Tíminn Sunnudagsblað - 15.02.1970, Side 17
unnar sjáist t. d. í sveinsstykki
hans, áhrif frá gamalli, kirkju-
legri skurðlist í Ansgar-töflu
hans. Á öllu sé þó sérkennilegt
og oft persónulegt handbragð og
blær Stefáns Eiríkssonar sjálfs.
— Viihjálmur telur Stefán hafa
verið mikinn verkmann og
vinnusaman. Létt hafi undir méð
honum að hann hafi ávallt verið
fjörmaður, léttlyndur og bjart-
sýnn. Ýmsar íþróttir hafi hann
einnig stundaö til tilbreytingar,
haft mikla unun af veiðum og
fyrr meir verið hreindýra- og
selaskytta góö, en á síðari tím-
um fengizt allmikið við laxveiðar
á stöng, á sumrum.
Af skurðverkum Stefáns nefn-
ir Vilhjálmur m. a. tvær altaris-
bríkur, nokkra beinlára, skrif-
borðsáhöld handa Stefáni G.
Stefánssyni og Geir rektor,
bréfapressu handa Steingrími
Thorsteinssyni, auk Feilbergs-
asksins, sem fyrr er getið, nokkr-
ar bókahliðar o. fl. — Á Hafnar-
árurn Stefáns hafi hann verið
allvel kunnugur Sinding mynd-
höggvara. Af öðrum kunningjum
hans þar megi nefna Dahlerup
húsameistara og Kock prófast
og fólk hans, sem Stefán segi,
„að alltaf hafi verið sér mjög
gott.“
Fyrir utan þann styrk, sem
Sig. Gunnarsson prófastur og frú
hans veittu Stefáni, seglr V. Þ.
G., að prófessor Finnur Jónsson
hafi einu sinni útvegað honum
400 kr. feröastyrk i Danmörku.
Annan opinberan styrk hafi
hann ekki hlotið.
Ennfremur segir V. Þ. G., að
Stefán hafi á yngri árum verið
bókamaður allmikill, og lesið
talsvert af skáldritum. Elnnlg
hafi hann boriö við að yrkja
bæöi kvæði og stökur, en aldrei
skorið þá list sína neinsstaðar,
svo að hún mætti geymast, en
einn góðan veðurdag hafi hann
tekið alla syrpuna og kastað
hennl í eldinn loganda, „svo að
þetta helvíti sæist ekki eftir sig.“
Við endurskoðun á ljóðagerð
einni hefur honum vafalaust
ekki fundizt hún í samræmi við
listskuröinn, og því falið Loga
konungi að geyma hana um ei-
lífð.
í fyrsta árgang Eimreiöarinn-
ar skrifar prófessor Finnur Jóns-
eon um fullnuma smið Stefáns
Eiríkssonar. Farast honum svo
orð um hana:
„Hún er skorin í ítalskan hnot-
við og ger af svo miklum hagleik
og snoturleik, aö henni var
dæmd ágætiseinkunn. Skurður-
inn er ítalskur renæssance-
skurður .... myndin sé þó of
lítil til þess, að hægt sé að sjá
glögglega allt hið smæsta í
skurðinum . ... Á vori komanda
ætlar hann að fara til Suður-
landa, helzt allar götur suður
til Ítalíu, til þess að framast enn
betur í mennt sinni (tréskurði og
teiknilist). Hann kveðst munu
fá styrk til fararinnar, enda væri
þaö æskilegt, að hann gæti feng-
ið tækifæri til að sjá og læra
sem mest, því ekki eigum vér ís-
lendingar of marga listamenn-
ina, og væri vert, að þjóðin gerði
gangskör að þvi að efla listir 1
landi voru, ekki sízt þær, sem eru
gamlar og þjóðlegar, t. d. einmitt
tréskurðarlistin.“
Af nemendum Stefáns, sem út-
skrifuðust frá honum, eru nú að-
eins þrír á lífi; Ríkarður Jóns-
son, Halldór Einarsson og Soffía,
dóttir Stefáns.
Þegar Stefán Eiríksson varð
sextugur, 4. ágúst 1922, lagði
hann land undir fót, ferðaðist
norður og austur á land, en
nokkru eftir að hann kom úr
þeim leiöangri, héldu vinir hans
og velunnendur honum og fjöl-
skyldu hans samsæti. Aðalræð-
una fyrir afmælisbarninu fiutti
Guðmundur Björnson landlækn-
ir. Meöal þeirra, sem þetta hóf
sóttu, veit ég með vissu um
TÍMINN — SUNNUDAGSBLAÐ
113