Tíminn Sunnudagsblað - 28.09.1969, Qupperneq 11

héfflt ég þá, að ég vætri brjáíaður,
þwí ég hieyrlði konuima rnína ikalla:
„Mangi, Mamgi, ert þefcta iþú?“ og
húm Mó og saigði „mrér“ hvað móð
ir mín halfði sagt ifyrr rnm d'a'ginn,
þegar hún kom í hieimsókn. Og
imn á miillli orðræðu konumnar
hieyrði ég mína eigin þreytu-
tegu rödd. Húin var inni í eldhúsi
að taka til einhveim mat, og „ég“
hieif senniiliega setið inni í stofu, les
arndi daighlað.
Hvað gat ég gert? Svo sarnnar-
Ilega virtist þama vera annar „ég“.
Ég varð ráðivilltor, hræd'dur, og
fór að velta því fyrir mér hver
þefcta væri þá, þessi seim stóð þarna
hOuistandi utan dyra. Hvert ætti
ég að fara? Eða koim miér sú per-
sóna yfiirlieitt molkkuð við? Kannski
var ég etok'i aiOveg alllsigáður, ég
haifði jú druikkið svo litið, en ég
h'élt þó sjáOfiur, að það væri löngu
rumnið af mér. Og mér kom elkki
anmað í huig en að persónan þama
inman dyra væri raunveruOeg, það
sver ég.
Og ég opnaði dyrnair, einungis
viegna þeiss að mér kom ekkert
arnnað til hrngar.
„Hver er þar“. Katoöi ikonan, oig
ég heyrði harna igamga yfir eldhús-
gólfið, sá hvernig húm starði á mig
náiföl af undrun og hræðslu. Loks
æpti hún aif s'kel'fingu, „ég“ kom
hlaupandi fram úr sbO'fumni, hann
stanzaði við, góndi Mlka, en síðam
leit hanin í Ikrimgum sig, virti fyrir
sér koniuna, ræskti si'g vandræða
Ilegur þegar hiann varð var við
hræðslufegt aiugnaráð ofckar á sér.
Hann 'hafði vililzt.
Em leiðintegt, hve merkil'egt.
Hainn bjó í dyrmm númier þrjú,
blokk D, ég í dyruim númeir þrjú,
btokik C.
Hamin horM rannsakandi á miig
uim leið og hann skauzt út um
dyrnar fraim hj'á mér. Hamn var að
vísu kll'ædduir svipuðiunn fötum, en
því fór fjarri að útliti okfcar svip-
aði saman á meinn h'átt. Við vor
um mafmar. Ég tók símasikirána, leit
aði í öHum Magnúsuinuim og fann
Iiofcs heimilisifamgið. Harnn var lTka
kennairi. Það merkti jú það að við
höfðuim sörnu eða svipuð laun, fór-
uim á iflætur um isama leyti á morgn
ana, Mttuðum á saima tiima á kvöld
in, áturn sarns konar fæðu. Eflaust
höfðum við rafcað okfcur á sama
tfcma, eyddum senmiliega svipuðum
tíma í ibóka og bliaðalleistur. Bjuggu
elkki iþúsumd svtona menn í næsfcu
hiúisum?
Á hiwerju kvölldi, iþegar ég haH-
aði mér á tooddamn, merkti hend
ur konunnar á mér og heyrði hana
hiwísla í eyra irnér, heyrði ég þús
und toonur hwísll'a. Konuna á hæð-
inni fyrir ofan, konuna á bæðinni
fyrir neðan, yfirteitt aillar konur á
margra feiMIámetra svæði: vefja
alilar uáifcvæmllega eims mann örm
um, hvísla, strjúka, toyssa.
Auðvifcað er þetta asnalegt
aif mér, en ég hedd þetfca hafi ver-
ið með öltu óviðráðanteg tilfinm
ing. Huigsaðu þór. Eifct þúsund, tvö
þúsund e igimmenn af svipaðri
lengd og breidd og aldri. Á hverj
um miorgni standa þeir í eldhús-
imu í illu hagkivæmu og skieimmti
légu íbúðinni sinni og teygja skanto
ana út í Iloftið, strjútoa natovél um
kjálkana og honfa á fjalilið út um
gluiggamn.
Ég vissi alltaf að þetta væri
sj'úfcleg tilifinning. Átti engan rétt
á sér, oig ég varð argur, reiður.
Éig hafði efclki til þessa veitt fólto
inu í krimgum mig meima sérstaka
afchyglli. Ég helsaði því á göngun-
um, en hefði sennilega etoki þekkt
það affcur í öðru umhverfi. En eít
ir þefcfca kvölld, sem ég sagði þér
áðan 'frá, var eins og „ég“ væri
alls staðar á vegi mínum. Alifc i
einu fór ég að taka eftir honum
í stnætisvagninuim. Dag eftir dag
stóðum við saman og biðurn eftir
vagninum að imongninuim. Toluð-
umst aldrei við, kintouðum kolli
þunrteiga, virbum hwor annan fyrir
ototour mieð aiuignaigotum, tvístiguim.
Og þeigar vagninn kom, settumst
við eims fjanri hvor öðrum og
mögulegt var.
Smiám saman varð hann mér
samnefnari fyrir alar þessar
útgáfur af „miér“, sem ég skynjaði
afflt í torimgum móg.
Ég flór að hata þenman mann.
Mór fammst ég sjá honum bregða
fyrir hwar sem ég fór. Og það und
arteiga var, að svo virtist sem hon-
um brygði einnig ónotalega í hvent
sinn seim við imætbumst á götu.
Swo toom, að ég sanmifærðist um,
að æbti ég moktonu sinmi að títa glað
an dag framar, yrði ég að drepa
þennan miarm.
Ég ynði iað hneimsa hann algjör-
tega 1 burtu. Og etofci bara fná
augunum á mér, heldur yrði éfs
að sópa homum og öilmm, sem Ji
hamn igæti hugsamtega minnt, af yf
irtoorði jarðar.
Nötotoraæ amdvötounætur lá ég og
velti þwí fyrir imér hwernig heppi-
teigast yrði að fnemja iglæpinn.,
Lotos minntist ég þeas að bróðir
minn hafði einhwern tíma unnið \
hjá byggingafyrirfcæiki, og hafði þá
verdð swo framtatassamiur að stela ,
frá Iþví dýnamíti. Ég vissi hvar
hamn 'geymdi það, en þonði etoki
að biðja hainn um það. Ég var þvi
nauðbeygður til að brjötast inn i ,
kijalarann hjá honum. Inmbrotið
gefck vel og dýna,m!í'tinu náði ég, j
hin® vegar. . .
Hanm þagnaði andartak og tók
að bjástra vdð pípu sína. Síðan
beygði hann sig niður, rótaði í
töstounni og sýndi mér síðan fjór
ar dýnamíttengjur. Ég ha'fði aldrei
áður séð sipnengj'u, en þær virtust
óstoöp friðsamar þar sem þær llágu
í lófa hams.
Hamn Mló lágt, toom þeim aftur
fyrir í töstounni, en ég herti upp
hugann: „Hvers vegma hefurðu
etoki sprengt ennþá?“
Hamn Mó afltur: „Hanm hét
Magnús þessi tví'fari minn, eins og
ég. Og svo viirtist sem hann hafi
einnig haft hug á að sprengja. Það
mlá lasa rnm það í bfcöðunum, að
fyrir noktorum dögum varð spreng-
ing í sbrætisvagni í einu úthverf
anma. Fimim manms biðu bana. Tal
ið er að einn hinna látniu, umgur
maður með slfcjalatösku, hafi haft
sprengju í töstounni og viljandi
spremgt harna í vaignimum. En um
þetta vita þeir etotoert“. Og hann
hflló emn*: „Hann hét Magnús“.
Þeir, sem hugsa sér
að halda Sunnudags-
blaðinu saman, ættu
að athuga hið fyrsta,
hvort eitthvað vantar
í hjá þeim og ráða bót
á því.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
1