Tíminn Sunnudagsblað - 16.05.1971, Blaðsíða 13

— Voru nokkrir kynlegir kvist-
ir á Austurlandi í uppvexti þín-
um?
— Förufólk var alveg úr sög-
unni, þegar ég fór a'ð muna eftir
mér. Þó var Guðmundur frá Gils-
árvöllum enn á rölti, en ekki kom
hann nema tvisvar að Gilsá í barn-
æsku minni. Það lá nær að kenna
í brjósti um hann en henda að
honum gaman, að minnsta kosti
ef maður vissi, hvernig ástatt var
um hann. Engum manni gerði
hann mein að fyrra bragði, en gat
orðið gustillur, ef á hann var leit-
að.
Þá sögu heyrði ég, að móðir
Guðmundar hefði eitt sinn verið á
ferð með hann á milli bæja að
vetrarlagi. Hreppti hún þá vont
veður og lá úti með barnið. Eftir
það veiktist Guðmundur mikið og
var undarlegur upp frá því. Þá
var hann tveggja ára. Áður hafði
hann þótt hið mesta efnisbarn,
skýr og skemmtilegur. Þetta sagði
móðir mín mér, en hún var vel
kunnug fólki Guðmundar. Nú, svo
man ég líka eftir Símoni Dala-
skáldi. Hann kom tvisvar til for-
eldra minna, fyrst þegar ég var
barn og svo einu sinni eftir að ég
var orðin fullorðin. Var hann þá
síyrkjandi um heimilisfólkið, ekki
sízt kvenþjóðina. Eitthvað af því
var víst helgað mér, þótt ekki
legði ég það á minnið. Og ekkert
af því kann ég nú.
Þegar ég var átján ára, var ég
frá áramótum til sumarmála á
Breiðdalsvík hjá Birni Stefánssyni,
frænda mínum, og konu hans,
Guðnýju Haraldsdóttur Briem.
Var hún bróðurdóttir séra Valdi-
mars Briems. Þarna fékk ég til-
sögn bæði til munns og handa.
Þegar fór að líða á veturinn, tók ég
að kenna lasleika, sem ágerðist
jafnt og þétt. Lýsti hann sér með
lystarleysi og deyfð. Þegar ég svo
kom heim til mín aftur í síðustu
viku vetrar, var ég í rauninni kom-
in í rúmið. Ég var alls ekki fær
til þess að vera á fótum. Þá var
sóttur til mín læknir, og hann
kvað upp þann dóm, að ég væri
með berkla. En þeir gengu nær
því sem faraldur um sunnanvert
Austurland á þessum árum, og
þótti víst flestum mikil vá fyrir
dyrum, þar sem þeirra varð vart
— og ekki að ástæðulausu.
— Hvað varð svo úr þessu?
— Ég var send suður til Reykja-
víkur með Hólum sjöunda maí um
vorið. Þegar þangað kom, tók Guð-
mundur Björnsson landlæknir við
mér og lagði mig strax inn á
Landakotsspítalann, þar sem ég
var næstu tvo mánuðina. Stundaði
Guðmundur mig þann tíma með
sinni alkunnu natni og umhyggju.
Hann var hvort tveggja í senn,
ágætur læknir og maður.
— Ekki hefur þú nú verið orð-
in albata á þessum tveim mánuð-
um?
— Nei, það var síður en svo.
En þá gengu mislingar á ísafirði,
og Guðmundur Björnsson óttaðist,
að þeir kynnu að berast til Reykja-
víkur, og þá einmitt á Landakots-
spítalann. Sagði hann, sem sjálf-
sagt hefur verið rétt, að mislinga
mætti ég alls ekki fá undir nein-
um kringumstæðum.
— Hvað var gert við þig, þegar
þú máttir ekki vera lengur á spít-
alanum?
— Mér var talsvert farið að
batna, og ég fór aftur heim. Að
vísu var það ekki alveg sama og
fara í sóttkví, en þó var miklu
minni hætta á því að ég fengi
mislingana með því að vera þar
en hér fyrir sunnan. Ég reyndi
líka að forðast þá eftir mætti —
og mér tókst það svo vel, að ég
er ekki farin að fá þá enn. Nú,
ég var eins og aðrir unglingar:
Mig langaði til að lifa, enda hef
ég fengið þá ósk vel uppfyllta, þar
sem ég nú er orðin hálfníræð.
Þegar Guðmundur Björnsson
kvaddi mig, tók ahnn það skýrt
kvaddi mig, tók hann það skýrt
heilt ár. Þetta £ótt mér harður
T I M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ
421