Tíminn Sunnudagsblað - 16.05.1971, Blaðsíða 16

Lucile Vaugham Peyne:
TÁNINGAMÆDUR
Þriðja hvern laugardag voru
fluttir fyrirlestrar um uppeldis-
mál á vegum kvenfélags bæjarins.
Miranda Weatherby hlýddi á alla
fyrirlestrana, en enginn þeirra
fjallaði um þau vandamál, sem
hún átti við að stríða vegna sex-
tán ára dóttur sinnar, Karólu.
Frú Gordon, móðir Sue, beztu
vinstúlku Karólu, var formaður
kvenfélagsins. Hún hafði lagt
stund á sálfræðinám. talaði lágt og
settleg, var vel máli farin og
framtaksöm. Hún var sólbrún á
börund og ætíð mjög glæsilega
búin. Míröndu fannst sem hinar
konurnar í salnum væru eins kon-
ar vasaútgáfa af frú Gordon, ör-
uggar með sig og áhyggjulausar.
Sjálf settist hún þögul á aftasta
bekk og hafði hálfgerðan beyg af
frá Gordon.
Megar Míranda kom heim var
yngri dóttir hennar, Pollý, þrettán
ára, úti að hjóla með Hönnu, vin-
stúlku sinni, en Karóla var farin
í spilatíma. Ryksugan stóð óhreyfð
á miðju gólfi. Míranda andvarpaði,
hún var í þann veginn að setja
ryksuguna í gang, en hætti við
það og gekk inn í svefnherbergið.
Ég verð að leggja mig áður en
Karóla kemur heim, hugsaði hún.
Frá því að Karóla byrjaði í gagn-
fræðaskólanum hafði hún hvílt sig
stundarkorn á degi hverjum, en
reyndi að fara leynt með það,
því að hverjum gæti skilizt, hversu
mikla þörf hún hafði fyrir hvíld
og svefn, svo hraust, sem hún var.
Enn einu sinni hafði Karóla
hiaupið frá óunnu verki. Hvað átti
hún að segja við hana? Auðveld-
ast væri að ryksuga sjálf. En hún
kunni ekki við að létta öllum heim-
ilisstörfum af Karólu, þar sem
Pollý vann það, sem henni var
sett fyrir umyrðalaust.
Ég verða að liggja kyrr og safna
kröftum, hugsaði Míranda.
Hún andvarpaði og hugsaði með
sér, hvort þessir laugardagsfyrir-
lestrar væru ómaksins verðir, þar
sem aldrei var vikið að neinu, sem
gat orðið henni til leiðbeiningar.
Hvað mundi kona eins og frá Gord-
on segja, ef hún vissi í hvaða vanda
hún vat stödd? Það var auðséð á
Sue að hún átti frábæra móður.
En það er ég ekki, hugsaði Mír-
anda og lá við gráti. En hvernig
átti móðir stúlku eins og Sue að
gera sér i hugarlund, hvernig það
var að vera móðir Karólu, Sue var
fjörleg, kurteis, áhugasöm, elsku-
leg, full af lífi og alltaf í góðu
skapi. Jafnvel Karóla lifnaði við
og varð eðlilegri, þegar hún var
með Sue. Mamma hennar hlýtur að
hafa farið rétt að öllu frá upphafi.
En mér hafa einhverntíma orðið á
örlagarík mistök.
Míranda heyrði að forstofudyrn-
ar voru opnaðar og hélt niðri í sér
andanum. Það var gengið harka-
lega um og nótnaheftum slengt á
borð.
Míranda andaði djúpt og þrýsti
höndunum að brjóstinu um leið
leið og hún fór fram úr rúminu.
Karóla var í dagstofunni.
— Góðan daginn, vinan, sagði
Míranda.
Karóla tók ekki undir. Augu
hennar, sem voru alveg eins á lit-
inn og augu móður hennar voru
tómleg, þegar hún spurði:
— Fékkstu það?
*— Fékk ég hvað?
— Sjampóið Ég sagði við þig
að minnsta kosti fimm þúsund
sinnum í morgun að ég þyrfti að
fá. . .
— Ó sjampóið. Já, ég keypti
sjampó.
— Keyptir sjampó. Fékkstu
ekki Draumglit eins og ég bað þig
um?
— Nei, ég. ..
— Ég vissi það, ég vissi það, ég
bað þig þó alveg sérstaklega. . .
— Ef þú bara vildir hlusta á
mig eina andrá. . .
— Þú gerir aldrei það, sem ég
bið þig um. Aldrei.
— Karóla, ég fór í þrjár snyrti-
vöruverzlanir og auk þess. . .
— Ég nenni ekki að hlusta á
Þig-
Karóla fleygði sér í sófann og
grúfði höfuðið í arma sér.
— Ég þveittist frá einni búð til
annarrar, Karóla. Þeir hafa ekki
fengið þessa tegund í búðirnar
hérna í bænum ennþá. Það er eina
skýringin, sem ég get hugsað mér.
— Ó, herra minn gvu—uð, lang-
stundi Karóla.
Míranda taldi upp að tíu, hún
leit á ryksuguna og taldi upp að
tuttugu, þá komst hún að þeirri
niðurstöðu, að hún hefði ekki
kraft í sér til að minnast á ryk-
suguna, en tókst að segja með
rólegri röddu: — Ég sótti Ijós-
rauðu peysuna þína í efnalaugina.
Karóla muldraði eitthvað ofan í
arma sér.
— Hvað ertu að segja?
— Ég sagði bara, að það hefði
verið tími til kominn, peysan er
búin að vera í efnalauginni í tvo
mánuði.
— Sex daga.
— Náðu þeir blettunum úr?
— Ja„ það veit ég ekki. Það
hlýtur að vera.
— Leiztu ekki eftir því? Það
var nú það minnsta, að þú gættir
að því, hvort peysan væri hrein
áður en þú fórst heim með hana.
í hreinskilni sagt...
Míranda fann, hvernig blóðið
streymdi fram í kinnar henni.
— Þú ert alveg einstaklega
elskuleg, það verð ég að segja.
Kærar þakkir.
Karóla settist upp.
— Sömuleiðis, sagði hún og
þrammaði út úr stofunni. Hún rak
sig í ryksuguna í leiðinni og gaf
henni illt auga.
Míranda stóð eins og negld við
gólfið, hún var haldin þeirri und-
arlegu kennd, að hún væri að
þenjast út og gæti á næstu andrá
sprungið eins og blásin blaðra. Lin
í hnjánun, með stríkkun i hörund-
inu gekk hún fram í eldhús, tók
pott út úr skáp og skellti skáp-
hurðinni svo hart, að hún hrökk
upp aftur.
Pollý kom heim úr hjólreiða-
ferðinni, hún geislaði frá sér sól-
skini, yl og viljakrafti. Hún sló
örmunum um Míröndu og kyssti
hana í hnakkann.
— Uhm, hvað þú ilmar. Er
þetta ilmvatnið, sem pabbi gaf
þér? Mamma, nú skaltu heyra,
Janna ætlar að hafa samkvæmi
annað kvöld og hún hefur boðið
drengjunum í bekknum. Má ég
fara?
Míranda yfirvegaði svarið. Það
bókstaflega gneistaði af Pollý.
TÍMINN — SUNNUDAGSBLAÐ
424