Tíminn Sunnudagsblað - 07.09.1969, Blaðsíða 18

— E? Ha?
— Hann ©r haldinn sjálfs-
morSsæ'ði.
GandHe greip anidamn á lofíi.
— Og það er varla hægt að á-
fellast hann, hveroig haldiS þér,
að yður liði, ef þér hefðuð komið
heim eáinn góðan veðurdag og fund
ið eqiginkoniu yðar, tvo bræður og
frænfcu öll steindauð við hádegis-
verðarborðið?
— Hvað þá?
— Já, dauð af eitri, það var eitt-
hvað í karrýimi. Og néna í morig-
um kom ég að honium úti i garði,
þar sem hann var að blína í bók,
sem heitir „Siðfræði sjálfsmorð-
ingja“.
Gandile renndi fímgrumium í gegn
uim rennbLautt hárið og sagði:
— Það verður að gera eitthvað
í máliinu.
— Hvað getið þór gert, það er
ekki gert ráð fyrir, að fólk viti
þetta, ef þér mánnizt á málið við
hiarnn, þá bara fer hann, og þá
verður miamma báliM vegna þess,
að hún ætlar að fá hann til að
gefa út bækumar sínar í Ameríku.
— Ég ætíia mér að hafa strang-
ar gætur á manninum.
- — Já, það er rétta ieiðin, sagði
Bobba, og fór að ýta bátnum upp
að bakkanum.
Gandle var farið að kólna, hann
hlrjóp þvi upp úr bátnum og hrað-
aði sér beim að húsinu t:l að
skipta um föt. Bobba gekk heim
i hægðum rinuim, og hún hitti
móður sína i forstofunni, frú Wick
ham var í uppnámi:
— Róberta, sagði hún. Róberta.
— Já, mamma.
— Hvað hefur eiginiega gengio
á? Fyrir stuttu hljóp Potter fram
hjá mér. rennvotur, og rétt núna
kom Gandle inn, og hann var líka
holdvotur, hvað bafa þeir verið að
aðhafast?
— Þeiir voru að fljúgast á úti
í sikinu.
— Hvað meinarðu eiginiega?
Potter stökk út í tii að forða
sér undan Gandle, sem þá stökk
út í á eftir honum og tók hann
hálstaki, þeir silógust svo lengi af
miklum móði, ég heid þeim hljóti
að hafa orðið 9undurorða.
— En um hvað í dauðanum hef-
ur þeim orðið 9undurorða?
— Ja, þú veizt nú, hvað Gandlie
er skapbráður, sagði Bobba.
En þann eiiginl'eifea í fari Gandl-
es hafði frú Wicfeham aldrei rekið
siiig á, hún igflennti þvi upp augun
oig sagði:
— Ja, ég hef nú aLdrei heyrt
annað eins, Gandle stoapbráður?
— Já, ég held hann sé einn
þeirra manna," sem allt í einu fær
óbeit á fóltoi.
— Vitleysa.
— Jæja, mér finnst þetta ailt
saman skrýtið, sagði Bobba og fór
upp sitigann og síðan inn eftir
ganginum uppi, en þegar hún kom
að bezta gestahefberginu, nam hún
sfcaðar og barði varlega, hún heyrði
einhvem hreyfa sig inni, svo opn-
uðust dyrnar og Ham'iLton Potter
kom tnll dyra í rósótbuim sloppi.
Bobba sagði:
— Eklki veit ég, hvernig hefði
farið, ef ég hefði dkki verið við-
stödd þegar Gan'dLe reyndi að
drefekja yður...
Rödd stúLlkunnar var svo inni-
l'eg, að Fotter varð hrærður, hon-
um féll betur og betur við þetta
barn, en hann hrökk í kút þegar
hann hieyrði, hvað hún sagði, hann
tðk andfeöf og sagði:
— Að reyna að drefekja mér,
hvað þá?
Bobba varð undrandi á svipinn
og spuirði:
— Hefur enigimm sagt yður þetta
■um Gand'le?. . . Ég meina, varað
yður við honium, vitið þér þá ekid,
að hann er einn brjáLæðingurinn I
ættinni?
— Hvað. . . hvað. ..?
— Þér viitið, hvernig þessar æva
gömiiu enStou ættir eru surnar
hverjar, öll Gandileættiu hefur ver-
ið vitskert i miairga mannsaldria.
—Þér meinið ekki. . . það get-
ur ekki verið. . . að Gandlie sé
mianiiofápáfl? Sþiirðí Fótter og
stóð á öndinnd.
— Efeki hversdagslega, en hann
á það tid að fá óbeit á fólki allt
í eimu.
— Ég held, að honum falli vel
við mig, hann hefur gert sér far
um að leita miig uppi og segia mér
áliit sitt um. . . ýms mál, sagði
Potter ánægjuLega, en þó tauga-
óstyrfeur.
— Hafið þér ndkkum tíma
geispað á mieðan bann hefur verið
að tala við yður?
Potter hörfaði aftur á bak og
spurði:
— Mumdi. . . mundi honorn mis-
Lítoa það?
— MiSIíka. . . þér lofeið von-
andi að yður á nóttunmi, Potter?
— En þetta er Ihræðleigit.
— Herbergið hans er inn af
þessum iganjgi.
— En hvers vegna er maðurimm
látinn ganga Laus?
— Hann (hefur ektoert gert af
sér enn, það er efelbi hægt að loka
miann inni fyrr en hamm hefur
brotið af sér.
— Veit frú Widkham þetta?
— Fyrir alla rniumi, segið ekfeert
vdð mömmu, það yfði bara til þess
að gera hana hrædda, þetta verð-
ur aiMt í iaigi, ef þér farið varlega.
Það er ráðOieigast fyrir yður að láta
hann efeki má yður einum.
— Já, sagði Potter.
Á meðan ofanigreint samtal fór
fram, var sá, sem síðast hafði
brjálazt í Gandleættinni, að fletta
sig felæðuim,, hiann fór úr bLautum
kjólfötumum og Mæddd beinaher-
an slbrokk sinn appelisínu'gulum
náttfötum, á meðan einheitti hann
þjálfuðum löggjafarheila sínum af
aliefili að vauda þeim, sem upp var
kominn.
GandLe var lanigur og horaður
miaður með bogið mef, sem gaf á-
sjónu hanis svipblæ, er gaf tl
kymrna, að hanin væiu óánægður
með aLlt millii hiiminis og jairðar,
jafnveL þegar hamn var í bezta
skapi. Atburðirmir síðasba Mukfeu-
tímann höfðu samniairlaga ekki
dregið úr þessum óánægjusvip, og
við getum ekki með neinni sann-
igirmi ætlazt til anmars, — við verð-
um að viðurbenna, að hafi ednn
brjálaður Gandie nofekru sinni haft
ástæðu tl að vera brjáilaður, þá
hafði Olifford Gandle ástæðu tl
þess ednmitt á þessairi stundu.
Hann hafði verið trufilaður á úr-
Slitastumdu, þegar hann var í
miðiii þónorði, hann hafðd verið
dreginn niður-í vatnið, og það
hafði verið potað í magann á hon-
um með bátstjatoa, hann' hafði kom
ið sér upp meftovefi, og hann hélt
helzt, að hanin hiefði gleypt eðiu.
Svona lagað hefur efefei léttlyndi í
för rnieð sér, firaimitíðin efeM held
ur tiltakanlega sfeemmtileg- Hann
hafði feomið tiL SfeeLdiings tl þess
að hvíliast efttr erf'itt og annasamt
þing, og í stað þess að eyða tím-
anuim þæglaga mdð Róbertu, átti
hamn nú að meyðast til að hafa
gætur á útgefanda á gLapstigum.
Það var efcki heldur eirns og hon-
um féLLi veL við útgefendur, hann
hiafði efeki svo góða reynslu af
þeiirri mianmgerð, Prodder og
Wiggs höfðu gefið út ritgerðasafn
eftdr hiann um pðlitlk, og selt ein
690
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ