Tíminn Sunnudagsblað - 23.11.1969, Blaðsíða 12
Að vera blindur. Að lifa í sí-
felldu myrkri. Getur sjáandi mað-
ur gert sér nokkra viðhlítandi
grein fyrir slíkum aðstæðum?
Hvað veit sjáandi maður um heim
blinds manns? Hver er afstaða
hins blinda manns til ysmikillar
hafa til dæmis blindu mennirnir
á ísiandi? Höfum við lært til fulls
þá lexíu, að biindur maður getur
verið sjálfstæður, starfandi og full-
gildur þegn samfélagsins, engu
síður en hver annar, eða göngum
við enn með einhverja afgamla
fordóma þess efnis, að blindir
menn séu til fárra hluta færir?
Og í því sfeyni að fá svarað, þó
ekki væri nema nokkrum hluta
þeirra spurninga, sem þetta mál
varða, gekk ég einn daginn á fund
- VS ræðir við Þórstein
Bjarnason um hagi biindra
manna -
vita, hvernig þeir hsifi komizt yfir
svo stórkostlegan grip.
— Rebekkustúka Oddfellowa
gaf okkur þetta, segir Þórsteinn.
Þetta er mikil og vegleg gjöf, bæt-
ir hann við um leið og hann strýk-
ur yfir hnattlíkanið nærfærnum
fingrum.
Hér er líka mikið um bækur,
eins og vera ber í kennslustofu.
Margar hillur fullar af bókum. Að
sjálifsögðu eru þær allar á blindra-
letii Þar er meðal annars Biblian,
Höfum við ætíað hlinda fólk■
ínu rúm í bgtnum hjá okkarP
hávaðatilveru okkar hinna, sem
hann heyrir og finnur allt í kring-
um sig, en getur ekki séð? Hljóta
honum ckki að finnast sum
áhyggjuefni okkar ótrúlega smá
og fáfengileg? Vera má, að blind-
nr maður viti meira um heim okk-
ar, sem hann ekki sér, en við vit-
um um hans heim.
Það er alkunnugt slagorð, að
við séum öl í einum báti, lítil
þjóð á eyju úti í reginhafi. En er
það nú alveg víst, að við högum
okkur í samræmi við þessa stað-
reynd? Býr þjóðfélagið svo að öll-
um þegnum sínum, að kraftar
þeirra nýtist þjóðfólaginu til gagnis
og þeim sjálfum til mannsæmandi
lífskjara? Hvaða starfsskilyrði
Þórsteins Bijarnasonar, formanns
Bilindravinafélags íslands. Við sát-
um að spjalli í kennslustofu
Blindravimafélagsins að Bjarkar-
götu 8 í Reykjavík. Mér verður
fyrst fyrir að horfia á ágætt ís-
landskort, sem hangir uppi á vegg.
Það er allt ' upphleypt, að sjálf-
sögðu, og hinn vandaðasti gripur
að sjá.
— Hvar og hvenær eignuðust
þið þetta kort?
— Axel Helgason gaf okkur
þetta kort árið 1934, og hann hafði
sjálfur smíðað það.
Neðan undir ÍSlandskortinu
stendur eitt mikið hnattlíkan,
sömuleið'is upphleypt allt saman,
og mér léikur mikill hugur á að
einnig öll á blindraletri, og ég læt
þess getið, að seinlegt muni vera
að þukla og þreifa sig í gegnum
aMt það lesmál með fingrum sín-
um, enda munu þeir fáir vera,
sem hafa 'lesið hana spjaldanna á
miMi með þeim hætti.
Nú sýnir Þórsteinn mér kubba,
teninga, líklega úr blýi eða að
minnsta koisti úr einhverjum
málrni. Þeir eru alhr með upp-
hleyptum bólum, svo og svo mörg-
um á hverjum fleti.
— Til hvers notið þið þetta?
spyr ég.
— Þetta er til þess að kenna
blindum börnum reikning og þetta
er fádæma handhægt og nota-
drjúgt kennslutæki.
948
lÍIDINN
SUNNUDAGSBLAÐ