Tíminn Sunnudagsblað - 11.04.1971, Blaðsíða 16

Hún ræddi um íslenzkar erfðir
og ættiiðsins sérstæðu tign,
hinn víðkunna svip þeirrar vöivu,
er virtist svo fráneyg og skyggn,
að arnsúgur öndvegisfrægðar
greip un sig sem logandi bái
við föndrið með fjársjóðinn mikla,
hið forneskjukynjaða mál.
Á útsævi andmælisnáttar
við einhæfa metnaðarskál,
í lamningum giöggvaðist lýðnum,
að lög eru stundum tál.
Og umsetin arfleiðsluskráin
við alþýðumannsins borð
varð töframál tveggja þjóða
sem tvíþætt bræðralags orð.
En hverjum var fjárgæzlan falln?
Sem funi var spurningin sú
og sveif yfir aldanna ægi
sem áttaviit lög eða trú.
Því skjalið, sem sköpunum olli,
var skynjað af andagift,
en vantaði kjörviðar kennslin,
sem kallað er undirskrift.
Því lýti var létorfan skorin
í laganna margþættu skrám,
og allt líktist útfararsálmi,
sem aðeins var skilinn af fám,
því lærdómsins lykkjóttu saumar
og lögvísar annir og kák
var ofið úr yfirvalds gervi
og ásælnis refjóttri skák.
BJARNI M. GÍSLASON:
ERFÐASKRÁIN
Það gerðist á óhappaárum,
að arfleiðsluskráin varð til.
Sem leikfléttað skjal eða logið
hún lá bak við tímanna þil.
Og umvafin Ásanna mögnum
hún örvaði iangsetið tafl
og olli skyggni og skuggum
sem skurðgoð með tvíþætt af8.
En þrátt fyrir aldanna erjur
og eirðarlaust gambur og stjá,
hin tíðræddu táknorð og heiti
um tengslin við umrædda skrá,
{ viðleitni vísindamannsins
varð vafstrið um listofin pell,
að deigiumó stórfelldra dáða
í draumum um bókarfell.
Og óstaðfest arfleiðsluskráin
sem árniður þung og dul
bar eldskírða undirvitund
frá ættliðsins sagnfræga þul,
svo upprunans gunnreifi galdur
allt gjallið síaði burt.
Um erfimál afskekktrar þjóðar
var aldrei jafnviða spurt.
328
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ