Tíminn Sunnudagsblað - 15.02.1970, Síða 22

akkeri, og uppskipun í fullum
gangi, þegar þýíica skipið kom, en
þaíJ lagðist um það bil helmingi
nær landi, og kom Skaftfellingur
þá inn á móts við það, til mikils
tímasparnaðar við uppskipunina.
ffl.
Stuttu eftir að Margaret Clark
strandaði, sendi Slysavarnafélag ís
lands línubyssu hingað í sveitina.
Hún var af minnstu gerð, en kom
þó að notum við að skjóta línu yf-
ir Skeiðará, þegar síminn bilaði.
En sýnt þótti, að hún yrði að litlu
liði við bjðrgun strandmanna.
Seinna sendi Slysavarnaféiagið
nokkru stærri byssu, en engin
björgunartæki fylgdu henni, nema
skot og skotlínur. Níunda septem-
ber 1963 var stofnuð slysavarna
deild í Öræfum, en engin ný tæki
voru þó fengin þá, enda töldu
menn, að siglingatæki væru orðin
svo fullkomin, að ólíklegt væri, að
skip færi að stranda þar við sand-
ana, og myndi því ekki liggja
að fá ný tæk.
Menn urðu því undrandi, þegar
hringt var frá Slysavarnafé'agi ís-
lands að Fagurhólsmýri klukkan
fimm að morgni þess 7 nóvember
1963 og tilkynnt, að brezki togar-
inn Lord Stanhope væri strandað
ur einhvers staðar við sandana
fyrir vestan Ingólfshöfða. Sínii var
þá kominn í öll bæjarfélög í Öræf-
um, og gekk því fljótt að koma
boðum um sveitina. Bjö'-gunarsveit
in var komin af stað eftir tvo
klukkutíma, og var farið á sjö bíi-
um (flestir Landrover) og tveim
dráttarvélum (Ferguson). Oráttar-
vélarnar voru með tvöföldum hjól-
um, og var treyst á að þær mundu
komast á strandstað, þótt bílarnir
kæmust ekki alla leið, enda fór
það svo.
Skipið reyndist vera strandað
tíu til ellefu kílómetrum vestan við
Ingólfshöfða, en bílana varð að
skilja eftir skammt vestan við
hann. Togarinn var nokkurn spöl
frá lándi, enda flóð, en sjáanlega
grunnt út að honum, og bóftust
menn sjá, að fjara mundi lang'eið-
ina út að skipinu á háfjöru. Þetta
reyndist rétt, því að á næstu fjöru
var vaðið út að skipinu og farið
um borð
Klukkan var hálftíu, þegar björg
unarsveitin kom á strandstað, og
var þá norðaustanvindur, um sjö
vindstig og allmikið sandrok. Var
nú línubyssan tekin upp og tvisv-
ar reynt að skjóta línu út í skip
ið, en byssan dró ekki nema hálfa
leið, svo að ákveðið var að bíða
fjörunnar, enda auðséð, að skip-
verjar voru ekki í neinni hættu.
En skipverjar höfðu sjálfir öfl-
ugri línubyssu um borð og skutu
línu lengst upp á land. Skips-
menn settu nú gúmmíbát á flot,
og voru fyrstu mennirnir dregnir
í land á honum klukkan níu, en
Þeir síðustu klukkan tíu um morg-
uninn. Alls voru skipverjar átján.
Björgunarsveitin tók á móti bátn
um, þegar að landi kom, og róm-
aði skipstjóri síðar (í blaðaviðtöl-
um) mjög framgöngu hennar, og
það svo, að björgunarsveitin taldi
þar vera um oflof að ræða. En
frá skipinu að sjá hefur þetta þó
litið út eins og skipstjóri lýsti.
Tvær hringferðir
Framhald af 105. síSu.
frá honum, hið síðasta frá árinu
1917.
Börn átti hann, meðal annarra
lækni, sem þá va-i' búinn að vera
tíu ár í Vesturheimi, og var, þegar
bréfið var skrifað, staddur austur
í Rússlandi við herlækningar, en
fyrri heimsstyrjöldin stóð þá enn
yfir. Myklestad skrifaði norsku
rétt, að ég ætla, en afbakaði ís-
lenzk nöfn eins og fleiri útlending-
ar. Mér var mjög hlýtt til hans,
og er enn. Ég álít, að hann hafi
leyst hlutverk sitt vel af hendi,
og honum þótti vænt um ísland,
— Hvernig álítur þú, að árang-
urinn af útrýmingarherferðinni
hafi orðið?
— Ég held, að hann hafi orðið
eftir vonum. Það er auðvitað allt-
af erfitt að útrýma til fulls í
einni atrennu smitandi veiki í bú-
fé, sem gengur úti og fer víða í
sjálfræði. Það var líka varh unnt
að búast yið, að hver einasti bóndi
um land allt væri nógu löghlýð-
inn eða nákvæmur í því að fylgja
algerlega settum reglum, svo að
hvergi yrði þar misbrestur á. Og
það er mín skoðun, að þau kláða-
tilfelli, sem síðar varð vart við, hafi
stafað af því, að ekki tókst til
fullnustu að framM^ia bessum
I ........
Lausn
4. krossgátu
Sumir strandmannanna blotnuðu
í fætur, en engir hröktust veru-
lega. Voru þeit því vel undir það
búnir að ganga til bílanna. Smáós
var á leiðinai, og voru þeir, sem
ekki voru í stígvélum, ferjaðir yf.
ir hann á dráctarvélum. Að Fagur-
hólsmýri var svo komið klukkan
tólf og fengu strandmennirnir Þar
mat.
Tveim tímum seinna kom flug*
vel frá Reykjavík og hafði með-
ferðis til slysavarnadeildarinnar
nýja línubyssu, tildráttartaug og
Og björgunarstól frá Slysavarnafé-
lagi íslands. Skipshöfnin fór svo
með flugvélinni til Reykjavíkur.
(Heimildir: Samtímaskýrslur og
skrifaðar frásagnir og sögn
þeirra, sem við sögu koma.)
reglum alls staðar á sýktum bæj-
um, til dæmis um innistöðu eftir
böðun.
— Þykir þér nú, eítir 65 ár,
gott að hafa farið þessar langferð-
ir um landið, þegar þú varst ung-
ur maður?
— Já, ég tel mig hafa haft mjög
gott af þessum ferðum. Þær urðu
mér eins konar skólaganga, en ég
fékk aldrei þá ósk uppfyllta að
komast í skóla, sem því nafnl
nefndist, þó að mig langaði mikið
til þess. A ferðalögunum lærði ég
miklu meira um landið en ég hefði
getað lært af bókum eða kennslu.
Mér fanmst það bæði lærdómsríkt
og ánægjulegt að kynnast fjölda
fólks víðs vegar um land, sem
margt var áreiðanlega ágætisfólk,
og fyrir mér heimaalningnum, sem
ekki hafði komið austar en í Grjót-
nes á Sléttu og ekki vestar en að
Stóru-Völlum í Bárðardal, opnað-
ist nýr heimur. G.G.
-------------------------------
-+N £> ■* H B F I R -3
A r 0 R F A A V B
S R A R b F fí N
U OK K A /? e S H
AeATsre/Ni
v 'l K J N C. $ T E t N t h
I L t NHA R ✓
N ’ft JÞ ft N ) A K M ft T £
OT h P V S S / 9 ft fi K
r? I n '6 M át I
* « íl í 7 3 f\9 fr H A 9
0 L'A T N * * G L fl l l
K A t. A U K E L D S T'Q
K A K Ti ’Rftfít 4 T t>
A V fl A L R S A V E
i< L ft ft I L I H £ K
* fi fl tí K fl F 'fi R v B < K
0 R R 0 T T A N fl L H U
R >| 5 ✓ M fl Þ i L I 4R
T 'l fl N 0 M '0 R fl ?
118
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ