Tíminn Sunnudagsblað

Date
  • previous monthFebruary 1970next month
    MoTuWeThFrSaSu
    2627282930311
    2345678
    9101112131415
    16171819202122
    2324252627281
    2345678
Issue
Main publication:

Tíminn Sunnudagsblað - 15.02.1970, Page 6

Tíminn Sunnudagsblað - 15.02.1970, Page 6
skömmu eftir þetta, hann eftir fá ár. Svo lá leið mín vestur í Húna- vatnssýslu. Við Myklestad fórum þar um samtímis, en fylgdumst Kt- ið eða ekki að. í Strandasýslu vor- um við saman, fórum ekki lengra norður en að Óspakseyri. Marinó Hafstein var þá sýslumaður Strandasýslu og sat þar. Björn, frændi minn í Lóni, sem fyrr var nefndur, sá um böðun á Vestfjörð- urn og Snæfellsnesi. Frá Óspakseyri fórum við fjall- veg og konium niður að Kleifum í Gilsfirði. Fórum við næst um Dalasýslu, mest sinn í hvoru lagi, en þaðan var farið um Borgar- fjörð. Ég sá urn böðun í öllum hreppum Borgarfjarðarsýslu, en Myklestad eða aðrir umboðsmenn hans í Mýrasýslu. Þegar þessu var lokið, var komið fram í desember, og fórum við þá til Reykjavíkur. Þar settist Myklestad að fyrst um sinn, og ég var þar í nokkra daga. Þá var það, að Páll Briem, sem átti að verða bankastjóri í hinum nýstofnaða íslandsbanka, veiktist af lungnabólgu. Dag einn, þegar ég kom heim til Myklestads, sagði hann mér andlát Páls og hafði orð- ið svo mikið um, að hann grét eins og barn. Svona gat hann verið við- kvæmur. Hafði orðið hrifinn af Páli og talið sig eiga þar traust- astan bakhjarl í starfi sínu, sem Páll var. — Og hvað svo? —Skömmu fyrir jól sendi Myklestad mig austur yfir fjaH á fund sýslumanns Árnesinga, er þá sat í Kaldaðarnesi. Það var Sigurð- ur Ólafsson, faðir Jóns heitins, skrifstofustjóra Alþingis. Átti ég að fá þar upplýsingar, áður en böð- un hæfist í Árnessýslu. í Kaldað- aniesi var mér mjög vel tekið og boðið að vera þar um jólin. Ég sá um böðun í Ölfusi og kom aftur í Kaldaðarnes á aðfangadag. Þar var gott að vera. Sigurður sýslu- maður var elskulegur maður, hæg látur, en viðræðugóður og kunni vel að gera að gamni sínu. Þar voru þá synir hans, Jón, sem þá mun hafa verið í skóla, og Har- aldur, sem var taJsvert yngri og lék á slaghörpu (pianó) og varð síðar kunnur hljómlistarmaður og átti heima í Kaupmannahöfn. Sig- urður sýslumaður var líka mús- íkalskur og lék á orgel. Nokkrum árum síðar veittist mér sú ánægja að geta tekið á móti Sigurði sýslumanni, ásamt tveim ferðafélögum 'hans, heima á Vík- ingavatni. Þeia* voru að skoða sig um í landinu, komu mieðal ann- ars að Dettifossi og í Ásbyrgi. Að gamni mínu gaf ég honum 80 tág- arhöft, sem ég faafði brugðið í þess um tilgangi. Vissi, að í_ Kaldaðax- nesi voru hross mörg. Ég minnist þess með þakklæti, að árið 1912, þegar ég var staddur í Reykjavík á leið á Vífilsstaðahæli, kornu þeir feðgar að finna mig Þar, og gladdi það mig mjög eins og á stóð. Eftir jólin hóf ég aftur starf mitt við að sjá um baðanir í Árnessýslu. Myklestad var þá enn í Reykjavík, en umboðsmaður hans í sýslunni, ásamt mér, var Björn hreppstjóri í Grafarholti. Ég var við báðanir í Grimsnesi og Flóa, en Björn í uppsveitum. Ráðgert var, að við færum austur yfir Þjórsá að lokinni böðun í Árnes- sýslu. En áður en úr því yrði, bár- ust þau tíðindi úr Rangárvalla- sýslu, að bændur þar neituðu að baða. Þá var Einar Benediktsson skáld orðinn sýslumaður þar, og gerðist hanm oddviti þeirra í þessu máli. Sýslunefnd Rangæinga samþykkti á fundi mótmæli gegn böðuninni og gerði út sendiboða til Myklestads til að tilkynna hon- um mótmælin. Myklestad brá skjótt við. Við Björn fengum skilaboð frá honum um að fara beint austur 1 Odda á Rangárvöllum og bíða hans þar. Þegar hann kom austur, kom sýslu nefndin saman á ný í Kirkjubæ. Munu menn þar hafa talið sig eiga allskostar við lítt menntaðan, útiendan bóndamann, er þeir faöfðu svo glæsilegan og málsnjall- an foringja sem sýslumaður var. Þetta fór þó á annan veg. Mykle- stad fór hægt í sakirnar, hlýddi á mál manna og þybbaðist við. Stóð sú umræða lengi. Þar kom að Iokum, að því var við borið, að þar í héraði fengist enginn til að leggja hönd að svo illri meðferð á skepnum sem böðun um hávet- ur væri. Myklestad kvaðst taka það trúanlegt, en sagði, að svo margir hefðu nú iítið að gera í Reykjavík á þessum tíma, að ger- legt myndi að fá menn þaðan til að framkvæma böðun í einni sýslu, ef sýslan eða bændur vildu greiða þeim kaup á meðan þeir væru að heiman. Ekki leizt mönnum á það og samþykktu, að böðunin færi fram eins og annars staðar. — Hvert fórst þú svo? — Björn í Grafarholti sá um baðanir í Rangárvallasýslu, en ég var sendur austur í Vestur-Skafta- fellssýslu. Mér eru í minni hinar ágætu og vinsamlegu viðtökur, sem ég fékk þar víða á gististöð- um, bæði þá og árið eftir. Að lok- inni yfirferð urn Vestur-S’kafta- fellssýslu var böðun lokið um land allt. Mér var þá falið að halda áfram austur um land. Sýslumönn um höfðu verið send fyrirmæli um að láta fara fram kláðaskoð- un í sveitum á öllu þessu svæði og fylgjast þannig með, ef grunur væri um, að kláði hefði komið upp að nýju. Ég átti að láta sýslumenn- ina vita um ferðir mínar og hvar ég yrði á hverjum tíma, en þeir að tilkynna mér, ef einhvers stað- ar væri grunur um kláða. Átti ég þá að skoða fé á þeim bæjum, sem í Mut áttu. En til þess kom ekki, því að hvergi virtist þá vera kláða grunur. Ég fór norður á Fljóts- dalshérað og þaðan yfir Fjarðar- heiði til Seyðisfjarðar. Síðan með „Kong Inge“, sem átti að koma við á Húsavík, en fór þar fram hjá vegna veðurs, svo ég varð að fara með skipinu til Akureyrar. Lagði ég strax af stað þaðan og fór fót- gangandi austur í Kelduhverfi. Maður, sem átti leið norður Iand- veginn, tók við hestum mínum eystra og kom þeim heim til min. Það var nálægt miðjum marzmán- uði 1905, sem ég kom heim i Vík- ingavatn. Var ég þá búinn að vera hátt á fjórða mánuð á ferð og bú- inn að fara um allt landið, að und- anteknum Vestfjörðum og Snæ- fellsnesi. — Varstu alltaf á þeirri gráu frá Varðgjá? — Já, en keypti annan hest til viðbótar í Mýrdal af bókhaldara hjá Gunnari Ólafssyni verzlunar- stjóra, sem síðar var í Vestmanna- eyjum. Sá hestur var dökkrauður, og ég kallaði hann Skrám, af því að hann hafði einhvern tíma meiðzt og var hárið hvítt, þar sem meiðsl- ið hafði verið. Þannig var það, ef hestar meiddust undan klyfjum eða reiðtygjum, að þeir báru þess merki. — Og á öllum þessum leiðum varstu ókunnugur? — Já, en stundum átti ég sam- leið með öðrum, einkum landpóst- uim, og einstöku sinnum fékk ég fylgdarmann. Annars reyndi ég að bjargast við það að fá kunnuga menn til að segja mér til vegar. 102 T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ

x

Tíminn Sunnudagsblað

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Tíminn Sunnudagsblað
https://timarit.is/publication/301

Link to this issue: 5. tölublað (15.02.1970)
https://timarit.is/issue/255945

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.

5. tölublað (15.02.1970)

Actions: