Tíminn Sunnudagsblað - 24.01.1971, Blaðsíða 12

„Hvar sem mest var þörf á þér.
var höfundur þess óvenjuIeÉa
glöggskyggn á hiu ócal mörgu
vandamál mannlegt lífs, cins og
alkunnugt er. En auk þess var
hann gæddur þeim dýrmæta eig-
inleika að vilja gera gagn, hvar
sem hann sá góðu málefni þörf á
mannsliði.
Því er á þetta minnzt nú, að við-
mælandi minn í dag er einmitt
einn þeirra góðu, en of fáu manna,
sem valið hafa sér verkefni eftir
því, sem þeir sáu þörfina, en elcki
með það í huga fyrst og fremst,
hvernig hægt væri að græða sem
mesta peninga á sem stytztum
tíma. Þessi maður er Björn Gests-
son frá Sveinsstöðum í Húnaþingi,
fyrsti og núverandi forstöðumað-
ur Kópavogshælisins.
— Staðhættir voru auðvitað
harla ólíkir, en ég kunni alltaf
ljómandi vel við mig í Flatey, enda
var þar mikið félagslíf.
— Hvernig var því félagslífi
háttað?
— Það var ungmennafélag
þarna, og það hélt uppi skemmt-
unum og hafði auk þess um hönd
margvíslega fræðslustarfsemi, sem
líka bauð upp á mjög mikla
skemmtun. Nei, það þurfti svo
sannarlega engum að leiðast í Flat-
ey — enda leiddist vist áreiðan-
lega engum þar, jafnvel ekki þótt
menn væru aðfluttir og hefðu al-
izt upp við gerólíkar aðstæður.
— Hvenær komst- þú svo hing-
að suður?
— Ég fór í Kennaraskólann og
la-uk prófi þaðan vorið 1942. Eftir
Rætt vi5 Björn Gestsson, forstöðumann Kópavogshælis
Ég veit það er indælt við
sjávarins sanda,
þá sólarlags gullþiljum
ládeyðan felst.
En þar kysi eg landnám,
sem langflestir stranda,
ef liðsinnt ég gæti — ég
byggði þar helzt.
Þegar ég á unglingsárum lærði
þessar karlmannlegu línur úr
kvæðinu Vetrarríki eftir Stephan
G., hélt ég, að skáklið hlyti að
hþfa haft í liuga þá menn, sem
býggðu sér bæi við fjöJfarna en
hættulega fjallvegi, líkt o / sagt er
um Sigurð trölla, eða nnmu land
á hafnlausum ströndum til þess að
geta orðið skiphrotsmönnum að
liði. Seinna skildist mév, að þetta
afbragðskvæði áótf sér miklu
stærri og víðari c jóahring. enda
— Fæddist þú á Sveinsstöðum,
Björn?
— Já. Ég fdædist á Sveinsstöð-
um í Þingi, og foreldrar mínir voru
Gestur Gestsson, smiður og kenn-
ari þar og síðar í Flatey á Breiða-
firði, og kona hans, Oddný Sölva-
dóttir frá Gafli í Svínadal.
— Þú hefur kannski alizt upp
í Flafcey?
— Það er nú víst varla hæg>. að
segja það. Ég var orðinn fjórtán
ára, þegar foreldrar mínir fluttust
þangað, og auk þess var ég alltaí
með annan fótinn fyrir norðan, þvi
að föðursystir mín bjó á Másstöð-
um í Vatnsdal, og þar var ég alltaf
á sumrin.
— Voru það ekki mikil við
brigði að koma úr norðlenzkri
sveit suður í Breiðafjarðareyjar?
það lagði ég stund á kennslu og
húsasmíðar fyrstu árin.
— Nú — svo þú ert þá líka
smiður?
— Já. Það er talsvert um smíða-
áráttu í minni ætt. Faðir minn var
Smiður, eins og ég gat um áðan,
oig hann kenndi mér smíðar. Ég
var víst farinn að læra hjá honum
um leið og ég gat nok'kuð, og svo
varð framhald á þessu, eins og oft
á sér stað, þegar menn eru einu
sinni byrjaðir á einhverju sér-
stöku.
— En hvernig öðlaðist þú það
áhugamál að liðsinna þeim, sem
eiga við andlegan vanþroska að
stríða?
— Ég hafði í kennarastarfi
mínu kynnzt börnum, sem áttu ó-
hægt með nám, og mig langaði +il
þess að hjálpa þeim. Síðan skal ég
ÓC
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ