Tíminn Sunnudagsblað - 26.10.1969, Síða 13

er kvæði, Kantata verzlunar.skója-
kandídata. Þar rifja ég upp eitt og
annað — stundirnar í skólanum,
feimnina þegar við komum fyrst í
skólann, húfuna, tímana og loka-
prófin.
Stundirnar liðu. Og stofan
varð björt
af stöfum, sem kennarinn
harla ört
teiknaði á töfluna svarta.
Margföldun, deiling og x + y,
útkomur, brotabrot, geislar og pí
skelfdu margt hrifnæmt hjarta.
— Voru hagyrðingar í ættinni?
— Faðir minn og móðurafi voru
báðir hagyrðingar, ég hef ef til
vill erft frá þeirn löngunina til að
yrkja.
— Var mikið af bókum á heim-
ili þínu í Grindavík?
— Því miður var lítið um bæk-
ur. Á mínu heimili voru lesnir
húslestrar. Þrjár bækur voru til á
heimilinu: Péturspostilla, Péturs-
hugvekjur og Passíusálmarnir. Þeg
ar ég fermdist, eignaðist ég Nýja
testamentið. Ég má segja, að ég
hafi lesið það — ja, eins og þeir,
sem höfðu Kapítólu undir hönd-
um, iásu hana. Allt lesmál var
mjög kærkomið, það var svo lítið
um það á þessum árum. Fólk hafði
lítil efni, og úti á landi var erfitt
til fanga.
— Voru skemmtanir haldnar í
Grindavík?
— Stundum var slegið upp balli.
Pabbi og mamma spiluðu bæði á
einfalda harmónikku, og svo var
dansað til morguns. Þá var farið
heim og skipt um föt. Karlarnir
fóru í skinnklæðin og reru tii
fiskjar. Fólk skemmti sér sjálft.
Við, sem ættaðir erum úr Staðar-
hverfi í Grindavík, höfum með
okkur félagsskap, Staðhverfingafé-
lagið, og þar höfum við þá reglu
að kaupa aldrei skemmtikrafta.
— Hvernig hefurðu unnið að
yrkingunu-m?
— Áttu við, hvenær dagsins?
— Já, og hvort þú sitjir við eða
bíðir eftir því, að andinn komi yf-
ir þig?
— Sannleikurinn er nú sá, að
þegar ég var suður í Keflavík með
bókabúðina mína, var lítill tími til
ljóðagerðar. Það voru mest stoln-
ar stundir. Að vísu var lítið að gera
á sumrin, eins og gengur í verzl-
unum úti á landi. En ég var árum
saman að koma yfir mig húsi, svo
segja má, að næturnar hafi orðið
drýgstar. Það er nú þannig, að
ljóðin sækja á mann, og maður
neytir allra bragða að koma þeim
á pappírinn. Stundum getur mað-
ur verið hamhleypa til yrkinga, en
oftast er með það eins og önnur
verk: Þau gera sig ekki sjálf. Það
þarf að sitja við.
— Hvert ljóða þinna er þér
hugþekkast?
— Ég á ákaflega erfitt með að
gera það upp við mig. Þau eru orð-
in svo mörg.
— Stuðlar þú öll þín ljóð?
— Einhvers konar stuðlasetn-
ingu er að finna í öllum ljóðun-
um. Hins vegar vantar oft enda-
rim. Stuðlasetningin veldur hrynj-
andinni í ljóðinu, en það má svei
mér vara sig á ríminu. Það getur
verið svo gaman að sjá það hrúg-
ast upp, að efnið falli í skuggann
Þegar rætt er um ljóðagerð finnst
mér oft deilt um aukaatriði. hvort
ljóðið sé rímað eða órímað Aðai
atriðið er vitanlega, hvort utn
skáldskap sé að ræða. Skáldið er
eins og bóndi, sem stækkar túnið
— Hefurðu ferðazt mikið?
— Ég hóf ungur að kanna mitt
land. Áður en ég byrjaði í verzl-
unarskólanum, fórum við nokkrir
strákar í útilegur, hvenær . sem
færi gafst. Við fórum ýmist gang-
andi, hjólandi eða aftan á mjólk-
urbílum. Við héldum þessu svo
áfram í mörg ár. Eftir að verzlun-
arskólanáminu lauk, fór ég að
vinna í verzluninni Vísi hjá Sigur-
birni Þorkelssyni, þeim mæta
manni. Um hann orti ég hálf
T t M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
853