Tíminn Sunnudagsblað - 07.09.1969, Blaðsíða 7

,Kcntraband'
ið höfðu verið iátnar fáimimtíu tunn-
AMliir sjómenn, sem sigldu um
höfán í heimsstyrj öi'dinni fyrri
skildu vel hvað orðið „bontra-
band“ þýddi. Það þýddi sem sé
bannvara, og styrjaldaraöilar hvor
mm sig reynidu að hafa hendur í
hári þeirra, sem fluttu sliban varn
inig tii óvinaþjóðar. Skip,seim
fiutti slíbam vaminig, tiil dæmis firá
ísuandi eða Færeyjum til Englands
og var elt uppi af þýzbum baf-
báti, átti etehi von á góðu, og oft-
aisit var það þó svo, að sbip á þeim
giglingslei^uim, lágu til Eng-.
lands, þurftu í raun og veru enga
bannivöru að flytja tiil að vinna sér
tl óhelgi að dómi Þýzkarans.
Það vaæ seint í apríl 1915. Við
voram nýlega komnir úr ferð með
salt frá eyjuinum fögru i Miðjarð-
afhiafi, seim nú enu mest auglýst-
ar í ísOienzka sjónvarpiinu sem para
dís strípalinga. Og nú var sagt, að
vdð ættum að sækja tiimbur til
Svlþjóðar. Raunar var okfcur ekk-
ert sagt, hvert við ætituim að fara,
en þetbba hafði kvisazt. Okkur
þótti því nolkibuð skrítið, að í skip-
ur af þorskalýsi. En á þeim árum
var lýsi einhver mesta bannvara,
sem fl'ut’t var til Þýzkalands. Og
að flytja tii Danmerkur eða Sví-
þjóðar á þeirn árum, var eiginlega
sama og það væri þá komið til
Þýzkaiands, að minnsta kosti litu
Eniglendi'ngar svo á. Það var svo
sem lítffl hætta á, að Jón boli færi
að granda mianni út af lýsisskei.
Hanin bara ralk slkipin inn í ein-
hverja mæstu höfn í heimalandi
sínu og hirti svo farminn. Vitan-
tega voru þessar Jýsistunmur ó-
merbtar, em það vabti ekki athygli
dbbar, þvi að það var vanalegt.
Við vorum bamnir frá bryggj-
unni fram á leguma, og obkur var
sagt, að við mættum alfflir fara í
lamd. En klubkan tvö uim nóttina
ætti að 'siigla, og þá yíðum við að
vera teomnir um borð.
Við vorum í ágætu skiapi. Það
ótti að dansa um hvöiidið hjá Bíní-
uisi (hann hót Allbíníuis, en al-
mennt kallaðuir bara Bíníus). Við
voruim komuir í Skárri garmana,
þvegndr og vatmskembdir, eins og
FYRRI HLUTI
sagt var. Við vorum nýleiga bún-
ir að borða kwöMveirðimm, þennan
uppábal'dsrébt, isem Mortedinn kokk
ur nefndi „laflslbáss“, og vitanlega >
áttuim við allir glætu á glasi, ný-
komindr frá sjálfu vínliandinu
Spáni, þar sem steimolíupotturinn,
þótt hann væri sbolimin frá vélimni,
seldist fyrir sama verð og pottur
af Malaigavíni eða Músbatelia. Vín-
verðið á þeirn áruim á Spámi var
svipað og haft var eftir Norðmann-
inuim frá Björgvin um sílidarverð-
St þar: „Ef þú kaupir tvær dósdr
af síld, þá verður þieirri þriðju
bastað í rassinn á þér, þegar þú
gengur út úr búðáinini“.
En hver fjamdimin var nú þetta?
Eiitthvað ratost í SkipsM'iðina eins og
báti væri lagt að. Einu sitráburinm
fór upp til að athuiga, hvað væri
uim að vera, og sá balaði niður í
lúkarinn:
„Það er bomimn bátur, fullur af
fisikpötebum,, sem kvað eiga að
senda með okkur“.
Við sitrákarnir gláptum hver ó
annan eirns og við vffldum ^egja:
„Hvað á nú að gera, Fildippus?“
„Ja, ég fer í land. Ég er andskoit-
ann eteki að Mta snúa mér eims og
hllaupatík. Sbipstjórinn hefur ge'f-
ið okfcur landgönguiieyfi, og der
mieð basta. Fjaindinn bafi Mortein-
sen og allt hans !ð.“
Það voru ebki glaðlegir uingling-
ar, sem dröttuðust upp á þilfairið
á Þvereyriinini i þetta ®imm. Þar
mœttum við vedkstjóranuim, sem
komið hafði úr lamdi með fislbbátm-
uim.
Endurminningar um sjóferðir í heimsstyrjöldinni fyrri
«79
r f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ