þú verið
Róberta, ég hef leiitað þín um alt?
— Viltu mér eitthvað sérstakt?
— G-andle þarf að fara till Hert-
ford, harnn þarf að ná í einlhverj-
ar bæbur, og það er bezt, að þú
akir honuim í blnum þínum.
— Ó, mamimia.
Potter sá eimbennleg svipbrigði
á andiMti firúarinnar, hanm heifði
strax skiilið hvað var á sevði, ef
hann hefði verið emski útgefand-
inn hennar. En þar sem hann var
aðeiins tilvonandi ameríski útgef-
amdinn henmar, þá vissi hann ekfci,
að þessi svipur boðaði það, að frú
Wiekffi'am ætlaði að beita hinum
fræga vljastyrk sínurn. Hún sagði
fskyggi'eiga lágrómia:
— Róberta, mér er mjög mifcið
í mun, að þú akir Gandle M Hert-
föipd.-
— En óg var búin að lofa að
fara til Cruifts og 'lieifca temnis.
— .Gandle er miklu æskilegri
féfliaigi fyrir þig en þessi landeyða
hann AILgi Oruft. Þú verður að
skreppa þamgað og segja honum,
að þú getiir ekfci leikið tennis í
dag.
Fáeinium mínútum síðar stáð-
næmdiist snotur tveggja manna
bíll fyrir fraimiain hjá Gruftfjöl-
unni. Bobba Widdham sat við stýr-
ið og fcallaði:
— Alligi.
Og samistundiis birtist Atgemon
GruÆt við gluiggamn, hamn sagði:
— Sæl, 6g fcem eirns og skot.
Og brátt var hamn bom.inm ut að
bílnuim og sagði: ^
— Hivað er þetita, kjiáminn
þimm, þú hefur gflleymt spaðamium.
— Það verður emginm tenmis í
diaig, ég þarf iað afca Gandle tl
Herfcford. Á óg að segja þér inokk-
uð Afligi?
— Hvað þá?
— En það ver'ður bara að vera
okkar í miHi.
— Auðvitað.
— Mamma vffl, að ég giffcist
Olifford Gandle.
Þeigar Algi heyrði þetta, þá rak
hamn upp hláiflkæft hijóð og var
nærri búinm að gleypa vindlimga-
miummstyfckið sitt.
— Giftast Olfford Gandle?
sagði hann.
— Já, hún er ialveig æst í það,
hún seg'ir, að hanm miuni ihafa ró-
amdi áhrif á máig.
— Hræðlegt! En hafðu mín ráð
og láttu þetta ailveg vera, hunds-
aðu þessa ráðagerð — við vorum
saman í Oxiford, og þebta er mesti
leiðindasegigur, sem óg hef kynnzt.
Hainn var formaður nemendasam-
bandsins og alt mögulegt svoleið-
is.
— En þetta er aflflt voða leiðin-
liegt, ég veit ekfcert, hvað ég á að
gera.
— Gefðu honum glóðarauga og
segðu honium að fara í togandi,
það er lagið.
— En þú þektoir mömmu, það
er svo erfitt að gera efcki vilja
henmar.
— Já, ég þebki hana, sagði
Cruft, og það var orð að sönnu.
— O-jæja, það getur syo sem
verið, að henmi fari alt í éinu að
mislka við hamm — þú vei/.t,
hvern ig hún fær álflt í einu óbeit
á f ólfc i .
— Það er þó satt, sagði Cruft.
Frú Wiokham hafði haft óbeit á
honum frá uppbafi vega.
— Jæja, við verðum bara að
vona, að hún fái altt í eimu óbeit
á GamdLe, en ég stoal trúa þér fyr-
ir því, að eins og er, þá er útlit-
Lð svart.
— Reyndu samt að brosa, sagði
Cruft hugli'reystamdii.
— Hvað belduirðu, að það gagni,
fllónið þitt, saigði Bobba þunglynd-
iislega.
Það var komið kvöflid, og frú
Widklhiaitn sat irnni í vimmuherberg-
imu sínu, niðursofckin í háfleygar
hugsanár, sem á sínuim tíma áfcfcu
að öðlast út'gáfuirébt á öLlum þjóð
tumgurn, þeinra á meðal Norður-
landaimiálmnium. Bofefoia var á gangi
einiivers sfcaðár. úti í garðlnutn —
hernni hafði tefcizt iað smieiða hjá
Gandflie. Gand'Le var undnandi, en
elkki uppgefinn, hamn var kominn
í frakka og ætlaði út að leita að
Bobbu. Potfcer maut eimverummar.
Hanm sat í flatbotnuðum bátd úti
á síkinu und'ir Stóru víðitré. Pott-
er dáði síkið, hamn hafði orðið
hriifinn af því við fyrstu sýn. Á
þelim stað, sem hamn var nú,
breikfcaði sítoið svo mikið, að það
var miæstum eims og stöðuvatn,
stjörnurnar spe'gfliuðulst í vatninu
og fugfliarnir Ihneyfðu sig syfj'UlLega
í trjánum, og þetta hafði róa.ndi
áfliriif á Potter. Gnæðandi mynkrið
vafðist eins og voð utan uni bóba-
úbgefandann, svaLur (kvöl'd'blærinin
kældi enmi hams, sem var dá'Itið
hieitt, eftir að hanm hafði drukkifð
hið ágæta, gamia portvín húsfreyj-
unnar. Brábt var komim svo mikil
værð yfir Potter, að hann var kom-
inm í hugliei'ðsluástamd, sem stund-
um heLtekur útgefemdur á stun'd-
uim sem þessari. Po'tfcer hugsaði
um bókaskápa, um dreifingarað-
ferðir, uim útgáf'urótt og auglýsing
ár, um sölufliamn tl bðksala og
vonmankaðinm, og nú höfðu þess-
ar sundunlau'su hugsanir hneigzt
að hækkandi verði á pappír, og þá
heyrði hamn aflflit í eimu einhvern
táfla rétt hjá sér. Þar með var
draumiunin'n búinn.
— Ó, lát ei jörðina hrynja und-
an fótum mér, fyrr en ég hef öðl-
azt það, sem suimnm hefur fund-
izt Bvo sætt, sagði röddin'.
Að vísu var þetba fróm og hóf-
leg óSk, en þó fór þetta í taugarn-
ar á Pofcter, rétt eins og hann
hefði orðið fyrir mýfflugubiti. En
það var vegna þess, að hann þefcfcti
röddima — þetba var Gliifford
Gamdflie, sem nú hóf afbur upp
rödd sína og sagði:
— Róberta!
Potter létti, hamn bafði talið
vist, að maðurinin hefði komið
auga á hamn og væri því að á-
varpa hann, en honuim varð nú
Iijóst, að enginu vissi um nærveru
hams.
— Róberba, þér hafið áreiðan-
Lega ekki verið svo blind að skynia
ekki tilLfinniimgar mímar. Yður hlýt-
ur að hafa síklizt, að það var ást-
in. . .
Pofcfcer varð eims og hraðfrystur,
er hon'um varð fljóst, að hann var
að hluista á bónoið. TiLfinningar
alra viðfcvæmma mianma ©ru ávalflt
óþæg.Iagar undir svona kringum-
688
TÍMINN — SUNNUDAGSBLAÐ