Tíminn Sunnudagsblað - 07.09.1969, Blaðsíða 19

ffj'örutíu og þrjú eiiimtöfe, og þó liét
þessi bók „Vöfcumað'ur, hvað Iður
n'ótittnni?" En Gamdle var skyMu-
rækiimn onaður, hann ætlaði sér
efeki að skjóta sér undan skyM-
umni, homuim flauig ekki einu sinni
í buig, hvoxt það væri ómaksins
vart að bjarga útgeí'anda frá sjálfs
morði, og það var eimmitt þess
vegma, sem bréfmiðiinn frá Bobbu
bar áivöxt, samstundis og hann
hafði lesið hann. Gandle vissi efcki
náOcvæmllega, hvernær miiðinn hafði
komið, bamn hafði ekkii heyrt neitt
siferjáf, þegar miðamum hafði verið
ýtt undir hiurðdima, hann hafði haft
um svo imangt að huigsa, og þar
af leiiðandi veirið amnars hugar, og
það vair því ekki fynr en eftir góða
sturnd, að liann neiis á fætur og
hugðist ganga til hviu, að hann
sá uimislag liiggja á góiifinu, og
hann beygði sig og tók það upp,
og hann vintd það fyrir sér af at-
hyiglM og svo opnaðii hann það —
bréifið var stutt, það var svona:
— Hivað með ralkhnífinn hans?
SkeOifiraganhroiI'ur fór um
Gandile, hamn hafði gieymt rak-
hnífinuim. Ganidle beið ekki boð-
anna, þetta gat þeigar verið orðið
of seimt, bann flýtti sér út á
gamginn og barði á hurðina hjá
Potber.
— Hver eir þama? spurði Pott-
er.
Garadiie 'létti, þeigar hamn heyrði
röddina, hann h-aifði þá fcomið í
tæka táð. Gandflje sagði:
— Má ég feoma inn?
— Hver er þetta?
— Gandle.
— Hvað vijið þér?
— Ge-tið þér — er — hórna ián-
að mér ratohnif?
— Hvað siegið þér?
— Rafehníf.
Nú heyrðflist etafeert út úr her-
benginu uim lnríð, Gamdle barði aft-
ur og sipurði:
— Eiruð þér þar-na?
Kyrrðfln var nú rofdn af undar-
liegu, uægandi Ohflljóði og eitthvað
þuinigt sfcaflfl. upp að hurðinni, og
ef skýrinigin hefði ökk-i verið ó-
senraiieg, þá hefði Gandlle taflið, að
þeissd sérstæði útgefandi hefði ýtt
komimóðu fyrir dymar.
— Eruð þér þarna, Potter?
Ektoert svar. Gandile gafst upp á
þessari árangursfliaiusiu varðstöðu
og héflt aftur til herbergiis sdnis.
Honum sfeldiist nú, að hann mundi
veirðia að bíða uim stund, fara síð-
an út á svalflmar og fcomast inn
um gfliuiggann og fjiantegja öll
vopn mannisdms, á meðan hann
svaf. Hann leit á úrið sitt, felufefc-
an var að verða tólif, hann ákvað
að legigja ekki upp í flieiðangurinn
fýrr en felukk'an tvö. Gandle sett-
ist niður og beið.
Þegar Potter heyrði, að Gandle
fór, var bams fyrsta verk að ná
sór í tvær taugapiilur og gleypa
þær, þessa helgiaitihöfn hafði hann
framfevæmt þri9var á dag siðan
hann fór frá Amieirílku, sam-kvæmt
læknisráði, en þrát-t fyrir pilluátið
faranst Potter variia hæigt að segja,
að hanin væri g'enginn til náða,
hann g-at tæpast gert sér vonir um,
að h-an-n mumdí blunda eftir þessa
hræðóflieigu reynslu, sem hann hafði
f-engið um iflfligiroislegt æði Gandl-
es. Pott-er var sfeelfiingu lostinn að
viita af þessuim. manni, sem lædd-
ist variejga að dyrurn h-ans tál eð
biðja han-n um rakhníf. Sam-t sem
áður gerði Potter sitt bezta til að
rey-na að sofna, hann stökkti ljós-
ið, Ulotoa-ðl augunum og fór að hafa
yfir þuflu, sem oft hafði gefizt vel,
hann þuldi í hálfum hflljóðum:
— Sérhvern d-ag á afliian hátt er
mér að batna. — Þe-tta endurtók,
hanin hvað eftdr arnnað.
Gandle sat igeiispand-i í harbergi
sinu, hann hefði orðið hisaa, ef
h-ann hefði heyrt þessi bj'a-rtsýnis-
orð framiganga af mun-ni Potters:
— Sérhvero dag á alla-n hátt er
m-ér að batna.
TI alrar ógæfiu sifeaut þeirri
hugsun upp hjá Fotter, að litið
stoðaði, þó að honum væri að
sfeárna, ef óður Gandlé gat stokfeið
á hann og drepið hann með rak-
hníf. En han-n hratt þessum hu'gs-
uinuim frá sér og héflt áfra-m að
þylja á milli -samanbitinn-a tanna:
— Sérhvern dag á aliLain hát-t er
mér að batna. ..
Potter var orðimn syfj-aður, hann
soínia'ði. Þá sflló Muktoan tvö, og
Gandfle fór út á svalimar.
Of-t og mörgum sinnurn hafa
snjalir huigsuðir s-agt, að um ölil
mál nnannanna -gMi sú regla, að
ala-r áætlanflr geti m-istekizt vegna
óverulegna h-indraina. Það var for-
iin á veginum við Hougoumont,
sem gerð-i út af við franska ridd-
aralið-ið hj'á Wateirfloo, og svipaður
atburður varð til þess, að aðgerð-
ir G'amdles fóru út um þúfur —
sem sé vatnsfeanmia, sem þjónustu-
stúlfean, er átti að færa Pot-te-r
heiitt vatn, h-afð-i látið undir glugg-
amn hj'á honum. Gamdl'e sm-eygði
eér varlega inn um gluggann,
bann smerti eittihvað h-art með fæt-
inum, sem hann hélt vera gólfiið
og taldi því óhætt að stíga í fót-
Inn, og þá var það, að heimurinn
hrundi m-eð braki og brestum og
vatnsf'lóð'ið 9kall yfir. Herbergið
var a'Mt í eflnu baðað í ijósi, og
Potter settist upp í rúminu og
depliaSá aiugunum. Menniro-ir
störðu hvor á annan, G-ain-dle saigð-i:
— Er. . . gott kvöld.
Potter rak upp sfcrýtið h'ljóð
eiiis og köttur, s-em fisikbeim stend-
ur í.
— É-g. .. . e-r. . . leit svona inn,
s-agði Gan-dle.
Pott-er rak aftur upp h-ljóð eins
og dálí'tið stærri köttur væ-ri líka
mieð f-iskbe-in í hálsimuim.
— Ég kom til að sæfej-a rafchnif-
inn, ah-a, þa-rn-a er bann, sagði
Gandie, og gekk að snyrtiborðinu
og tók hnífinn. Po-tter stökk fram
úr rúmdnu, h-ann svipaðist om eft-
ir vopmi, en sá ekke-rt nema hand-
ritdð af „SiSfnæði sjáilf-smorðingja“
sem vir-ti-st efelká duga tfl anmars
en að drepa flugur m-eð — var
altof losarai'eigt vertofæri við
svona alvarleigt tækifæri. Potter
1-eizt nú ektoe-rt á ástandið, honum
fannst afllir atburðflr k'völdsi'ns
orðnflr harla ískyggilegir.
— Góða mótt, sagði Gandle.
Potter varð aideilis hissa, þegar
han-n sá gestiin-n ganga út að glu-gg-
anum, það fannst ho-num furðu-
legt, hon-um datt í h-ug að Bobbu
kynnd að bafia s-kjátflazt um þenn-
an maran, það var eflcki nægt að
hugs-a sér ról-egri mann en hann
þessa stundiina. En svo brosti'
Ga-ndile um leið og hann smaug
út að gluiggatnum, og þá vaknaði
ótti Potters aftu-r. Gandle brosti
fcill að sefa Potte-r, sjálfur hélt
hann, að harnrn hefði brosað þann-
ig, að það mynd-i haf-a góð áhrif,
jafravel á hinn þungdyndasta tauga-
sjúMing. Aftur á imóti famnst Pott-
er -maðurimn giotta e-ins og vitfirr-
ingur, og auðvit-að gat hann ekki
búizt við öðru úr þessari átt.
— Góða nótt, 9agði Gandle, sem
brosti nú aftur og var farinn.
Potter hafði staðið hreyfimgar-
laus um stund, nú gekk h-ann út
að glugg-anum og lokaði honum,
baran setfci slagbran-d fyrir og lok-
aði gluggahlerunum, svo færði
han-n þvottaborðið og setti það
upp að gluigganum, fyrir frarnan
þvottaborðið lét h-ann lítiinn bóka-
stoáp og tvo stóla, og við svo bú-
r í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
691